Produkt leczniczy kapsułki, podawany z małą dawką rytonawiru, jest wskazany w leczeniu dorosłych pacjentów i dzieci w wieku 6 lat i starszych zakażonych wirusem HIV-1 w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi. Na podstawie dostępnych danych klinicznych i wirusologicznych uzyskanych od dorosłych pacjentów nie można oczekiwać korzyści u pacjentów ze szczepami wirusa opornymi na wiele inhibitorów proteaz (>4 mutacje charakterystyczne dla inhibitorów proteaz (PI)). Dane uzyskane od dzieci w wieku od 6 do 18 rż są bardzo ograniczone. Wybór produktu do leczenia dorosłych pacjentów i dzieci, u których stosowano już wcześniej leki przeciwretrowirusowe, powinien być oparty na ocenie indywidualnej oporności wirusowej i historii leczenia danego pacjenta.

Dorośli: zalecana dawka produktu kapsułki wynosi 300 mg 1x/dobę z rytonawirem w dawce 100 mg 1x/dobę i z posiłkiem. Rytonawir jest stosowany jako środek przyspieszający farmakokinetykę atazanawiru. Dzieci i młodzież (6-18 lat i o mc. co najmniej 15 kg): u dzieci i młodzieży dawkę atazanawiru w postaci kapsułek ustala się zależnie od mc., tak jak dawka ta nie powinna przekraczać dawki zaleconej dla dorosłych. Kapsułki produktu leczniczego muszą być podawane z rytonawirem w czasie posiłku. Dawka produktu leczniczego kaps. z rytonawirem u dzieci i młodzieży (6-18 lat i o mc. co najmniej 15 kg): mc. od 15 kg do mniej niż 35 kg: dawka produktu leczniczego 200 mg/dobę, dawka rytonawiru (rytonawir w postaci kaps., tabl. lub roztw. do picia) 100 mg/ dobę; mc.co najmniej 35 kg: dawka produktu leczniczego 300 mg/dobę, dawka rytonawiru (rytonawir w postaci kaps., tabl. lub roztw. do picia) 100 mg/ dobę. Dzieci (w wieku co najmniej 3 m-cy i o mc. co najmniej 5 kg): dla dzieci w wieku co najmniej 3 m-cy i o mc. co najmniej 5 kg dostępny jest produkt leczniczy proszek doust. (patrz ChPL proszek doust.). Zaleca się zmianę leczenia z produktu leczniczego proszek doust. na produkt leczniczy w postaci kaps., gdy tylko pacjenci będą w stanie stale połykać kaps. Zamiana postaci produktu leczniczego może wymagać zmiany dawki. Należy zapoznać się z dawkowaniem danej postaci produktu leczniczego (patrz ChPL proszek doust.). Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek: nie ma konieczności dostosowania dawkowania. U pacjentów poddawanych hemodializie nie zaleca się stosowania produktu i rytonawiru. Zaburzenia czynności wątroby. Produkt leczniczy z rytonawirem nie były badane u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. Produkt leczniczy z rytonawirem powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby o łagodnym stopniu nasilenia. Produktu leczniczego nie wolno stosować u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby o stopniu nasilenia umiarkowanym do ciężkiego. W przypadku wycofania rytonawiru z pierwotnie zalecanego schematu leczenia wzmocnionego rytonawirem, można kontynuować leczenie niewzmocnionym produktem leczniczym u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby w dawce 400 mg i u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby w zmniejszonej dawce 300 mg raz/dobę z posiłkiem. Nie wolno stosować niewzmocnionego produktu leczniczego u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby. Ciąża i okres poporodowy. W II i III trymestrze ciąży: produkt leczniczy w dawce 300 mg z rytonawirem w dawce 100 mg może nie zapewnić wystarczającej ekspozycji na atazanawir, zwłaszcza wtedy, gdy działanie atazanawiru lub całego schematu może być upośledzone z powodu oporności na leki. Ponieważ dostępne dane są ograniczone oraz ze względu na zmienność między poszczególnymi pacjentkami w czasie ciąży, można rozważyć monitorowanie stężenia leku (ang. TDM) w celu zapewnienia odpowiedniej ekspozycji. Należy spodziewać się dalszego zmniejszenia ekspozycji na atazanawir, jeśli jest on podawany z produktami leczniczymi, o których wiadomo, że zmniejszają ekspozycję na ten lek (np. tenofowir dyzoproksyl lub antagoniści receptora H₂): kiedy potrzebne jest stosowanie tenofowiru dyzoproksylu lub antagonisty receptora H₂, można rozważyć zwiększenie dawki produktu leczniczego do 400 mg z rytonawirem w dawce 100 mg oraz monitorowanie stężenia leku; nie zaleca się stosowania produktu leczniczego z rytonawirem u pacjentek w ciąży, które otrzymują zarówno tenofowir dyzoproksyl, jak i antagonistę receptora H₂. W okresie poporodowym: po możliwym zmniejszeniu ekspozycji na atazanawir w II i III trymestrze, ekspozycja na atazanawir może wzrosnąć w ciągu 2 pierwszych m-cy po porodzie. Dlatego pacjentki po porodzie należy ściśle monitorować w kierunku wystąpienia działań niepożądanych. W tym okresie zalecenia dawkowania dla pacjentek po porodzie są takie same, jak dla pacjentek nie będących w ciąży, także zalecenia dotyczące jednoczesnego stosowania produktów leczniczych, o których wiadomo, że wpływają na ekspozycję na atazanawir. Dzieci (w wieku poniżej 3 m-cy). Produktu leczniczego nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 3 m-cy ze względów bezpieczeństwa, uwzględniających zwłaszcza ryzyko żółtaczki jąder podkomorowych mózgu.

