Wskazania
Padaczka. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej. Leczenie skojarzone lub w monoterapii napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych. Napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta. Produkt leczniczy jest stosowany w leczeniu skojarzonym, ale może być stosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennoxa-Gastauta. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat. Leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta. Monoterapia w typowych napadach nieświadomości. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dorośli w wieku 18 lat i powyżej. Zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresji. Produkt leczniczy nie jest wskazany w doraźnym leczeniu epizodów manii ani depresji.
Dawkowanie
Jeśli obliczona dawka lamotryginy (np. w leczeniu dzieci z padaczką lub pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby) nie zawiera się w określonej liczbie całych tabl., to w takim przypadku należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabl. W przypadku ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali stosowanie lamotryginy z jakiejkolwiek przyczyny, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej, ponieważ ryzyko wystąpienia ciężkiej wysypki związane jest ze stosowaniem dużych dawek początkowych i zbyt szybkim, w stosunku do zalecanego schematu, zwiększaniem dawek leku w okresie wprowadzania. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy jest dłuższy niż 5-krotny T0,5 leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki produktu do dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem u pacjentów, którzy wcześniej przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, chyba, że potencjalne korzyści przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku. Padaczka. Z uwagi na ryzyko wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i podczas zwiększania dawek. W razie odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych, lub jeśli do schematu leczenia zawierającego lamotryginę dołączono leki przeciwpadaczkowe lub inne leki, należy rozważyć wpływ, jaki może to mieć na farmakokinetykę lamotryginy. Dorośli i młodzież w wieku 13 lat i powyżej. Monoterapia: tydz. 1. i 2.: 25 mg/dobę; tydz. 3. i 4.: 50 mg/dobę; dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów konieczne było zastosowanie dawki 500 mg/dobę w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy) (ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki) : tydz. 1. i 2.: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2. dzień); tydz. 3. i 4.: 25 mg/dobę; dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 25-50 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem): tydz. 1. i 2.: 50 mg/dobę; tydz. 3. i 4.: 100 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); dawka podtrzymująca: 200-400 mg/dobę (w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U niektórych pacjentów konieczne było zastosowanie dawki 700 mg/dobę w celu uzyskania pożądanej odpowiedzi na leczenie. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy): tydz. 1. i 2.: 25 mg/dobę; tydz. 3. i 4.: 50 mg/dobę; dawka podtrzymująca: 100-200 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 50-100 mg co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi na leczenie. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Dzieci i młodzież w wieku 2-12 lat. Monoterapia w leczeniu typowych napadów nieświadomości: tydz. 1. i 2.: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3. i 4.: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); dawka podtrzymująca: 1-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg/dobę co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie, maks. dawka podtrzymująca: 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy); ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki.: tydz. 1. i 2.: 0,15 mg/kg/dobę; tydz. 3. i 4.: 0,3 mg/kg/dobę; dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,3 mg/kg/dobę co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem): tydz. 1. i 2.: 0,6 mg/kg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3. i 4.: 1,2 mg/kg/dobę (w 2 dawkach podzielonych); dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 1,2 mg/kg/dobę co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 400 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy): tydz. 1. i 2.: 0,3 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 3. i 4.: 0,6 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Aby osiągnąć dawkę podtrzymującą można zwiększać dawkę o maks. 0,6 mg/kg/dobę co 1-2 tyg., aż do uzyskania optymalnej reakcji na leczenie, z maks. dawką podtrzymującą 200 mg/dobę. U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia taki, jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Aby zapewnić podawanie właściwej dawki terapeutycznej, należy monitorować mc. dziecka, a w razie jej zmiany należy odpowiednio dostosować dawkę. U pacjentów w wieku 2-6 lat prawdopodobnie wymagane będzie zastosowanie dawek podtrzymujących z górnego zakresu zalecanego przedziału dawkowania. Kiedy uzyska się kontrolę objawów padaczki w leczeniu skojarzonym, można odstawić jednocześnie stosowane inne leki przeciwpadaczkowe i kontynuować leczenie produktem leczniczym w monoterapii. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w terapii skojarzonej napadów częściowych u dzieci w wieku od 1 m-ca do 2 lat są ograniczone. Brak danych dotyczących dzieci w wieku poniżej 1 m-ca. Z tego względu nie zaleca się stosować produktu leczniczego u dzieci w wieku poniżej 2 lat. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Z uwagi na ryzyko wysypki, nie należy przekraczać zalecanych dawek lamotryginy: początkowej i podczas zwiększania dawek. Zalecany schemat zwiększania dawki lamotryginy w celu osiągnięcia całkowitej podtrzymującej stabilizację dawki dobowej w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Dorośli w wieku 18 lat i starsi. Lamotrygina stosowana w monoterapii lub w leczeniu skojarzonym bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z innymi lekami, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy): tydz. 1. i 2.: 25 mg/dobę; tydz. 3. i 4.: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); tydz. 5.: 100 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6.): 200 mg/dobę - zwykle stosowana dawka docelowa zapewniająca optymalną odpowiedź kliniczną. (raz/dobę lub w dwóch dawkach podzielonych). Dawki w zakresie100-400 mg/dobę stosowano w badaniach klinicznych. