Wskazania
Do uzyskania miejscowego znieczulenia przez obwodową blokadę nerwu i ośrodkową blokadę nerwu (znieczulenie ogona końskiego lub zewnątrzoponowe), czyli do zastosowań specjalistycznych w sytuacjach wymagających długotrwałego znieczulenia. Produkt jest również wskazany do zmniejszania bólów porodowych.
Dawkowanie
Dawkowanie zależy od obszaru przeznaczonego do znieczulenia, unaczynienia tkanek, liczby segmentów neuronalnych, które mają być zablokowane, indywidualnej tolerancji oraz od zastosowanej metody znieczulania. Należy podawać jak najmniejszą dawkę wymaganą do uzyskania skutecznego znieczulenia. W większości wskazań czas trwania znieczulenia roztworami bupiwakainy jest tak długi, że wystarcza zastosowanie 1 dawki. Maks. dawkę należy określić na podstawie oceny mc. i fizycznego stanu pacjenta oraz uwzględnienia oczekiwanej szybkości wchłaniania układowego z określonego miejsca wstrzyknięcia leku. Dotychczasowe doświadczenie wskazuje na to, że pojedyncza dawka do 150 mg chlorowodorku bupiwakainy jest dawką odpowiednią. Następnie można podawać dawki do 50 mg co 2 h. Nie należy przekraczać maks. dawki 2 mg/kg w ciągu 4 h. W razie stosowania długotrwałych znieczuleń, czy to metodą ciągłego wlewu czy to przez wielokrotne podawanie leku w szybkim wstrzyk. (w bolusie), należy wziąć pod uwagę ryzyko powstania toksycznego stężenia w osoczu lub wywołania miejscowego uszkodzenia nerwu. Dawki należy traktować orientacyjnie do stosowania u przeciętnej osoby dorosłej. Moment, od kiedy znieczulenie zaczyna działać, jak i czas jego trwania są zróżnicowane osobniczo. Dawki te należy zmniejszyć u pacjentów młodych, w podeszłym wieku lub w złym stanie ogólnym. Szczegóły dotyczące dawkowania - patrz ChPL. Na ogół znieczulenie chirurgiczne (np. podawanie leku zewnątrzoponowo) wymaga użycia większych stężeń i dawek. Jeśli wymagane jest słabsze znieczulenie (np. w przypadku łagodzenia bólów porodowych), wskazane jest zastosowanie mniejszego stężenia. Objętość użytego leku będzie miała wpływ na to, jak rozległe będzie znieczulenie. W celu uniknięcia wstrzyk. donaczyniowego, przed i podczas podawania głównej dawki należy często powtarzać aspirację, a dawkę główną powinno się wstrzyk. powoli lub w niewielkich porcjach z szybkością 25-50 mg/min. Podczas zabiegu należy ściśle monitorować funkcje życiowe pacjenta, z którym należy utrzymywać kontakt słowny. Przed wstrzyk. dawki dla znieczulenia zewnątrzoponowego zaleca się podanie dawki próbnej 3-5 ml bupiwakainy z dodatkiem adrenaliny (epinefryny). Nieumyślne wstrzyk. donaczyniowe można rozpoznać po chwilowym przyspieszeniu akcji serca a przypadkowe podanie leku dokanałowo na podstawie objawów blokady rdzenia kręgowego. Jeśli wystąpią objawy działania toksycznego, wstrzyk. należy natychmiast przerwać. Dzieci i młodzież (w wieku od 1 roku do 12 lat). Zabiegi znieczulenia regionalnego u pacjentów pediatrycznych powinny być przeprowadzane przez wykwalifikowany personel medyczny mający doświadczenie z takimi pacjentami oraz techniką zabiegową. Dawki leku dla pacjentów pediatrycznych powinny być traktowane orientacyjnie. W indywidualnych przypadkach ich wartości mogą odbiegać od podanych. U dzieci o dużej wadze ciała często niezbędne jest stopniowe zmniejszanie dawki, która powinna zostać obliczona na podstawie wartości przewidzianej dla wzorcowej mc. dla danego wieku. Wartości podręcznikowe należy modyfikować biorąc pod