Stosować doustnie. Kaps. należy połykać w całości.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Stosowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Przeciwwskazane jest stosowanie ryfampicyny razem z produktem, podawanym jednocześnie z małą dawką rytonawiru. Stosowanie inhibitora PDE5, syldenafilu, w leczeniu tylko płucnego nadciśnienia tętniczego jest przeciwwskazane. Skojarzone stosowanie syldenafilu w leczeniu zaburzeń erekcji. Produktu z rytonawirem nie wolno stosować z lekami, które są substratami izoenzymu CYP3A4 cytochromu P450 i mają wąski indeks terapeutyczny (np. alfuzosyna, astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl, triazolam, midazolam podawany doustnie (środki ostrożności w przypadku pozajelitowego podania midazolamu), alkaloidy z grupy ergotaminy, a w szczególności ergotamina, dihydroergotamina, ergonowina, metyloergonowina). Produktu nie wolno stosować z preparatami zawierającymi ziele dziurawca zwyczajnego (Hypericum perforatum).

Należy poinformować pacjenta, że nie wykazano, aby obecnie dostępne leczenie przeciwretrowirusowe zapobiegało ryzyku zakażenia HIV innych osób poprzez krew lub kontakty seksualne. Należy nadal stosować właściwe środki zabezpieczające. Skojarzone stosowanie produktu i rytonawiru w dawkach większych niż 100 mg 1x/dobę nie było oceniane klinicznie. Stosowanie większych dawek rytonawiru może zmieniać profil bezpieczeństwa atazanawiru (wpływ na serce, hiperbilirubinemia) i dlatego nie są one zalecane. Tylko w przypadku skojarzonego podawania atanazawiru z rytonawirem i efawirenzu można rozważyć zwiększenie dawki rytonawiru do 200 mg 1x/dobę. W takim przypadku uzasadnione jest ścisłe monitorowanie kliniczne. Atazanawir jest metabolizowany głównie w wątrobie i zaobserwowano zwiększenie stężeń leku w osoczu u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. Bezpieczeństwo i skuteczność produktu nie zostało ustalone u pacjentów z poważnymi schorzeniami wątroby. Pacjenci z przewlekłym zapaleniem wątroby typu B lub C, u których stosowane jest skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe, znajdują się w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia ciężkich i potencjalnie zagrażających życiu działań niepożądanych dotyczących wątroby. W przypadku równoczesnego stosowania leczenia przeciwwirusowego w zapaleniu wątroby typu B lub C, należy zapoznać się z odpowiednią ChPL dla tych produktów leczniczych. U pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności wątroby, w tym z czynnym przewlekłym zapaleniem wątroby, stwierdza się częstsze występowanie zaburzeń czynności wątroby w czasie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego i powinni być oni poddani obserwacji klinicznej zgodnie ze standardami postępowania. W przypadku nasilenia choroby wątroby u takich pacjentów, należy rozważyć przerwanie lub całkowite odstawienie stosowanego leczenia. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Jednak u pacjentów poddawanych hemodializie nie zaleca się stosowania produktu z rytonawirem. W badaniach klinicznych z produktem zaobserwowano zależne od dawki bezobjawowe wydłużenie odstępu PR. Należy zachować ostrożność stosując leki, o których wiadomo, że wydłużają odstęp PR. U pacjentów, u których wcześniej występowały zaburzenia przewodnictwa (blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub wyższego stopnia, lub złożony blok odnogi pęczka Hisa)produkt powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności i jedynie wtedy, gdy korzyści przewyższają ryzyko. Należy zachować szczególną ostrożność, kiedy produkt jest zalecany wraz z produktami leczniczymi, które mogą wydłużać odstęp QT i/lub pacjentom, u których występują czynniki ryzyka (bradykardia, wrodzone wydłużenie odstępu QT, zaburzenia elektrolitowe). Opisywano nasilenie krwawień, w tym samoistne krwiaki w skórze i krwawienia dostawowe, u pacjentów z hemofilią typu A i B leczonych inhibitorami proteazy. Niektórym pacjentom podawano dodatkowo czynnik VIII. W ponad połowie opisanych przypadków leczenie inhibitorami proteazy było kontynuowane lub wznawiane, jeżeli je przerwano. Sugerowano istnienie związku przyczynowego, ale jego mechanizm nie został wyjaśniony. Pacjenci z hemofilią powinni być zatem poinformowani o możliwości nasilenia krwawień. Podczas skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego pacjentów zakażonych wirusem HIV