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy); ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki): tydz. 1 i 2.: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2. dzień); tydz. 3. i 4.: 25 mg/dobę; tydz. 5.: 50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6.): 200 mg/dobę - zwykle stosowana dawka docelowa zapewniająca optymalną odpowiedź kliniczną. (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). Dawki w zakresie 100-400 mg/dobę stosowano w badaniach klinicznych. Leczenie skojarzone z walproinianem (inhibitor glukuronidacji lamotryginy) (ten schemat dawkowania należy zastosować w leczeniu skojarzonym z walproinianem bez względu na inne stosowane jednocześnie leki.): tydz. 1. i 2.: 12,5 mg/dobę (podawane jako 25 mg co 2. dzień); tydz. 3. i 4.: 25 mg/dobę; tydz. 5.:50 mg/dobę (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz. 6.): 100 mg/dobę - zwykle stosowana dawka docelowa zapewniająca optymalną odpowiedź kliniczną. (raz/dobę lub w 2 dawkach podzielonych). W zależności od odpowiedzi klinicznej można zastosować maks. dawkę 200 mg/dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w leczeniu skojarzonym bez walproinianu, ale z: fenytoiną karbamazepiną fenobarbitalem prymidonem ryfampicyną lopinawirem/rytonawirem): tydz. 1. i 2.: 50 mg/dobę; tydz. 3. i 4.: 100 mg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych); tydz. 5.: 200 mg/dobę (w dwóch dawkach podzielonych); docelowa dawka stabilizująca (tydz.6): 300 mg/dobę w tyg. 6., zwiększona do zwykle stosowanej dawki docelowej 400 mg/dobę w tyg. 7., jeśli konieczne do uzyskania optymalnej odpowiedzi klinicznej (w dwóch dawkach podzielonych). U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy stosować schemat leczenia, taki jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. Całkowita dobowa dawka lamotryginy podtrzymująca stabilizację w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, po odstawieniu jednocześnie stosowanych leków. Kiedy docelowa dawka podtrzymująca zostanie osiągnięta, można odstawić inne produkty lecznicze zgodnie z poniższym schematem. Dorośli w wieku 18 lat i starsi. Odstawienie walproinianu (inhibitor glukuronidacji lamotryginy), w zależności od początkowej dawki lamotryginy (podczas odstawiania walproinianu należy dawkę stabilizującą podwoić, lecz nie zwiększać o więcej niż 100 mg/tydz.: aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem): 100 mg/dobę; tydz. 1. (rozpoczynanie odstawiania): 200 mg/dobę; tydz. 2., 3. i następne: należy kontynuować leczenie dawką (200 mg/dobę) (w 2 dawkach podzielonych). Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem): 200 mg/dobę; tydz. 1.(rozpoczynanie odstawiania): 300 mg/dobę; tydz. 2.: 400 mg/dobę; tydz. 3. i następne: należy kontynuować leczenie dawką (400 mg/dobę). Odstawienie induktorów glukuronidacji lamotryginy, w zależności od początkowej dawki lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w trakcie odstawiania: fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu, prymidonu, ryfampicyny, lopinawiru/rytonawiru): aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem): 400 mg/dobę; tydz. 1. (rozpoczynanie odstawiania): 400 mg/dobę; tydz. 2.: 300 mg/dobę; tydz.3. i następne: 200 mg/dobę. Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem): 300 mg/dobę; tydz. 1. (rozpoczynanie odstawiania) 300 mg/dobę; tydz. 2.: 225 mg/dobę; tydz. 3. i następne: 150 mg/dobę. Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem): 200 mg/dobę; tydz. 1. (rozpoczynanie odstawiania): 200 mg/dobę; tydz. 2.: 150 mg/dobę; tydz. 3 i następne: 100 mg/dobę. Odstawianie leków, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy zastosować w trakcie odstawiania leków, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy: należy kontynuować leczenie dawką docelową uzyskaną w trakcie etapu zwiększania dawek (200 mg/dobę; w 2 dawkach podzielonych) (zakres dawek 100-400 mg/dobę). U pacjentów przyjmujących leki o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, zalecanym schematem leczenia jest początkowe utrzymanie obecnie przyjmowanej dawki lamotryginy i dostosowanie terapii w zależności od odpowiedzi klinicznej. Dostosowanie dawki dobowej lamotryginy po dołączeniu innych produktów leczniczych stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Brak doświadczeń klinicznych dotyczących dostosowywania dawki dobowej lamotryginy po dołączeniu innych produktów leczniczych. Jednak, opierając się na badaniach interakcji z innymi produktami leczniczymi, zaleca się następujący schemat dawkowania. Dorośli w wieku 18 lat i starsi. Włączenie do leczenia walproinianu (inhibitor glukuronidacji lamotryginy), w zależności od początkowej dawki lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w przypadku dołączania walproinianu, bez względu na inne stosowane jednocześnie leki): aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 200 mg/dobę; tydz. 1.: 100 mg/dobę; tydz. 2., 3. i następne: należy kontynuować leczenie dawką (100 mg/dobę). Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 300 mg/dobę; tydz. 1.: 150 mg/dobę; tydz. 2., 3. i następne: należy kontynuować leczenie dawką (150 mg/dobę). Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 400 mg/dobę; tydz. 1: 200 mg/dobę; tydz. 2., 3. i następne: należy kontynuować leczenie dawką (200 mg/dobę). Włączanie do leczenia induktorów glukuronidacji lamotryginy u pacjentów nie przyjmujących walproinianu, w zależności od początkowej dawki lamotryginy (ten schemat dawkowania należy stosować w trakcie dołączania do terapii bez walproinianu: fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu, prymidonu, ryfampicyny, lopinawiru/rytonawiru): aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 200 mg/dobę; tydz. 1.: 200 mg/dobę; tydz. 2.: 300 mg/dobę; tydz.3. i następne: 400 mg/dobę. Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 150 mg/dobę; tydz. 1.: 150 mg/dobę; tydz. 2.: 225 mg/dobę; tydz. 3. i następne: 300 mg/dobę. Aktualnie stosowana dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem): 100 mg/dobę; tydz.1.: 100 mg/dobę; tydz. 2.: 150 mg/dobę; tydz. 3. i następne: 200 mg/dobę. Dołączenie do terapii leków, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy (ten schemat dawkowania należy zastosować w trakcie dołączania do terapii leków, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy): utrzymywać dawkę docelową uzyskaną w trakcie etapu zwiększania dawek (200 mg/dobę; zakres dawek 100-400 mg/dobę). U pacjentów przyjmujących produkty lecznicze o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, należy zastosować schemat leczenia, taki jak dla lamotryginy w leczeniu skojarzonym z walproinianem. W badaniach klinicznych po nagłym przerwaniu leczenia lamotryginą nie zwiększała się częstość, nasilenie czy rodzaj działań niepożądanych w porównaniu z placebo. Dlatego u tych pacjentów można przerwać stosowanie lamotryginy bez stopniowego zmniejszania dawki. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat, ponieważ w przeprowadzonym randomizowanym badaniu z odstawieniem leku wykazano brak znamiennej skuteczności oraz zgłoszono zwiększoną liczbę zachowań samobójczych. Kobiety stosujące hormonalne środki antykoncepcyjne. Stosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Po etapie dostosowania dawki, konieczne może być stosowanie większych (nawet 2 razy) dawek podtrzymujących lamotryginy w celu osiągnięcia maksymalnej reakcji na leczenie. W ciągu tyg., w którym następuje przerwa w stosowaniu hormonalnych środków antykoncepcyjnych, obserwowano 2-krotne zwiększenie stężenia lamotryginy w osoczu. Nie można wykluczyć wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z uwagi na to, jako leczenie pierwszego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu, np. hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji. Rozpoczynanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nie leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. W większości przypadków dawka podtrzymująca lamotryginy będzie wymagać nawet 2-krotnego zwiększenia. Zaleca się, aby po rozpoczęciu stosowania hormonalnego środka antykoncepcyjnego, dawkę lamotryginy zwiększyć o 50 do 100 mg/dobę co tydz., w zależności od indywidualnej odpowiedzi klinicznej. Zwiększanie dawek nie powinno wykraczać poza ten zakres, chyba że odpowiedź kliniczna wymaga zastosowania większych dawek. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po rozpoczęciu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania początkowego stężenia lamotryginy. W razie konieczności należy dostosować dawkę. U kobiet stosujących hormonalne środki antykoncepcyjne zgodnie ze schematem, w którym przez jeden tydzień przyjmowany jest produkt leczniczy niezawierający substancji czynnej („tydzień bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w 3. tyg. stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj. od 15 do 21 dnia cyklu. Z tego względu, jako leczenie 1-szego rzutu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu, np. hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji. Przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nie leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. W większości przypadków dawka podtrzymująca lamotryginy będzie wymagać zmniejszenia nawet o 50%. Zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawek dobowych lamotryginy o 50 do 100 mg/dobę co tydz. (nie przekraczając 25% całkowitej dawki stosowanej w ciągu tyg.) w ciągu 3 tyg., chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje inaczej. Można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po przerwaniu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania początkowego stężenia lamotryginy. U kobiet chcących zaprzestać stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych zgodnie ze schematem, w którym przez 1 tydz. przyjmowany jest produkt leczniczy niezawierający substancji czynnej, (tydzień bez tabl. antykoncepcyjnych”), należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy w 3. tyg. stosowania produktu zawierającego substancję czynną, tj. od 15 do 21 dnia cyklu. W 1-szym tyg. po całkowitym zaprzestaniu stosowania tabl. antykoncepcyjnych nie należy pobierać próbek w celu oceny stężeń lamotryginy. Rozpoczynanie stosowania lamotryginy u pacjentek już przyjmujących hormonalne środki antykoncepcyjne: dawki należy zwiększać zgodnie z zalecanym schematem dawkowania zamieszczonym powyżej. Rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i leczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy. Dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem. W przypadku dołączenia lamotryginy do obecnie stosowanego leczenia atazanawirem/rytonawirem, dostosowanie schematu dawkowania na etapie zwiększania dawki lamotryginy może nie być konieczne. U pacjentów przyjmujących już dawki podtrzymujące lamotryginy i niestosujących induktorów glukuronidacji, może być konieczne zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dołączenia leczenia atazanawirem/rytonawirem lub jej zmniejszenie w przypadku zakończenia leczenia atazanawirem/rytonawirem. W celu ustalenia, czy konieczne jest dostosowanie dawki lamotryginy, przed i w ciągu 2 tyg. po rozpoczęciu lub zakończeniu leczenia atazanawirem/rytonawirem, należy sprawdzić stężenie lamotryginy w osoczu. Stosowanie z lopinawirem/rytonawirem. W przypadku dołączenia lamotryginy do obecnie stosowanego leczenia lopinawirem/rytonawirem, dostosowanie schematu dawkowania na etapie zwiększania dawki lamotryginy może nie być konieczne. U pacjentów przyjmujących już dawki podtrzymujące lamotryginy i niestosujących induktorów glukuronidacji, może być konieczne zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku, dołączenia leczenia lopinawirem/rytonawirem lub jej zmniejszenie w przypadku zakończenia leczenia lopinawirem/rytonawirem. W celu ustalenia, czy konieczne jest dostosowanie dawki lamotryginy, przed i w ciągu 2 tyg. po rozpoczęciu lub zakończeniu leczenia lopinawirem/rytonawirem, należy sprawdzić stężenie lamotryginy w osoczu. Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat). Nie jest konieczne dostosowywanie zalecanego schematu dawkowania. Farmakokinetyka lamotryginy u pacjentów w podeszłym wieku nie różni się znacząco od farmakokinetyki lamotryginy u pacjentów młodszych. Zaburzenia czynności nerek. Należy zachować ostrożność podczas stosowania produktu leczniczego u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy zależą od rodzaju stosowanych jednocześnie produktów leczniczych; u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek skuteczna może okazać się mniejsza dawka podtrzymująca. Zaburzenia czynności wątroby. Dawkę początkową, dawkę w okresie zwiększania i dawkę podtrzymującą u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (stopień B według klasyfikacji Child-Pugh) należy zmniejszyć o około 50%, natomiast u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C według klasyfikacji Child-Pugh) o około 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do odpowiedzi klinicznej.