uwagę specyfikę stosowanej techniki anestezjologicznej oraz indywidualne cechy pacjenta. Należy używać najniższych dawek określonych dla pożądanego znieczulenia. Szczegóły dotyczące dawkowania - patrz ChPL. U dzieci dawkę należy obliczyć na podstawie mc. przyjmując maks. 2 mg/kg. Aby uniknąć podania donaczyniowego przed podaniem właściwej dawki zaleca się wielokrotną aspirację. Lek należy podawać powoli, w podzielonych, wzrastających dawkach, szczególnie w przypadkach podawania zewnątrzoponowego dolędźwiowego i dopiersiowego, monitorując jednocześnie funkcje życiowe pacjenta. Znieczulenie nasiękowe okołomigdałkowe było przeprowadzane u dzieci w wieku powyżej 2 rż. za pomocą bupiwakainy o stężeniu 2,5 mg/ml przy zastosowaniu dawki 7,5-12,5 mg na migdałek. Blokady nerwów biodrowo-pachwinowego i biodrowo-podbrzusznego były przeprowadzane u dzieci powyżej 1 rż. za pomocą bupiwakainy o stężeniu 2,5 mg/ml przy zastosowaniu dawki 0,1-0,5 ml/kg mc., co odpowiada 0,25-1,25 mg/kg mc. Dzieci w wieku powyżej 5 rż. otrzymały bupiwakainę o stężeniu 5 mg/ml w dawce 1,25-2,0 mg/kg mc. Blokadę prącia przeprowadzono przy użyciu bupiwakainy o stężeniu 5 mg/ml w dawce 0,2-0,5 ml/kg mc., co odpowiada 1,0-1,25 mg/kg mc. Blokadę prącia przeprowadzono przy użyciu bupiwakainy o stężeniu 5 mg/ml w dawce 0,2-0,5 ml/kg mc., co odpowiada 1,0-1,25 mg/kg mc. Bezpieczeństwo stosowania i dawkowanie leku u dzieci w wieku poniżej 1 rż. nie zostało jeszcze zbadane. Nie są dostępne kompletne dane. Bezpieczeństwo i dawkowanie metodą ciągłego wlewu czy to przez wielokrotne podawanie w bolusie nie zostało określone. Nie są dostępne kompletne dane.
Uwagi
Produkt leczniczy jest przeznaczony wyłącznie do znieczulania zewnątrzoponowego, śródstawowego, podskórnego lub okołonerwowego.
Przeciwwskazania
Lek jest przeciwwskazany do stosowania u pacjentów z nadwrażliwością na chlorowodorek bupiwakainy, miejscowe środki znieczulające typu amidów lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Roztwory chlorowodorku bupiwakainy są przeciwwskazane do stosowania w regionalnym znieczuleniu dożylnym (blok Biera) oraz do blokady okołoszyjkowej w położnictwie. Należy wziąć pod uwagę następujące ogólne przeciwwskazania w przypadku znieczulenia podpajęczynówkowego: aktywne choroby OUN z ostrym przebiegiem takie jak: zapalenie opon mózgowych, guzy, wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego (choroba Heinego i Medina) i krwotok śródczaszkowy; zwężenie kanału kręgowego i aktywna choroba kręgosłupa (np.: zapalenie kręgosłupa, gruźlica, guzy) lub niedawno przebyte zdarzenia urazowe (na przykład złamania); posocznica; niedokrwistość złośliwa z podostrym przebiegiem zwyrodnienia szpiku kostnego; zakażenie skóry zarazkami ropotwórczymi w miejscu wstrzyknięcia lub w jego otoczeniu; wstrząs sercowy lub oligowolemiczny; zaburzenia krzepnięcia lub obecnie stosowane leczenie przeciwzakrzepowe.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