występuje redystrybucja tkanki tłuszczowej w organizmie (lipodystrofia). Długotrwałe efekty tego jawiska nie są obecnie znane. Wiedza o mechanizmie nie jest pełna. Postawiono hipotezę o związku pomiędzy trzewną lipomatozą i inhibitorami proteazy oraz lipoatrofią a lekami z grupy nukleozydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy. Większe ryzyko wystąpienia lipodystrofii wiąże się z czynnikami osobniczymi, takimi jak starszy wiek oraz z czynnikami związanymi z lekiem, takimi jak długość trwania leczenia przeciwretrowirusowego i towarzyszące mu zaburzenia metaboliczne. Ocena kliniczna powinna obejmować badanie przedmiotowe redystrybucji tkanki tłuszczowej. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe (ang. Combination antiretroviral therapy - CART), w tym CART z użyciem produktu(z rytonawirem lub bez rytonawiru), jest związane z dyslipidemią. Należy wziąć pod uwagę oznaczanie na czczo stężenia lipidów w surowicy i glukozy we krwi. Zaburzenia lipidowe powinny być leczone zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. W badaniach klinicznych wykazano, że produkt (z rytonawirem lub bez rytonawiru) powoduje powstanie zaburzeń lipidowych (dyslipidemia) w mniejszym zakresie niż porównywane leki. Znaczenie kliniczne takich zmian nie zostało wykazane, przy braku badań oceniających specyficznie czynniki ryzyka chorób układu krążenia. Podczas wyboru leczenia przeciwretrowirusowego musi być przede wszystkim brana pod uwagę skuteczność przeciwwirusowa. Zaleca się zapoznanie ze standardowymi wytycznymi dotyczącymi kontrolowania dyslipidemii. U pacjentów otrzymujących inhibitory proteazy opisano wystąpienie cukrzycy, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, nasilenie cukrzycy. U części z nich hiperglikemia była ciężka i w niektórych przypadkach współwystępowała z kwasicą ketonową. U wielu pacjentów współistniały inne choroby wymagające stosowania terapii i leków, które łączy się z rozwojem cukrzycy i hiperglikemii. U pacjentów otrzymujących produkt występowało odwracalne zwiększenie stężeń bilirubiny pośredniej (niezwiązanej) związane z hamowaniem transferazy UDP-glukuronozylowej (UGT). Zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, które występuje ze zwiększeniem stężenia bilirubiny u pacjentów otrzymujących produkt, powinno być ocenione pod kątem innej etiologii. Jeżeli żółtaczka lub zażółcenie twardówki oka nie są do zaakceptowania dla pacjentów, to można rozważyć alternatywne dla produktu schematy leczenia przeciwretrowirusowego. Nie zaleca się zmniejszenia dawki atazanawiru, ponieważ może to spowodować utratę skuteczności klinicznej i powstanie oporności. Stosowanie indynawiru wiąże się również ze zwiększeniem stężeń bilirubiny pośredniej (niezwiązanej) w wyniku hamowania UGT. Jednoczesne stosowanie produktu i indynawiru nie było badane i nie jest zalecane. U pacjentów otrzymujących produkt występuje kamica nerkowa. Jeśli wystąpią objawy podmiotowe i przedmiotowe kamicy nerkowej, należy rozważyć czasowe przerwanie lub zaprzestanie leczenia. U pacjentów zakażonych HIV z ciężkim niedoborem immunologicznym w czasie rozpoczynania złożonej terapii przeciwretrowirusowej (CART, ang. combination antiretroviral therapy) wystąpić może reakcja zapalna na nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne, powodująca wystąpienie ciężkich objawów klinicznych lub nasilenie objawów. Zwykle reakcje tego typu obserwowane są w ciągu kilku pierwszych tygodni lub miesięcy od rozpoczęcia CART. Typowymi przykładami są: zapalenie siatkówki wywołane wirusem cytomegalii, uogólnione i/lub miejscowe zakażenia prątkami oraz zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii. Wszystkie objawy stanu zapalnego są wskazaniem do przeprowadzenia badania i zastosowania w razie konieczności odpowiedniego leczenia. Mimo, iż uważa się, że etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa (związana ze stosowaniem kortykosteroidów, spożywaniem alkoholu, ciężką immunosupresją, podwyższonym wskaźnikiem mc.), odnotowano przypadki martwicy kości, zwłaszcza u pacjentów z zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV i/lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy, CART). Należy poradzić pacjentom, by zwrócili się do lekarza, jeśli odczuwają bóle w stawach, sztywność stawów lub trudności w poruszaniu się. W okresie pierwszych 3 tygodni od rozpoczęcia leczenia produktem mogą