Uwagi
Tabl. należy połknąć w całości, nie należy ich rozgryzać ani rozkruszać.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
Zgłaszano niepożądane reakcje skórne, które występowały zwykle w ciągu 1-szych 8 tyg. po rozpoczęciu leczenia lamotryginą. Większość przypadków wysypki ma łagodne nasilenie i ustępuje samoistnie, jednak zgłaszano także ciężkie przypadki wysypki, wymagające hospitalizacji i przerwania stosowania lamotryginy. Obejmowały one potencjalnie zagrażające życiu reakcje, takie jak zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), znany również jako zespół nadwrażliwości (HSS). W badaniach klinicznych z udziałem dorosłych pacjentów przyjmujących lamotryginę zgodnie z obowiązującymi zaleceniami dotyczącymi dawkowania, częstość wysypek skórnych o znacznym nasileniu wynosiła około 1 na 500 pacjentów z padaczką. U około połowy tych przypadków stwierdzono zespół Stevensa-Johnsona (1 na 1000). W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi częstość wysypki o znacznym nasileniu wynosiła około 1 na 1000 przypadków. Ryzyko wystąpienia wysypki skórnej o znacznym nasileniu jest większe u dzieci niż u osób dorosłych. Dostępne dane pochodzące z wielu badań klinicznych wskazują, że u dzieci częstość wysypek wymagających hospitalizacji wynosiła od 1 na 300 do 1 na 100. U dzieci początkowe objawy wysypki mogą być mylone z infekcją. Lekarze powinni brać pod uwagę możliwość reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, u których podczas 1-szych 8 tyg. leczenia wystąpiła wysypka i gorączka. Oprócz tego, ogólne ryzyko wysypki wydaje się wyraźnie związane z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i niezgodnym z zaleceniami zbyt szybkim zwiększaniem dawki, jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Należy również zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z alergią lub wysypką spowodowaną stosowaniem innych leków przeciwpadaczkowych w wywiadzie, ponieważ u tych pacjentów częstość wysypki o nieciężkim nasileniu po leczeniu lamotryginą była około 3 razy większa niż u pacjentów bez tych chorób w wywiadzie. Należy natychmiast ocenić stan wszystkich pacjentów (dorosłych i dzieci), u których wystąpi wysypka i odstawić leczenie produktem leczniczym, dopóki nie wyjaśni się, że wysypka nie jest związana ze stosowaniem lamotryginy. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia produktem leczniczym, u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wysypki spowodowanej wcześniejszym leczeniem lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści przeważają znacznie nad ryzykiem. Jeśli u pacjenta po zastosowaniu lamotryginy wystąpił zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka lub zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi, leczenia lamotryginą nigdy nie należy wznawiać. Zgłaszano również wysypkę w przebiegu zespołu nadwrażliwości, związanego z różnym nasileniem objawów ogólnoustrojowych, takich jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy oraz nieprawidłowości w wynikach badań morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby oraz jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych. Zespół ten może mieć różne nasilenie kliniczne i, rzadko, może prowadzić do rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Należy zaznaczyć, że wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W razie pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie produktem leczniczym, jeśli nie można ustalić innej etiologii. W większości przypadków jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych było przemijające po odstawieniu leku, jednak u wielu pacjentów nawracało po ponownym podaniu lamotryginy. Ponowne podanie lamotryginy powodowało szybki nawrót objawów, często o większym nasileniu. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali je z powodu wystąpienia jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych związanego z wcześniejszym stosowaniem lamotryginy. Myśli i zachowania samobójcze zgłaszano u pacjentów leczonych lekami przeciwpadaczkowymi w różnych wskazaniach. Metaanaliza randomizowanych, kontrolowanych placebo badań z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych wykazała również niewielkie zwiększenie ryzyka myśli i zachowań samobójczych. Mechanizm tego ryzyka nie jest znany, a dostępne dane nie wykluczają zwiększonego ryzyka po zastosowaniu lamotryginy. Pacjentów należy ściśle kontrolować ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych oraz należy rozważyć odpowiednie leczenie. Pacjentów (i opiekunów pacjentów) należy poinformować o konieczności porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów myśli i zachowań samobójczych. U pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, nasilenie objawów depresji i/lub zdarzeń związanych z samobójstwem mogą wystąpić niezależnie od tego, czy przyjmują oni leki stosowane w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych, w tym produkt leczniczy. Dlatego pacjentów przyjmujących produkt leczniczy w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych należy ściśle kontrolować ze względu na możliwość nasilenia objawów klinicznych choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz wystąpienia zdarzeń związanych z samobójstwem, szczególnie na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, u których już wcześniej wystąpiły zachowania lub myśli samobójcze, młodzi dorośli, lub pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie zwiększonego ryzyka myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów, u których wystąpi