Znane są przypadki zatrzymania akcji serca w czasie stosowania bupiwakainy do znieczulenia zewnątrzoponowego lub blokady nerwów obwodowych, w których resuscytacja okazała się trudna i musiała dłużej trwać, zanim pacjent na nią zareagował. W niektórych przypadkach resuscytacja okazała się niemożliwa pomimo, jak się wydaje, właściwego przygotowania i prowadzenia zabiegu. Podobnie jak wszystkie środki znieczulające miejscowo, bupiwakaina zastosowana do miejscowych zabiegów znieczulających, prowadzących do powstania dużych stężeń leku we krwi, może spowodować objawy ostrego zatrucia ze strony OUN i układu krążenia. Ma to zwłaszcza miejsce w przypadku omyłkowego podania donaczyniowo. W związku z dużymi stężeniami bupiwakainy w krążeniu układowym zanotowano przypadki takie jak niemiarowość komorowa serca, migotanie komór, nagła zapaść krążeniowa i zgon. Blokady większych nerwów obwodowych mogą wymagać podawania w dużych objętościach środków znieczulających miejscowo w miejscach silnie unaczynionych, znajdujących się często w pobliżu dużych naczyń, co stwarza większe ryzyko wprowadzenia leku donaczyniowo i/lub wchłaniania układowego. Może to prowadzić do dużych stężeń leku w osoczu. Przed przystąpieniem do blokady nerwu należy wykonać dostęp dożylny do celów resuscytacji. Klinicyści powinni być odpowiednio wyszkoleni do wykonywania takich zabiegów i znać zasady rozpoznawania i leczenia działań niepożądanych, układowego działania toksycznego i innych powikłań. Tam, gdzie stosowane jest miejscowe lub ogólne znieczulenie, na miejscu zabiegu powinien znajdować się odpowiedni sprzęt reanimacyjny. Klinicysta odpowiedzialny za zabieg powinien przedsięwziąć odpowiednie środki ostrożności celem uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego. Przedawkowanie lub omyłkowe wstrzyknięcie dożylne może wywołać reakcje toksyczne. Wielokrotne wstrzyknięcie chlorowodorku bupiwakainy może wywołać znaczne zwiększenie stężenia leku we krwi z każdym kolejnym podaniem dawki, na skutek powolnego gromadzenia się leku. Tolerancja zmienia się w zależności od stanu pacjenta. Pacjenci wycieńczeni, w podeszłym wieku lub z ostrym zachorowaniem powinni otrzymywać dawki zmniejszone odpowiednio do ich stanu fizycznego. Pacjenci leczeni lekami antyarytmicznymi klasy III (takimi jak np. amiodaron) powinni znajdować się pod szczególnym nadzorem i być monitorowani EKG, ponieważ niekorzystne działania na serce mogą się kumulować (efekt addycyjny). Tylko w sporadycznych przypadkach środki znieczulające miejscowo typu amidowego wywoływały reakcje uczuleniowe (w najpoważniejszych przypadkach, wstrząs anafilaktyczny). Pacjenci uczuleni na produkty lecznicze do znieczulenia miejscowego typu estrowego (prokaina, tetrakaina, benzokaina, itp.), jak stwierdzono, nie wykazują wrażliwości krzyżowej na anestetyki typu amidowego, jak na przykład bupiwakaina. Środki znieczulające miejscowo należy stosować ostrożnie do znieczulenia zewnątrzoponowego u pacjentów z obniżoną wydolnością układu krążenia, gdyż mogą oni wykazywać gorszą zdolność do kompensowania zmian czynnościowych związanych z przedłużeniem przewodzenia przedsionkowo-komorowego wywołanego przez te produkty lecznicze. Ponieważ bupiwakaina metabolizowana jest w wątrobie, należy ją stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą wątroby lub u których występuje zmniejszenie przepływu krwi przez wątrobę. Efekty fizjologiczne wywołane przez blokadę ośrodkowego układu nerwowego zaznaczają się wyraźniej w razie niedociśnienia tętniczego. U pacjentów z hipowolemią, bez względu na jej przyczynę, w czasie znieczulenia podpajęczynówkowego może wystąpić gwałtowne i ciężkie obniżenie ciśnienia. Dlatego u pacjentów z nieleczoną hipowolemią lub z mocno osłabionym powrotem żylnym krwi do serca należy unikać stosowania znieczulania zewnątrzoponowego lub stosować je ostrożnie. Znieczulenie zewnątrzoponowe z