wystąpić wysypki, które zwykle charakteryzują się plamkowo-grudkowymi wykwitami skórnymi o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego. U pacjentów otrzymujących produkt zgłaszano występowanie zespołu Stevens-Johnsona (SJS), rumienia wielopostaciowego, toksycznych wykwitów skórnych oraz zespołu wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). Pacjenci powinni być poinformowani o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz ściśle obserwowani w celu wykrycia reakcji skórnych. W razie wystąpienia ciężkiej wysypki należy przerwać leczenie produktem. Najlepsze wyniki leczenia tych reakcji uzyskuje się dzięki wczesnej diagnozie i natychmiastowemu przerwaniu stosowania wszelkich podejrzewanych o ich spowodowanie leków. W razie wystąpienia u pacjenta SJS lub DRESS związanych ze stosowaniem produktu, nie należy rozpoczynać ponownego leczenia produktem. Skojarzone stosowanie produktu z symwastatyną lub lowastatyną nie jest zalecane. Skojarzone stosowanie produktu z newirapiną lub efawirenzem nie jest zalecane. Jeśli jest konieczne skojarzone stosowanie produktu z NNRTI, należy rozważyć zwiększenie dawki produktu i rytonawiru, odpowiednio do 400 mg i 200 mg, podając jednocześnie efawirenz i zachowując ścisłą kontrolę kliniczną. Atazanawir jest głównie metabolizowany przez CYP3A4. Skojarzone stosowanie produktu i rytonawiru z lekami, które indukują aktywność CYP3A4 nie jest zalecane. Inhibitory PDE5 stosowane w leczeniu zaburzeń erekcji: należy zachować szczególną ostrożność przepisując inhibitory PDE5 (syldenafil, tadalafil lub wardenafil) do leczenia zaburzeń erekcji pacjentom otrzymującym produkt z małą dawką rytonawiru. Jednoczesne stosowanie produktu z tymi produktami leczniczymi może znacząco zwiększać ich stężenia oraz powodować działania niepożądane wynikające ze stosowania inhibitorów 5-fosfodiesterazy, takie jak niedociśnienie tętnicze, zaburzenia widzenia oraz priapizm. Skojarzone stosowanie worykonazolu i produktu nie jest zalecane, chyba że ocena korzyść/ryzyko uzasadnia stosowanie worykonazolu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania produktu/rytonawiru i flutikazonu, lub innych glikokortykosteroidów, które są metabolizowane przez izoenzym CYP3A4, o ile spodziewane korzyści z leczenia nie przewyższają potencjalnego ryzyka układowego działania kortykosteroidów, w tym zespołu Cushinga i zahamowania czynności kory nadnerczy. Jednoczesne stosowanie salmeterolu oraz produktu i rytonawiru może powodować nasilenie sercowo-naczyniowych działań niepożądanych związanych z salmeterolem. Skojarzone stosowanie salmeterolu i produktu nie jest zalecane. Wchłanianie atazanawiru może ulec zmniejszeniu w przypadkach, w których, niezależnie od przyczyny, zwiększyło się pH soku żołądkowego. Nie zaleca się jednoczesnego podawania produktu z inhibitorami pompy protonowej. Jeśli jednoczesne stosowanie produktu z inhibitorem pompy protonowej jest konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie stanu klinicznego oraz jednoczesne zwiększenie dawki produktu do 400 mg ze 100 mg rytonawiru. Nie należy przekraczać dawek inhibitorów pompy protonowej porównywalnych z 20 mg omeprazolu. Należy unikać jednoczesnego podawania produktu z rytonawirem w skojarzeniu z tenofowirem i antagonistą receptora H₂. Pacjenci z rzadkimi wrodzonymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub złym wchłanianiem glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku. Bezpieczeństwo. Bezobjawowe wydłużenie odstępu PR występowało częściej u dzieci niż u dorosłych. U dzieci stwierdzono bezobjawowy blok przedsionkowo-komorowy stopnia pierwszego i drugiego. Należy zachować ostrożność stosując produkty lecznicze, o których wiadomo, że mogą powodować wydłużenie odstępu PR. U dzieci z wcześniej istniejącymi zaburzeniami przewodzenia (blokiem przedsionkowo-komorowym w stopniu drugim lub wyższym, lub złożonym blokiem pęczka Hisa), produkt należy stosować ostrożnie i tylko wówczas gdy korzyść przewyższa ryzyko. Zaleca się monitorowanie czynności serca, biorąc pod uwagę stan kliniczny (np. występowanie bradykardii). Atazanawir z rytonawirem nie są skuteczne wobec szczepów mających liczne mutacje warunkujące oporność. O ile u dorosłych pacjentów można oczekiwać braku korzyści w przypadku .4 mutacji dotyczących inhibitorów proteaz (PI), to u dzieci nawet mniejsza ich liczba może prognozować brak korzyści