nasilenie objawów klinicznych choroby (w tym nowe objawy) i/lub pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone, pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta, należy rozważyć zmianę schematu leczenia, w tym możliwość przerwania leczenia. Zastosowanie połączenia etynyloestradiolu/lewonorgestrelu (30 µg/150 µg) powodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy. Zmniejszenie stężenia lamotryginy powodowało utratę kontroli napadów padaczki. W większości przypadków, po stopniowym zwiększaniu dawki, konieczne będą większe (nawet 2-krotnie) dawki podtrzymujące lamotryginy do uzyskania maks. reakcji na leczenie. W przypadku kobiet przerywających stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, klirens lamotryginy może się zmniejszyć o połowę. Zwiększone stężenie lamotryginy może wiązać się z wystąpieniem działań niepożądanych zależnych od dawki. Dlatego pacjentki należy kontrolować. U kobiet, które nie otrzymują obecnie induktorów glukuronidacji lamotryginy, a stosują hormonalne środki antykoncepcyjne, w schemacie dawkowania z jednym tyg. bez substancji czynnej (np. „tydz. bez tabl. antykoncepcyjnych”), w tyg. leczenia bez substancji czynnej występuje stopniowe, przemijające zwiększenie stężenia lamotryginy. Tego rodzaju zmiany stężeń lamotryginy mogą wiązać się z wystąpieniem działań niepożądanych. Z tego względu należy rozważyć stosowanie antykoncepcji niewymagającej tyg. przerwy w stosowaniu (na przykład hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Nie badano interakcji między innymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub hormonalną terapią zastępczą a lamotryginą, jednak mogą one mieć podobny wpływ na parametry farmakokinetyczne lamotryginy. Badania interakcji z udziałem 16 zdrowych ochotniczek wykazały, że w przypadku jednoczesnego podawania lamotryginy i hormonalnego środka antykoncepcyjnego (połączenie etynyloestradiolu/lewonorgestrelu) następuje nieznaczne zwiększenie klirensu lewonorgestrelu oraz zmiany stężenia FSH oraz LH w surowicy. Nie jest znany wpływ tych zmian na aktywność owulacyjną jajników. Nie można jednak wykluczyć możliwości zmniejszenia skuteczności antykoncepcyjnej u niektórych pacjentek przyjmujących leki hormonalne jednocześnie z lamotryginą. Z tego względu pacjentki należy poinformować o konieczności niezwłocznego powiadamiania lekarza w przypadku wystąpienia zmian w przebiegu cyklu miesiączkowego, takich jak pojawienie się krwawienia międzymiesiączkowego. Lamotrygina wykazuje słabe działanie hamujące na reduktazę kwasu dihydrofoliowego, więc podczas długotrwałego leczenia istnieje możliwość zaburzeń metabolizmu folianów. Jednak w przypadku długotrwałego stosowania u ludzi (przez okres do 1 roku) lamotrygina nie powodowała znaczących zmian stężenia hemoglobiny, średniej objętości krwinek ani stężeń folianów w surowicy albo erytrocytach, a podczas stosowania leku przez okres do 5 lat nie obserwowano zmian stężeń folianów w krwinkach czerwonych. W badaniach, w których pojedynczą dawkę podawano pacjentom ze schyłkową niewydolnością nerek, stężenia lamotryginy w osoczu nie zmieniły się istotnie. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek może kumulować się metabolit glukuronidowy; dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjentom stosującym obecnie inne produkty zawierające lamotryginę nie należy podawać produktu leczniczego bez konsultacji z lekarzem. Brak danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy, emocjonalny i behawioralny u dzieci. Tak jak w przypadku innych leków przeciwpadaczkowych, nagłe odstawienie produktu leczniczego może spowodować nawrót napadów padaczkowych. Jeśli leczenie produktem leczniczym nie musi być nagle przerwane ze względów bezpieczeństwa (np. z powodu wysypki), jego dawkę należy stopniowo zmniejszać przez okres 2 tyg. W literaturze istnieją doniesienia, że ciężkie napady padaczkowe ze stanem padaczkowym, mogą prowadzić do rozpadu mięśni poprzecznie prążkowanych, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego, które czasami prowadzą do zgonu. Podobne przypadki obserwowano w związku ze stosowaniem lamotryginy. Może wystąpić znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż 1 typem napadów, należy przeanalizować korzyści wynikające z kontroli 1 typu napadów w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą się nasilić po zastosowaniu lamotryginy. Dane wskazują, że odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nieindukującymi enzymów. Przyczyny nie są znane. U dzieci stosujących lamotryginę w leczeniu typowych napadów nieświadomości, skuteczność może nie utrzymać się u wszystkich pacjentów. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi. Z uwagi na różnice osobnicze w reakcji na leki przeciwpadaczkowe, pacjenci przyjmujący produkt leczniczy w leczeniu padaczki powinni skonsultować się z lekarzem w celu omówienia specyficznych problemów związanych z prowadzeniem pojazdów mechanicznych i padaczką. Nie badano wpływu lamotryginy na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W 2 badaniach z udziałem ochotników udowodniono, że wpływ lamotryginy na precyzyjną koordynację wzrokowo-ruchową, ruchy gałek ocznych, zdolność zachowania równowagi i subiektywne działanie sedatywne, nie różnił się od placebo. W badaniach klinicznych lamotryginy zgłaszano działania niepożądane o charakterze neurologicznym, takie jak zawroty głowy czy podwójne widzenie. Z tego względu przed prowadzeniem pojazdów i obsługiwaniem maszyn pacjenci powinni ocenić, jak wpływa na nich leczenie produktem leczniczym.