użyciem dowolnego leku znieczulającego miejscowo może spowodować niedociśnienie krwi i bradykardię, czego należy się spodziewać i przedsięwziąć odpowiednie środki. Ze środków tych można wymienić uprzednie podanie do krwiobiegu roztworu krystaloidów lub koloidów. Jeśli nastąpi obniżenie ciśnienia, to należy je leczyć lekiem podwyższającym ciśnienie, takim jak efedryna w dawce 10-15 mg, podanej dożylnie. Głębokie obniżenie ciśnienia krwi może wynikać z hipowolemii na skutek krwotoku lub odwodnienia albo zamknięcie głównej tętnicy i żyły głównej u pacjentów z wielkim wodobrzuszem, wielkimi guzami w jamie brzusznej lub w zaawansowanej ciąży. Znacznego obniżenia ciśnienia należy unikać u pacjentów z niewydolnością serca. U pacjentów z hipowolemią o dowolnej etiologii w czasie wprowadzania znieczulenia zewnątrzoponowego może nastąpić gwałtowne i silne obniżenie ciśnienia. Znieczulenie zewnątrzoponowe może spowodować porażenie nerwów międzyżebrowych, a pacjenci z wysiękiem opłucnowym mogą cierpieć na dolegliwości ze strony układu oddechowego. Posocznica może zwiększać ryzyko tworzenia się ropnia wewnątrzrdzeniowego w okresie pooperacyjnym. Małe dawki leków znieczulających miejscowo wstrzyknięte w głowę i szyję, w tym znieczulenie pozagałkowe, okołozębowe i blokada splotu gwiaździstego mogą wywoływać układowe działanie toksyczne w wyniku nieumyślnego wstrzyknięcia dotętniczego. Wstrzyknięcia pozagałkowe mogą w bardzo rzadkich przypadkach dosięgnąć do przestrzeni podpajęczynówkowej, wywołując poważne reakcje, w tym przejściową ślepotę, zapaść krążeniową, bezdech, drgawki. Wstrzyknięcia poza- i okołogałkowe leków znieczulających miejscowo niosą ze sobą niewielkie ryzyko trwałego zaburzenia czynności mięśni gałki ocznej. Do głównych przyczyn należą uraz i/lub miejscowe skutki działania toksycznego na mięśnie i/lub nerwy. Ciężkość tego rodzaju reakcji tkankowych zależy od stopnia urazu, stężenia leku znieczulającego miejscowo oraz czasu trwania działania leku znieczulającego miejscowo na daną tkankę. Z tego powodu, tak jak w przypadku wszystkich leków znieczulających miejscowo, należy stosować najmniejsze skuteczne stężenie i dawkę leku znieczulającego miejscowo. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku wstrzykiwania leków znieczulających w miejsca objęte zapaleniem lub zakażone. Każdy mililitr roztworu zawiera 3,15 mg (0,14 mmol) sodu. Należy to wziąć pod uwagę w przypadku pacjentów na diecie z kontrolowaną ilością sodu. Bupiwakaina w postaci roztw. do wstrzykiwań ma niewielki wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i do obsługi maszyn. Trzeba jednak pamiętać, że mogą wystąpić zawroty głowy i/lub drgawki.
Interakcje
Bupiwakainę należy stosować ostrożnie u pacjentów otrzymujących inne środki znieczulające miejscowo lub środki o budowie pokrewnej ze środkami znieczulającymi miejscowo typu amidowego, np. niektóre leki antyarytmiczne jak np. lidokaina i meksyletyna, ponieważ układowe działanie toksyczne kumuluje się (efekt addytywny). Nie przeprowadzono badań specyficznych oddziaływań bupiwakainy z lekami antyarytmicznymi klasy III (takimi, jak np. amiodaron), ale zaleca się ostrożność w takich przypadkach. Doniesiono o przypadkach silnego obniżenia ciśnienia, gdy klonidynę zmieszano ze środkiem znieczulającym miejscowo, takim jak bupiwakaina, w zastosowaniach do znieczulenia. W połączeniu z ketaminą może wystąpić działanie neurotoksyczne.