W przypadku skojarzonego stosowania produktu i rytonawiru profil interakcji metabolicznych z innymi lekami dla rytonawiru może być dominujący, ponieważ rytonawir jest silniejszym inhibitorem CYP3A4 niż atazanawir. Należy zapoznać się z ChPL rytonawiru przed rozpoczęciem leczenia produktem i rytonawirem. Atazanawir jest metabolizowany w wątrobie przez CYP3A4. Jest inhibitorem CYP3A4. Z tego powodu przeciwwskazane jest stosowanie produktu z rytonawirem ze środkami leczniczymi, które są substratami CYP3A4 i mają wąski zakres terapeutyczny, takimi jak: astemizol, terfenadyna, cyzapryd, pimozyd, chinidyna, beprydyl, triazolam, podawany doustnie midazolam i alkaloidy z grupy ergotaminy, zwłaszcza ergotamina i dihydroergotamina. Szczegółowe dane dotyczące interakcji patrz ChPL.

Dane otrzymane z ograniczonej liczby (300-1000 kobiet w ciąży) zastosowań produktu w okresie ciąży wskazują, że atazanawir wywołuje wad rozwojowych. Badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na reprodukcję. Zastosowanie produktu w czasie ciąży można rozważyć jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają możliwe ryzyko. W badaniu klinicznym AI424-182 produkt z rytonawirem (300/100 mg lub 400/100 mg) w skojarzeniu z zydowudyną z lamiwudyną podawano 41 kobietom w czasie II i III trymestru ciąży. Sześć z 20 kobiet (30%) otrzymujących produkt z rytonawirem w dawce 300/100 mg i 13 z 21 kobiet (62%) otrzymujących produkt z rytonawirem w dawce 400/100 mg miało hiperbilirubinemię stopnia 3. lub 4. Nie stwierdzono przypadków kwasicy mleczanowej w badaniu AI424-182. W badaniu obserwowano 40 niemowląt, które otrzymywały profilaktyczne leczenie przeciwretrowirusowe (w skład którego nie wchodził produkt) i miało ujemny wynik badania HIV-1 DNA po porodzie i/lub w ciągu pierwszych 6 m-cy po porodzie. Troje z 20 niemowląt (15%) urodzonych przez kobiety leczone produktem z rytonawirem w dawce 300/100 mg i czworo z 20 niemowląt (20%) urodzonych przez kobiety leczone produktem z rytonawirem w dawce 400/100 mg miało hiperbilirubinemię stopnia 3. lub 4. Nie stwierdzono objawów patologicznej żółtaczki, a sześć z 40 niemowląt w badaniu otrzymało fototerapię przez maksymalnie 4 dni. Nie stwierdzono przypadku żółtaczki jąder podkorowych mózgu u noworodków. Nie wiadomo czy podawany matce w okresie ciąży może nasilać fizjologiczną hiperbilirubinemię i prowadzić do żółtaczki jąder podstawy mózgu (kernikterus) u noworodków i niemowląt. W okresie przed porodem należy rozważyć dodatkową obserwację. Nie wiadomo czy atazanawir lub jego metabolity przenikają do mleka u ludzi. Badania na szczurach wykazały, że atazanawir jest wydzielany z mlekiem. Ze względu na możliwość przeniesienia zakażenia wirusem z mlekiem matki, jako ogólną zasadę zaleca się, aby kobiety zakażone wirusem HIV nie karmiły piersią w celu uniknięcia zakażenia dziecka wirusem HIV. W nieklinicznych badaniach na szczurach dotyczących płodności i wpływu na wczesny rozwój zarodkowy, atazanawir zmieniał cykl płodności bez wpływu na kojarzenie lub płodność.

Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) nadwrażliwość. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) cukrzyca, hiperglikemia, zmniejszenie masy ciała, zwiększenie masy ciała, anoreksja, zwiększenie apetytu. Zaburzenia psychiczne: (niezbyt często) depresja, splątanie, lęk, bezsenność, zaburzenia snu, koszmary senne. Zaburzenia układu nerwowego: (często) bóle głowy; (niezbyt często) neuropatia obwodowa, omdlenia, amnezja, zawroty głowy, senność, zaburzenia smaku. Zaburzenia oka: (często) zażółcenie twardówki. Zaburzenia serca: (niezbyt często) torsades de pointesa; (rzadko) przedłużeniu odstępu QTc, obrzęki, kołatanie serca. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) nadciśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (niezbyt często) duszność. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) wymioty, biegunka, bóle brzucha, nudności, dyspepsja; (niezbyt często) zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, wzdęcie w obrębie jamy brzusznej, aftowe zapalenie jamy ustnej, wiatry, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) żółtaczka; (niezbyt często) zapalenie wątroby, kamica żółciowa, zastój żółci; (rzadko) powiększenie wątroby i śledziony (hepatosplenomegalia), zapalenie woreczka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka; (niezbyt często) rumień wielopostaciowya,b, toksyczne wykwity skórne, zespół wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS), pokrzywka, łysienie, świąd; (rzadko) zespół Stevens-Johnsona, wysypka pęcherzykowo-grudkowa, wyprysk, rozszerzenie naczyń krwionośnych. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) zanik mięśni, bóle stawów, bóle mięśni; (rzadko) miopatia. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) kamica nerkowa, krwiomocz, białkomocz, częstomocz; (rzadko) ból nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) powiększenie gruczołów sutkowych u mężczyzn (ginekomastia). Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zespół lipodystrofiib, zmęczenie; (niezbyt często) ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, gorączka, astenia; (rzadko) zaburzenia chodu. U pacjentów zakażonych wirusem HIV z ciężkim niedoborem odporności na początku stosowania złożonej terapii przeciwretrowirusowej może dojść do reakcji zapalnych lub mogą wystąpić nie wywołujące objawów lub śladowe patogeny oportunistyczne. Przypadki martwicy kości odnotowano głównie u pacjentów z ogólnie znanymi czynnikami ryzyka, zaawansowaną chorobą spowodowaną przez HIV lub poddanych długotrwałemu, skojarzonemu leczeniu przeciwretrowirusowemu (ang. combination antiretroviral therapy, CART). Częstość występowania tych przypadków jest nieznana. Skojarzone leczenie przeciwretrowirusowe było związane z redystrybucją tkanki tłuszczowej w organizmie u pacjentów zakażonych wirusem HIV (lipodystrofia), włączając utratę podskórnej tkanki tłuszczowej obwodowej i w obrębie twarzy, zwiększenie ilości tłuszczu wewnątrz jamy brzusznej i trzewiach, przerost piersi i odkładanie się tłuszczu na powierzchni grzbietowo- szyjnej (kark bawoli). Stosowanie skojarzonego leczenia przeciwretrowirusowego łączy się z występowaniem zaburzeń metabolicznych takich jak hipertrójglicerydemia, hipercholesterolemia, oporność na insulinę, hiperglikemia i zwiększenie stężenia kwasu mlekowego w surowicy. W okresie pierwszych 3 tygodni od rozpoczęcia leczenia produktem mogą wystąpić wysypki, które zwykle charakteryzują się plamkowo-grudkowymi wykwitami skórnymi o nasileniu od łagodnego do umiarkowanego. Podczas stosowania produktu zgłaszano występowanie zespołu Stevens-Johnsona (SJS), rumienia wielopostaciowego, toksycznych wykwitów skórnych oraz zespołu wysypki polekowej z eozynofilią i objawami układowymi (DRESS). W grupie pacjentów stosujących schematy leczenia zawierające produkt i co najmniej jeden lek z grupy NRTIs najczęściej opisywaną nieprawidłowością w badaniach laboratoryjnych było zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy, zgłaszanej głównie jako zwiększenie stężenia bilirubiny pośredniej (niezwiązanej) (87%, stopień nasilenia 1, 2, 3 lub 4). Stopień 3 lub 4 zwiększenia stężenia bilirubiny całkowitej zanotowano u 37% (6% stopień 4). Wśród pacjentów leczonych produktem w dawce 300 mg 1x/dobę i rytonawirem w dawce 100 mg 1x/dobę przez okres średnio 95 tygodni, 53% z nich miało zwiększenie stężenia w surowicy bilirubiny całkowitej o stopniu nasilenia 3 i 4. Wśród wcześniej nie leczonych pacjentów otrzymujących produkt w dawce 300 mg i rytonawir w dawce 100 mg1x/dobę, z medianą czasu leczenia wynoszącą 96 tygodni, zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej w stopniu 3-4 wystąpiło u 48% pacjentów.Innymi odchyleniami w badaniach laboratoryjnych o znaczeniu klinicznym (stopień nasilenia 3 i 4) opisywanymi u co najmniej 2% pacjentów otrzymujących schematy leczenia zawierające produkt i więcej niż jeden lek z grupy NRTIs były: zwiększenie aktywności kinazy kreatynowej (7%), zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej w surowicy (AlAT/SGPT) (5%), zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych (5%), zwiększenie aktywności w surowicy aminotransferazy asparaginianowej (AspAT/SGOT) (3%), zwiększenie aktywności lipazy (3%). U 2% pacjentów leczonych produktem występowało równoczesne zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT/AspAT) o nasileniu stopnia 3 do 4 i zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy o nasileniu stopnia 3 do 4. W badaniach klinicznych u dzieci od 3. miesiąca do 18 rż średni okres leczenia produktem wynosił 115 tygodni. Profil bezpieczeństwa w tych badaniach był ogólnie podobny do obserwowanego u dorosłych. U dzieci stwierdzono bezobjawowy blok przedsionkowo-komorowy stopnia pierwszego (23%) i stopnia drugiego (1%). U dzieci otrzymujących produkt najczęściej występującym zaburzeniem laboratoryjnym było zwiększenie stężenia bilirubiny całkowitej (≥2,6 razy GGN, stopień 3-4), które wystąpiło u 45% pacjentów. Pacjenci ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu B i/lub C 177 spośród 1151 pacjentów otrzymujących atazanawir w dawce 400 mg 1x/dobę i 97 spośród 655 pacjentów otrzymujących atazanawir w dawce 300 mg 1x/dobę z rytonawirem w dawce 100 mg 1x/dobę było zakażonych równocześnie wirusem zapalenia wątroby typu B lub C. U pacjentów ze współwystępującymi zakażeniami częściej występowało zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych w surowicy niż u pacjentów bez przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby. Nie obserwowano różnic w częstości zwiększania stężenia bilirubiny w surowicy u pacjentów z zakażeniem i bez zakażenia wirusem zapalenia wątroby. Częstość pojawiającego się w trakcie leczenia zapalenia wątroby lub zwiększenia aktywności aminotransferaz w surowicy u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem była porównywalna dla produktu i porównywanych schematów leczenia.