Interakcje
Badania interakcji przeprowadzono wyłącznie u dorosłych. Stwierdzono, że enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są UDP-glukuronylotransferazy. Brak dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie indukcję lub hamowanie aktywności wątrobowych enzymów utleniających podczas metabolizmu leków i istnieje małe prawdopodobieństwo wystąpienia interakcji między lamotryginą i lekami metabolizowanymi przez enzymy cytochromu P450. Lamotrygina może indukować własny metabolizm, ale jest to działanie znikome i mało prawdopodobne, aby miało istotne konsekwencje kliniczne. Wpływ innych produktów leczniczych na glukuronidację lamotryginy - szczegóły patrz ChPL. Interakcje z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Walproinian hamuje glukuronidację lamotryginy, zmniejsza metabolizm lamotryginy i prawie 2-krotnie wydłuża średni T0,5 lamotryginy. U pacjentów przyjmujących jednocześnie walproinian, należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Niektóre leki przeciwpadaczkowe (takie jak fenytoina, karbamazepina, fenobarbital i prymidon), które indukują enzymy metabolizujące leki w wątrobie, powodują indukcję glukuronidacji lamotryginy i przyspieszają jej metabolizm. U pacjentów przyjmujących jednocześnie fenytoinę, karbamazepinę, fenobarbital lub prymidon, należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Opisywano objawy ze strony OUN, tj. zawroty głowy, ataksję, podwójne widzenie, zaburzenia ostrości wzroku i nudności, występujące u pacjentów przyjmujących karbamazepinę po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy. Objawy te zwykle ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działanie zaobserwowano podczas badania, w którym dorosłym zdrowym ochotnikom podawano lamotryginę i okskarbazepinę, nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Opisywano w literaturze zmniejszenie stężenia lamotryginy podczas jej podawania w połączeniu z okskarbazepiną. Jednak w badaniu prospektywnym, w którym zdrowym dorosłym ochotnikom podawano 200 mg lamotryginy i 1200 mg okskarbazepiny, okskarbazepina nie zmieniała metabolizmu lamotryginy, a lamotrygina nie zmieniała metabolizmu okskarbazepiny. Z tego względu u pacjentów otrzymujących skojarzone leczenie z okskarbazepiną, należy zastosować schemat dawkowania dla leczenia skojarzonego bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników, stosujących jednocześnie felbamat (1200 mg 2x/dobę) i lamotryginę (100 mg 2x/dobę, przez 10 dni), nie wykazano istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę lamotryginy. Jak wynika z analizy retrospektywnej stężeń w osoczu u pacjentów otrzymujących lamotryginę zarówno z gabapentyną, jak i bez gabapentyny, gabapentyna nie zmienia klirensu lamotryginy.Możliwe interakcje między lewetyracetamem i lamotryginą oceniano na podstawie analiz stężeń obydwu substancji w surowicy podczas badań klinicznych kontrolowanych placebo. Dane te wskazują, że lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetyracetamu i że lewetyracetam nie wpływa na farmakokinetykę lamotryginy. Na stężenia lamotryginy w osoczu w fazie stacjonarnej nie wpływało równoczesne podawanie pregabaliny (200 mg, 3x/dobę). Nie wykazano interakcji farmakokinetycznych między
lamotryginą i pregabaliną. Topiramat nie powodował zmiany stężeń lamotryginy w osoczu. Podawanie lamotryginy powodowało zwiększenie stężeń topiramatu o 15%. W badaniu z udziałem pacjentów z padaczką jednoczesne podawanie zonisamidu (200-400 mg/dobę) i lamotryginy (150-500 mg/dobę) przez 35 dni nie wpływało znacząco na farmakokinetykę lamotryginy. Mimo że informowano o zmianach stężeń innych leków przeciwpadaczkowych w osoczu, w kontrolowanych badaniach nie udowodniono oddziaływania lamotryginy na stężenia w osoczu jednocześnie podawanych leków przeciwpadaczkowych. Badania in vitro dowodzą, że lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Interakcje z innymi lekami psychotropowymi. Farmakokinetyka litu po podaniu 2 g bezwodnego glukonianu litu 2x/dobę przez 6 dni 20 zdrowym osobom nie zmieniła się podczas jednoczesnego przyjmowania lamotryginy w dawce 100 mg/dobę. Wielokrotne podanie doustnych dawek bupropionu nie miało statystycznie istotnego wpływu na farmakokinetykę pojedynczej dawki lamotryginy u 12 pacjentów i powodowało jedynie nieznaczne zwiększenie wartości AUC dla glukuronidu lamotryginy. W badaniu z udziałem zdrowych dorosłych ochotników, olanzapina w dawce 15 mg spowodowała zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy, średnio odpowiednio o 24% i 20%. Nie przewiduje się, aby zmiany wartości tych parametrów miały znaczenie kliniczne. Lamotrygina w dawce 200 mg nie wpływała na farmakokinetykę olanzapiny. Wielokrotne podanie doustnych dawek lamotryginy wynoszących 400 mg/dobę nie miało klinicznie znaczącego wpływu na farmakokinetykę rysperydonu po podaniu pojedynczej dawki wynoszącej 2 mg u 14 zdrowych dorosłych ochotników. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu jednocześnie z lamotryginą, 12 na 14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu ten stosunek wynosił 1 na 20, natomiast po podaniu samej lamotryginy nie było takich zgłoszeń. W badaniu z udziałem 18 dorosłych pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, przyjmujących ustaloną dawkę lamotryginy (100-400 mg/dobę), dawki arypiprazolu zwiększono w ciągu 7 dni z 10 mg/dobę do docelowych 30 mg/dobę i kontynuowano podawanie raz/dobę przez kolejnych 7 dni. Zaobserwowano zmniejszenie Cmax i AUC lamotryginy średnio o około 10%. Nie przewiduje się, aby zmiany wartości tych parametrów miały znaczenie kliniczne. Badania in vitro wykazały, że amitryptylina, bupropion, klonazepam, haloperydol lub lorazepam w minimalnym stopniu hamowały tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu. Wyniki badań wskazują również, że mało prawdopodobne jest hamowanie metabolizmu lamotryginy przez klozapinę, fluoksetynę, fenelzynę, rysperydon, sertralinę i trazodon. Oprócz tego badanie metabolizmu bufuralolu w mikrosomach ludzkiej wątroby wskazuje, że lamotrygina nie zmniejsza klirensu leków metabolizowanych głównie przez CYP2D6. Wpływ hormonalnych środków antykoncepcyjnych na farmakokinetykę lamotryginy. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek podawanie doustnych tabl. antykoncepcyjnych zawierających połączenie 30 µg etynyloestradiolu i 150 µg lewonorgestrelu spowodowało około 2-krotne zwiększenie klirensu lamotryginy po podaniu doustnym, co wpłynęło na zmniejszenie wartości AUC i Cmax lamotryginy średnio odpowiednio o 52% i 39%. Stężenie lamotryginy w surowicy wzrastało w ciągu tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej (tydzień „bez tabl. antykoncepcyjnej”). Stężenie lamotryginy przed podaniem kolejnej dawki, pod koniec tyg., w którym nie stosowano substancji czynnej, było średnio około 2-krotnie większe niż podczas stosowania produktu zawierającego substancję czynną. Nie jest konieczne dostosowywanie zalecanego schematu zwiększania dawki dla lamotryginy wyłącznie ze względu na stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, ale w większości przypadków rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych, konieczne będzie zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Wpływ lamotryginy na farmakokinetykę hormonalnych środków antykoncepcyjnych. W badaniu z udziałem 16 ochotniczek stosowanie lamotryginy w dawce 300 mg po osiągnięciu stanu stacjonarnego nie wpływało na farmakokinetykę etynyloestradiolu zawartego w złożonej doustnej tabl. antykoncepcyjnej. Obserwowano niewielki wzrost klirensu lewonorgestrelu po podaniu doustnym, co powodowało zmniejszenie wartości AUC i Cmax dla lewonorgestrelu średnio odpowiednio o 19% i 12%. Przeprowadzony podczas badania pomiar stężenia FSH, LH i estradiolu w surowicy wskazywał na pewne zmniejszenie hamowania czynności hormonalnej jajników u niektórych kobiet, chociaż pomiary stężenia progesteronu w surowicy nie wykazywały hormonalnych dowodów wystąpienia owulacji u żadnej z 16 pacjentek. Nie jest znany wpływ niewielkiego zwiększenia klirensu lewonorgestrelu oraz zmian stężenia FSH i LH w surowicy na aktywność owulacyjną jajników. Nie badano wpływu dawki lamotryginy innej niż 300 mg/dobę i nie prowadzono badań z innymi produktami zawierającymi żeńskie hormony płciowe. W badaniu z udziałem 10 ochotników płci męskiej, ryfampicyna powodowała zwiększenie klirensu lamotryginy i skracała T0,5 lamotryginy poprzez indukcję enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za glukuronidację. U pacjentów przyjmujących równocześnie ryfampicynę należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników zastosowanie lopinawiru/rytonawiru powodowało zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę, prawdopodobnie w wyniku indukcji glukuronizacji. U pacjentów leczonych jednocześnie lopinawirem/rytonawirem, należy zastosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników podawanie atazanawiru/rytonawiru (300 mg/100 mg) przez 9 dni powodowało zmniejszenie AUC i Cmax lamotryginy (pojedyncza dawka 100 mg) odpowiednio o około 32% i 6%. U pacjentów leczonych jednocześnie atazanawirem/lopinawirem, należy zastosować odpowiedni schemat leczenia. Dane z badań in vitro wskazują, że lamotrygina, lecz nie jej N(2)-glukuronidowy metabolit, jest inhibitorem transportera kationów organicznych 2 (ang. OCT 2) w stężeniach potencjalnie znamiennych klinicznie. Dane te wskazują, że lamotrygina jest in vitro silniejszym inhibitorem OCT 2 niż cymetydyna z wartościami IC50 odpowiednio 53,8 µM i 186 µM. Jednoczesne podawanie lamotryginy z produktami leczniczymi wydalanymi przez nerki i będącymi substratami OCT 2 (np. metformina, gabapentyna, wareniklina) może powodować zwiększenie stężenia tych produktów w osoczu. Znaczenie kliniczne tego zjawiska nie zostało jednoznacznie określone, jednak należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków u pacjentów.
Ciąża i laktacja
Ogólne zagrożenia związane z zastosowaniem leków przeciwpadaczkowych. Kobiety w wieku rozrodczym powinny zasięgnąć porady specjalisty. Jeśli kobieta planuje zajście w ciążę, należy przeanalizować leczenie przeciwpadaczkowe. U kobiet leczonych z powodu padaczki należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, ponieważ może to prowadzić do napadów padaczkowych, które mogą mieć poważne konsekwencje dla kobiety i nienarodzonego dziecka. Jeśli to tylko możliwe, należy wybierać monoterapię, ponieważ w porównaniu z monoterapią skojarzona terapia przeciwpadaczkowa w zależności od stosowanych leków, może zwiększać ryzyko rozwoju wad wrodzonych. Zagrożenia związane z zastosowaniem lamotryginy. Duża liczba danych dotyczących kobiet stosujących lamotryginę w monoterapii w I trymestrze ciąży (ponad 8700) nie wskazuje na znaczące zwiększenie ryzyka poważnych wad rozwojowych, w tym rozszczepu warg lub podniebienia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej, jeśli konieczne jest leczenie lamotryginą podczas ciąży. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i teoretycznie może powodować zwiększenie ryzyka uszkodzenia zarodka lub płodu poprzez zmniejszenie stężenia kwasu foliowego. Można rozważyć stosowanie kwasu foliowego w przypadku planowania ciąży i we wczesnym okresie ciąży. Zmiany fizjologiczne w czasie ciąży mogą wpływać na stężenie i/lub skuteczność terapeutyczną lamotryginy. Zgłaszano przypadki zmniejszenia stężenia lamotryginy w osoczu podczas ciąży, z możliwym zagrożeniem utraty kontroli nad napadami padaczkowymi. Stężenie lamotryginy po urodzeniu może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Z tego względu należy monitorować stężenie lamotryginy w surowicy przed ciążą, podczas ciąży, jak również zaraz po urodzeniu. W razie potrzeby dawkę należy dostosować w celu utrzymania stężenia lamotryginy w surowicy na takim samym poziomie jak przed ciążą lub dostosować zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Oprócz tego po urodzeniu należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. Zaobserwowano, że lamotrygina przenika do mleka kobiecego w bardzo zmiennych stężeniach. Skutkiem tego, ogólne stężenie lamotryginy u niemowląt dochodzi do około 50% stężenia u matki. Z tego względu u niektórych niemowląt karmionych piersią stężenia lamotryginy w surowicy mogą osiągnąć wartości, przy których obserwuje się działanie farmakologiczne. W ograniczonej grupie narażonych niemowląt nie zaobserwowano działań niepożądanych. Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeśli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić piersią, niemowlę należy kontrolować pod kątem działań niepożądanych. Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę.