Ciąża i laktacja
Istnieje niewiele danych na temat stosowania bupiwakainy u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały zmniejszenie przeżywalności potomstwa oraz działanie embriotoksyczne. Możliwe ryzyko dla człowieka nie jest znane. W związku z tym nie należy stosować bupiwakainy do wstrzykiwań w okresie ciąży, o ile oczekiwane korzyści nie przewyższają ryzyka. Bupiwakaina w postaci roztworu jest przeciwwskazana do stosowania w blokadach okołoszyjkowych w położnictwie, ponieważ po blokadzie okołoszyjkowej może wystąpić bradykardia u płodu. Bupiwakaina przechodzi do mleka matki, ale w tak nieznacznych ilościach, że w zakresie dawek leczniczych nie ma żadnego ryzyka dla dziecka.
Działania niepożądane
Poważne działania niepożądane są rzadkie, ale mogą wystąpić w przypadku przedawkowania lub omyłkowego wstrzyknięcia leku donaczyniowo. Bupiwakaina ma układowe działanie toksyczne podobne do działania toksycznego obserwowanego po podaniu innych leków znieczulających miejscowo. Wynika ono z dużego stężenia leku w osoczu w wyniku podania zbyt dużej jego dawki, gwałtownego wchłonięcia leku lub, najczęściej, nieumyślnego wstrzyknięcia donaczyniowego. Silna kwasica lub niedotlenienie narządów i tkanek mogą zwiększać ryzyko i ciężkość reakcji toksycznych. Reakcje takie dotyczą OUN i układu krążenia. Reakcje ze strony OUN charakteryzują się drętwieniem języka, uczuciem pustki w głowie, zawrotami głowy, niewyraźnym widzeniem, oraz drżeniami mięśniowymi, po których następuje senność, drgawki, utrata świadomości i ewentualnie zatrzymanie oddychania. Reakcje układu krążenia są związane z depresją układu przewodzenia serca i mięśnia sercowego, prowadząc do zmniejszenia objętości minutowej serca, bloku serca, obniżenia ciśnienia tętniczego krwi, bradykardii i niekiedy do arytmii komorowej, w tym tachykardii komorowej , migotania komór i zatrzymania akcji serca. Zazwyczaj przed tymi objawami będą występowały jednocześnie objawy ciężkiego działania toksycznego na ośrodkowy układ nerwowy. tzn. drgawki, ale w rzadkich przypadkach obserwowano zatrzymania akcji serca bez zwiastunów ze strony OUN. Samo znieczulenie zewnątrzoponowe może wywoływać działania niepożądane, niezależnie od zastosowanego leku znieczulającego miejscowo. Są to niedociśnienie i bradykardia, wywołane przez blokadę układu współczulnego i/lub omdlenie, spowodowane przez reakcję wazowagalną. W ciężkich przypadkach może wystąpić zatrzymanie akcji serca. Omyłkowe wstrzyknięcie podpajęczynówkowe może prowadzić do bardzo wysokiego znieczulenia podpajęczynówkowego, niekiedy z bezdechem i poważnym obniżeniem ciśnienia. Uszkodzenia neurologiczne są rzadkim, chociaż dobrze udokumentowanym, następstwem znieczulenia regionalnego, a zwłaszcza znieczulenia zewnątrzoponowego i podpajęczynówkowego. Mogą być spowodowane przez szereg przyczyn, takich jak np. bezpośrednie uszkodzenie rdzenia kręgowego lub nerwów rdzeniowych, zespół tętnicy rdzeniowej przedniej, wstrzyknięcie substancji o działaniu drażniącym lub wstrzyknięcie roztworu niejałowego. Mogą one wywołać wystąpienie w określonych miejscach parestezji lub znieczulenia, osłabienia motorycznego, osłabienia kontroli nad zwieraczami i paraplegii. Niekiedy objawy te są trwałe. Po wielokrotnych wstrzyknięciach lub długotrwałych wlewach bupiwakainy zaobserwowano występowanie zaburzeń czynności wątroby z