Doświadczenie z ostrym przedawkowaniem produktu u ludzi jest ograniczone. Zdrowi ochotnicy przyjmowali jednorazowo doustnie dawki do 1200 mg bez objawów sugerujących działania toksyczne. Po dużych dawkach, które prowadzą do dużej ekspozycji na lek, można zaobserwować żółtaczkę spowodowaną zwiększeniem w surowicy stężenia bilirubiny pośredniej (niezwiązanej) (bez towarzyszących zmian w badaniach czynności wątroby) lub wydłużenie odstępu PR. Postępowanie w przypadku przedawkowania produktu powinno polegać na postępowaniu objawowym oraz kontroli podstawowych czynności życiowych, elektrokardiogramu (EKG) i obserwacji stanu klinicznego pacjenta. Jeżeli jest to wskazane, to eliminacja niewchłoniętego atazanawiru powinna być uzyskana poprzez wymioty lub płukanie żołądka. Można podać aktywowany węgiel, aby wspomóc usuwanie niewchłoniętego leku. Nie ma specyficznego antidotum w przypadku przedawkowania produktu. Ponieważ atazanawir jest metabolizowany w wątrobie i silnie wiąże się z białkami, to jest mało prawdopodobne, aby dializa była przydatna w znaczącym usuwaniu tej substancji.

