Wskazania
Lek wskazany jest w leczeniu następujących zakażeń, wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na azytromycynę: ostre bakteryjne zapalenie zatok obocznych nosa (właściwie rozpoznane); ostre bakteryjne zapalenie ucha środkowego (właściwie rozpoznane); zapalenie gardła, zapalenie migdałków; zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli (właściwie rozpoznane); łagodne do umiarkowanie ciężkiego pozaszpitalne zapalenie płuc; zakażenia skóry i tkanek miękkich; niepowikłane zapalenie cewki moczowej i szyjki macicy wywołane przez Chlamydia trachomatis. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.
Dawkowanie
Dorośli. W niepowikłanym zapaleniu cewki moczowej i szyjki macicy wywołanych przez Chlamydia trachomatis podaje się 1000 mg w pojedynczej dawce doustnej. We wszystkich pozostałych wskazaniach dawka wynosi 1500 mg, podawana w dawce 500 mg/dobę przez 3 kolejne dni. Alternatywnie, tę samą dawkę całkowitą (1500 mg) można podawać również przez 5 dni: 500 mg w pierwszym dniu leczenia i po 250 mg od drugiego do piątego dnia leczenia. Do leczenia tych pacjentów dostępny jest również lek w innych postaciach farmaceutycznych. Osoby w podeszłym wieku. U pacjentów w podeszłym wieku stosuje się to samo dawkowanie, jak u osób dorosłych. Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat). Całkowita dawka u dzieci w wieku od 1 roku wynosi 30 mg/kg mc. Można ją podawać w dawce 10 mg/kg mc. raz/dobę przez 3 dni lub przez 5 dni według schematu: pojedyncza dawka 10 mg/kg mc. w pierwszym dniu, a następnie po 5 mg/kg mc. przez następne 4 dni - szczegóły patrz ChPL. Dane dotyczące stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 1 roku są ograniczone. Dawkowanie w leczeniu zapalenia gardła wywołanego przez Streptococcus pyogenes stanowi wyjątek. Wykazano, że w tym wskazaniu azytromycyna była skuteczna u dzieci podawana w dawce pojedynczej 10 mg/kg mc. lub 20 mg/kg mc. przez 3 dni. Maks. dawka dobowa wynosiła 500 mg. Obydwie dawki dawały porównywalny efekt kliniczny, mimo że dawka 20 mg/kg mc powodowała bardziej znamienną eradykację bakterii. Jednak penicylina jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zapalenia gardła wywołanego przez Streptococcus pyogenes i w zapobieganiu późniejszej ostrej gorączce reumatycznej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego GFR 10-80 ml/min) dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby dostosowanie dawkowania nie jest konieczne.
Uwagi
Przed podaniem proszek należy wymieszać z wodą w celu otrzymania białej lub białawej, jednorodnej zawiesiny. Po przy gotowaniu zaw. lek można podawać polietylenowo-polipropylenową strzykawką do podawania doustnego.Gorzki posmak zawiesiny można złagodzić, popijając lek sokiem owocowym. Zawiesinę należy podawać w pojedynczej dawce dobowej. Lek można przyjmować w trakcie posiłku.
Przeciwwskazania
Nadwrażliwość na azytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
Podobnie, jak w przypadku erytromycyny i innych antybiotyków makrolidowych, opisywano rzadko występujące ciężkie reakcje alergiczne, w tym obrzęk naczynioruchowy i anafilaksję (zakończoną zgonem). Niektóre z tych reakcji wywoływały nawracające objawy oraz wymagały dłuższego okresu obserwacji i leczenia. Podobnie, jak w przypadku wszystkich antybiotyków, zaleca się zachowanie czujności na wystąpienie objawów nadkażenia opornymi drobnoustrojami, w tym grzybami. Podczas stosowania antybiotyków makrolidowych opisywano rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Takie rozpoznanie należy rozważyć u pacjentów, u których wystąpi biegunka po rozpoczęciu leczenia azytromycyną. Brak doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa i skuteczności długotrwałego stosowania azytromycyny w wymienionych wyżej wskazaniach. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, w przypadku szybko nawracających zakażeń należy rozważyć leczenie innym lekiem przeciwbakteryjnym. Ze względu na teoretyczną możliwość zatrucia sporyszem, nie należy jednocześnie stosować azytromycyny i pochodnych sporyszu. Podczas leczenia innymi antybiotykami makrolidowymi obserwowano wydłużenie sercowej repolaryzacji i odstępu QT, powodujących ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca i zaburzeń typu torsade de pointes. Nie można całkowicie wykluczyć podobnego działania azytromycyny u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem przedłużenia sercowej repolaryzacji. Z tego względu azytromycyny nie należy stosować: u pacjentów z wrodzonym lub udokumentowanym nabytym wydłużeniem odstępu QT, jednocześnie z innymi substancjami czynnymi, które powodują wydłużenie odstępu QT, takimi jak leki przeciwarytmiczne klasy IA i III, cyzapryd i terfenadyna, u pacjentów z zaburzeniami elektrolitowymi, zwłaszcza w przypadku hipokaliemii i hipomagnezemii, u pacjentów z istotną klinicznie bradykardią, zaburzeniami rytmu serca lub ciężką niewydolnością serca. Azytromycyna w postaci proszku do sporządzania zaw. doustnej nie jest odpowiednia do leczenia ciężkich zakażeń, w których konieczne jest szybkie uzyskanie dużego stężenia antybiotyku we krwi. Na obszarach, na których częstość występowania oporności na erytromycynę A jest duża, szczególnie istotne jest uwzględnienie ewolucji wzorca wrażliwości na azytromycynę i inne