odwracalnym zwiększeniem aktywności aminotransferaz, fosfatazy zasadowej i stężenia bilirubiny. W razie wystąpienia objawów zaburzenia czynności wątroby w trakcie leczenia bupiwakainą należy zaprzestać podawania tego produktu leczniczego. Zaburzenia naczyniowe: (bardzo często) niedociśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) nudności. Zaburzenia układu nerwowego: (często) parestezja, zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) bradykardia. Zaburzenia naczyniowe: (często) nadciśnienie. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zatrzymanie moczu. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) objawy działania toksycznego ze strony OUN drgawki, parestezja wokół ust, zdrętwienie języka, zwiększona ostrość słuchu, niewyraźne widzenie, utrata świadomości, drżenie kończyn, uczucie pustki w głowie, szum w uszach, dyzartria. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) reakcje alergiczne, reakcje/wstrząs anafilaktyczny. Zaburzenia układu nerwowego: (rzadko) neuropatia, uszkodzenie nerwu obwodowego, zapalenie pajęczynówki. Zaburzenia oka: (rzadko) podwójne widzenie. Zaburzenia serca: (rzadko) zatrzymanie akcji serca, zaburzenia rytmu serca. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (rzadko) zahamowanie czynności układu oddechowego.
Przedawkowanie
Przypadkowe donaczyniowe wstrzyknięcie leku znieczulającego miejscowego może wywołać natychmiastowe (w ciągu paru sek. do kilku min.) układowe reakcje toksyczne. W razie przedawkowania układowe działanie toksyczne pojawia się później (po 15-60 min. po wstrzyknięciu leku) na skutek wolniejszego wzrostu stężenia leku znieczulającego miejscowo we krwi. Reakcje związane z układowym działaniem toksycznym obejmują głównie OUN i układ krążenia. Reakcje takie powodowane są przez duże stężenia leku znieczulającego miejscowo we krwi, które może powstać na skutek (przypadkowego) wstrzyknięcia donaczyniowego , przedawkowania lub nadzwyczaj szybkiego wchłonięcia leku z obszarów silnie unaczynionych. Reakcje OUN są podobne po podaniu wszystkich amidowych leków znieczulających miejscowo, podczas gdy reakcje sercowe w większym stopniu zależą od leku, zarówno ilościowo, jak i jakościowo. Objawy działania toksycznego ze strony OUN na ogół poprzedzają skutki toksyczne dla układu krążenia, o ile pacjent otrzymuje lek znieczulający ogólnie lub jest pod działaniem silnych leków uspakajających, takich jak benzodiazepina lub barbituran. Działanie toksyczne na ośrodkowy układ nerwowy stanowi reakcję organizmu o zmiennym nasileniu z objawami o rosnącej ciężkości. Pierwszymi objawami są zazwyczaj parestezje wokół ust, drętwienie języka, pustka w głowie, zwiększona ostrość słuchu, szum w uszach i zaburzenia widzenie. Dyzartria, drgania mięśniowe lub drżenie kończyn są objawami poważniejszymi i zwiastują atak uogólnionych drgawek. Nie należy mylić wspomnianych objawów z zachowaniem neurotycznym. Następnie może wystąpić utrata świadomości oraz drgawki padaczkowe, mogące trwać od kilku sek. do paru min. Wkrótce po wystąpieniu drgawek pojawia się hipoksja (niedotlenienie narządów i tkanek) i hiperkarbia (nadmierne stężenie dwutlenku węgla we krwi) na skutek zwiększonej aktywności mięśniowej, a także zaburzenia oddychania i ewentualnie utrata czynności dróg oddechowych. W ciężkich przypadkach może wystąpić bezdech. Kwasica, hiperkaliemia, hiperkalcemia