Mieszanka jest rodzajem roztworu wodnego podawanego doustnie, który od innych form farmaceutycznych różni się tym, iż poza preparatami stałymi rozpuszczalnymi w podłożu zawiera także leki płynne, głównie galenowe (np. nalewki, intrakty, syropy).

Granulaty zaliczane są do stałych postaci leku recepturowego o kształcie nieregularnych grudek lub ziarenek o średnicy 1 – 3mm, przeznaczonych do stosowania doustnego.

Proszki zaliczane są do stałych postaci leku, w której syntetyczne środki lecznicze bądź surowce roślinne możemy podawać w formie dokładnie rozdrobnionych cząstek o średnicy nie większej niż 0,5 mm. Przeznaczone są zarówno do użytku zewnętrznego jako tzw. zasypki lub pudry, bądź wewnętrznego.

Zasady zapisu recepty na czopki recepturowe, niezależnie od faktu, czy wykazują one działanie ogólne i miejscowe, odbiegają nieco od tych, przyjętych dla innych preparatów (np. maści, roztworów, mikstur).

Pomimo, iż czopki (suppositorium) na szeroką skalę sporządzane były już w starożytnym Egipcie i Grecji, obecnie ich zastosowanie terapeutyczne jest znacznie bardziej zróżnicowane. Zgodnie z przyjętą definicją, stanowią one bowiem stałą postać leku przeznaczoną nie tylko do podawania doodbytniczego, ale także dopochwowego (inaczej globulki) i docewkowego (czyli tzw. pręciki).

Krople do oczu mają postać jałowych roztworów wodnych lub olejowych. W przypadku, kiedy substancja jest trudno rozpuszczalna sporządza się zawiesiny, które przeznaczone są do podania na gałkę oczną lub do worka spojówkowego. W takim przypadku substancje lecznicze muszą być zmikronizowane – 90% cząsteczek nie może przekraczać rozmiaru 20 µm.

Recepturowe krople do oczu ze względu na możliwość dowolnego doboru stężenia substancji czynnej są nadal często wypisywane przez lekarzy okulistów. Wprowadzone do użytku w recepturze aptecznej minimsy umożliwiają wykonywanie leków do oczu bez użycia konserwantów, co dodatkowo zwiększa listę ich zalet.