Atazanawir jest azapeptydowym inhibitorem proteazy wirusa HIV-1 (ang. Protease inhibitor - PI). Ta substancja wybiórczo hamuje specyficzne dla wirusa przetwarzanie białek Gag-Pol wirusa w komórkach zakażonych wirusem HIV-1, zapobiegając tym samym tworzeniu dojrzałych wirionów i zakażaniu innych komórek. Aktywność przeciwwirusowa in vitro: atazanawir wykazuje działanie przeciw HIV-1 (wobec wszystkich badanych szczepów) i przeciw HIV-2 w hodowlach komórkowych.

1 kaps. zawiera 100 mg lub 200 mg atazanawiru (w postaci siarczanu).

Choroba wywołana przez ludzki wirus upośledzenia odporności [HIV], nieokreślona B24

J05AE08 - Atazanawir

Laktacja

Lek może przenikać do mleka kobiet karmiących piersią.

Ciąża - trymestr 1 - Kategoria B

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Ciąża - trymestr 2 - Kategoria B

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.

Ciąża - trymestr 3 - Kategoria B

Badania na zwierzętach nie wskazują na istnienie ryzyka dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną u ludzi, lub badania na zwierzętach wykazały działanie niepożądane na płód, ale badania w grupie kobiet ciężarnych nie potwierdziły istnienia ryzyka dla płodu.