Działania niepożądane
Działania niepożądane obserwowane w leczeniu padaczki i zaburzeń afektywnych dwubiegunowych ustalono na podstawie dostępnych danych z kontrolowanych badań klinicznych oraz z innych zastosowań klinicznych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo rzadko) zmiany hematologiczne, w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, małopłytkowość, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza; (nieznana) limfadenopatia. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo rzadko) zespół nadwrażliwości (w tym objawy takie jak gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, obrzęk twarzy, nieprawidłowe wyniki badań morfologii krwi i badań czynnościowych wątroby, rozsiane wykrzepianie wewnątrznaczyniowe, niewydolność wielonarządowa). Zaburzenia psychiczne: (często) agresja, drażliwość; (bardzo rzadko) splątanie, omamy, tiki; (nieznana) koszmary senne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność, pobudzenie; (niezbyt często) ataksja; (rzadko) oczopląs, jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych; (bardzo rzadko) chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości napadów padaczkowych. Zaburzenia oka: (niezbyt często) podwójne widzenie, niewyraźne widzenie; (rzadko) zapalenie spojówek. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, suchość w jamie ustnej. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (bardzo rzadko) niewydolność wątroby, zaburzenie czynności wątroby, zwiększenie wartości wyników badań czynnościowych wątroby. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (bardzo często) wysypka skórna; (niezbyt często) łysienie; (rzadko) Zespół Stevensa-Johnsona; (bardzo rzadko) toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) ból stawów; (bardzo rzadko) zespół rzekomotoczniowy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie†, ból, ból pleców. Szczegóły dotyczące działań niepożądanych - patrz ChPL. Zgłaszano przypadki wysypki o znacznym nasileniu, stanowiącej potencjalne zagrożenie dla życia, w tym zespół Stevensa-Johnsona czy toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (zespół Lyella) czy zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). Mimo to, że u większości pacjentów objawy ustępowały po odstawieniu leczenia lamotryginą, u niektórych następowało nieodwracalne bliznowacenie i, w rzadkich przypadkach, zgon. Ogólne ryzyko wysypki ma ścisły związek z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i zbyt szybkim zwiększaniem dawki, niezgodnym z zaleceniami, jednoczesnym podawaniem walproinianu. Zgłaszano również wysypkę, jako 1 z elementów zespołu nadwrażliwości, który obejmuje wiele różnorodnych objawów układowych. Informowano o zmniejszonej gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozie oraz o złamaniach u pacjentów leczonych długotrwale lamotryginą. Mechanizm działania lamotryginy na metabolizm kości nie został poznany.
Przedawkowanie
Informowano o przypadkach przyjęcia dawki 10-20 razy większej od maks. dawki terapeutycznej, w tym o przypadkach zgonów. Przedawkowanie powodowało objawy takie jak: oczopląs, ataksja, zaburzenia świadomości, uogólnione kloniczno-toniczne napady padaczkowe (tzw. grand mal) i śpiączka. U pacjentów, którzy przedawkowali lek, obserwowano również poszerzenie zespołu QRS (opóźnienie przewodzenia wewnątrzkomorowego). Poszerzenie QRS powyżej 100 milisekund może wiązać się z cięższą toksycznością. W przypadku przedawkowania, pacjenta należy hospitalizować i stosować odpowiednie leczenie objawowe. Jeśli to wskazane, należy prowadzić leczenie mające na celu zmniejszenie wchłaniania (węgiel aktywny). Dalsze postępowanie powinno być dostosowane do sytuacji klinicznej. Nie ma doświadczeń dotyczących hemodializy jako sposobu leczenia przedawkowania. U 6 ochotników z niewydolnością nerek podczas 4-godz. hemodializy z organizmu usunięto 20% lamotryginy.
Działanie
Wyniki badań farmakologicznych wskazują, że lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu (neuroprzekaźnika, który odgrywa kluczową rolę w powstawaniu napadów padaczkowych). Działania te mają prawdopodobnie wpływ na właściwości przeciwpadaczkowe lamotryginy. Z kolei mechanizm działania leczniczego lamotryginy w zaburzeniach afektywnych dwubiegunowych nie został ustalony, chociaż prawdopodobnie istotne znaczenie ma tu interakcja z kanałami sodowymi bramkowanymi napięciem.
Skład
1 tabl. zawiera 25 mg, 50 mg lub 100 mg lamotryginy.
Antykoncepcja
Laktacja
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Wykaz B
Upośledza !