i hipoksja zwiększają i pogłębiają działanie toksyczne leków znieczulających miejscowo. Cofnięcie się wspomnianych stanów następuje na skutek rozprowadzenia leku znieczulającego miejscowo z OUN i w wyniku metabolizmu i wydaleniu z organizmu. Proces ten może szybko nastąpić, o ile nie podano dużych ilości leku znieczulającego. Działanie toksyczne na układ krążenia jest obserwowane niekiedy w ciężkich przypadkach i na ogół poprzedzone jest objawami zatrucia ze strony OUN. U pacjentów znajdujących się pod wpływem silnie działających leków uspokajających lub otrzymujących lek znieczulający ogólnie, objawy ze strony OUN zwiastujące wspomniane działanie toksyczne mogą się nie pojawić. Niedociśnienie, bradykardia, arytmia a nawet zatrzymanie akcji serca mogą wystąpić w wyniku wysokich stężeń leków znieczulających miejscowo, chociaż w rzadkich przypadkach zatrzymanie akcji serca następowało bez prodromalnych (zwiastunowych) efektów ze strony ośrodkowego układu nerwowego. U dzieci wykrycie wczesnych objawów działania toksycznego leku znieczulającego miejscowo może być trudne w przypadkach, gdy znieczulenie miejscowe jest wywoływane podczas znieczulenia ogólnego. Jeśli pojawią się objawy ostrego układowego działania toksycznego, to należy natychmiast przerwać wstrzykiwanie leku znieczulającego miejscowo. Leczenie pacjenta z układowym działaniem toksycznym polega na powstrzymaniu drgawek i zapewnieniu odpowiedniej wentylacji płuc tlenem, jeśli zachodzi potrzeba to z zastosowaniem wentylacji wspomaganej lub kontrolowanej. Jeśli wystąpią drgawki, należy niezwłocznie podjąć interwencję przez podanie dożylnie tiopentalu w dawce 100-200 mg lub diazepamu w dawce 5-10 mg. Długotrwałe drgawki mogą zagrozić wentylacji i natlenowaniu pacjenta. W takim przypadku wstrzyknięcie leku zwiotczającego mięśnie (takiego jak np. sukcynylocholina, 1 mg/kg mc.) ułatwi wentylację i umożliwi kontrolę natlenowania. W takich przypadkach należy rozważyć przeprowadzenie wczesnej intubacji dotchawiczej. Po opanowaniu drgawek i zapewnieniu właściwej wentylacji płuc na ogół nie ma potrzeby stosowania żadnych innych procedur leczniczych. Jednak w przypadku występowania niedociśnienia należy podać dożylnie lek zwiększający ciśnienie, najlepiej o działaniu inotropowym, np. efedrynę 15-30 mg. W razie wystąpienia zatrzymania akcji serca należy natychmiast podjąć resuscytację sercowo-płucną. Duże znaczenie ma tutaj optymalne natlenowanie i wentylacja oraz wspomaganie układu krążenia a także leczenie kwasicy. Jeśli wystąpi osłabienie czynności układu krążenia (niedociśnienie, bradykardia), należy rozważyć zastosowanie odpowiedniego leczenia z użyciem płynów dożylnych, leków podwyższających ciśnienie i czynników inotropowych lub tylko tych ostatnich. Dzieciom należy podawać dawki odpowiednie do ich wieku i masy ciała. Gdyby nastąpiło zatrzymanie akcji serca, to dla osiągnięcia powodzenia w działaniu może okazać się konieczna długotrwała resuscytacja.
Działanie
Bupiwakaina jest silnie działającym amidowym środkiem znieczulającym miejscowo o długotrwałym działaniu. Wpływa on bardziej na nerwy czuciowe niż na nerwy ruchowe i nadaje się doskonale do wywoływania znieczulenia bez blokady ruchowej.
Skład
1 ml zawiera 2,5 mg lub 5 mg chlorowodorku bupiwakainy.
Antykoncepcja
Laktacja
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Wykaz B
A