antybiotyki. Istnieją doniesienia o dużej oporności na azytromycynę (podobnie, jak na inne antybiotyki makrolidowe) szczepów Streptococcus pneumoniae (>30%) w niektórych krajach europejskich. Lekarz powinien wziąć to pod uwagę przy leczeniu infekcji wywołanych przez Streptococcus pneumoniae. Azytromycyna nie jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zapalenia gardła i migdałków podniebiennych wywołanego przez Streptococcus pyogenes. W tych wskazaniach oraz w zapobieganiu ostrej gorączce reumatycznej lekiem pierwszego wyboru jest penicylina. Azytromycyna często nie jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu zapalenia zatok. Azytromycyna często nie jest lekiem pierwszego wyboru w leczeniu ostrego zapalenia ucha środkowego. Stosowanie azytromycyny nie jest wskazane w leczeniu zakażonych ran oparzeniowych. W przypadku chorób przenoszonych drogą płciową należy wykluczyć jednoczesne zakażenie T. pallidum. Azytromycyna należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami neurologicznymi lub psychicznymi. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania kłębuszkowego 10-80 ml/min) dostosowanie dawkowania nie jest konieczne. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <10 ml/min) należy zachować ostrożność ze względu na możliwość zwiększonej ekspozycji ogólnoustrojowej na lek. Ponieważ azytromycyna jest metabolizowana w wątrobie i wydalana z żółcią, preparatu nie należy stosować u pacjentów z ciężką chorobą wątroby. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania azytromycyny u tych pacjentów. W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności wątroby leczenie azytromycyną należy przerwać. Ze względu na zawartość sacharozy pacjenci z rzadkimi dziedzicznymi zaburzeniami związanymi z nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni przyjmować tego produktu leczniczego. Brak danych dotyczących wpływu azytromycyny na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn. Należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia działań niepożądanych, jak zawroty głowy i drgawki.
Interakcje
Badania farmakokinetyczne u zdrowych ochotników nie wykazały interakcji podczas jednoczesnego stosowania azytromycyny i teofiliny. Ponieważ opisywano interakcje innych antybiotyków makrolidowych z teofiliną, należy zwrócić szczególną uwagę na objawy wskazujące na zwiększenie stężenia teofiliny. W badaniu farmakokinetycznym u zdrowych ochotników azytromycyna nie zmieniała działania przeciwzakrzepowego warfaryny w pojedynczej dawce 15 mg. Istnieją doniesienia o zwiększonym efekcie działania doustnych leków przeciwzakrzepowych typu kumaryny w przypadku jednoczesnego stosowania z azytromycyną. Chociaż nie ustalono związku przyczynowego, należy zwrócić uwagę na częste kontrolowanie czasu protrombinowego. W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników nie wykazano znaczącego wpływu na farmakokinetykę karbamazepiny lub jej czynnego metabolitu. U pacjentów leczonych pochodnymi ergotaminy jednoczesne stosowanie niektórych antybiotyków makrolidowych może spowodować zatrucie sporyszem. Nie ma danych dotyczących możliwej interakcji między pochodnymi ergotaminy i azytromycyną. Ze względu na teoretyczną możliwość zatrucia sporyszem, nie należy jednocześnie stosować azytromycyny i pochodnych ergotaminy. Ze względu na ograniczoną ilość danych farmakokinetycznych dotyczących interakcji pomiędzy azytromycyną a cyklosporyną u zdrowych ochotników, należy zachować ostrożność w przypadku jednoczesnego stosowania tych leków. Jeśli skojarzone leczenie jest konieczne, trzeba kontrolować stężenie cyklosporyny i w razie potrzeby odpowiednio dostosować jej dawkę. Wiadomo, że niektóre antybiotyki makrolidowe ograniczają metabolizm digoksyny w jelicie. U pacjentów otrzymujących jednocześnie azytromycynę i digoksynę należy wziąć pod uwagę możliwość zwiększenia stężenia digoksyny i kontrolować jego wartość. W badaniu farmakokinetycznym, w którym oceniano działanie stosowanych jednocześnie leków zobojętniających i azytromycyny, nie stwierdzono wpływu na całkowitą dostępność biologiczną, chociaż największe stężenia w surowicy były zmniejszone o 30%. Azytromycynę należy przyjmować co najmniej godzinę przed lub 2 h po przyjęciu leków zobojętniających. Pojedyncza dawka cymetydyny podana 2 h przed zażyciem azytromycyny nie wpływała na farmakokinetykę azytromycyny. W badaniu interakcji farmakokinetycznej u zdrowych ochotników nie obserwowano istotnego wpływu na farmakokinetykę metyloprednisolonu. Jednorazowe podanie azytromycyny w dawce 1000 mg i wielokrotne podanie dawek 600 mg lub 1200 mg nie miało wpływu na farmakokinetykę w osoczu i wydalanie przez nerki zydowudyny lub jej glukuronidowego metabolitu. Jednak podawanie azytromycyny zwiększało stężenie fosforylowanej zydowudyny (klinicznie czynnego metabolitu) w komórkach jednojądrzastych krwi obwodowej. Kliniczne znaczenie tego działania nie jest znane, ale może być ono korzystne dla pacjenta. Azytromycyna nie wpływa na farmakokinetykę terfenadyny podawanej co 12 h w zalecanej dawce 60 mg. Dodanie azytromycyny nie powodowało istotnej zmiany repolaryzacji serca (odstęp QT), mierzonej przy dawkowaniu terfenadyny w stanie stacjonarnym. Cyzapryd ulega metabolizmowi w wątrobie przy udziale enzymu CYP 3A4. Ponieważ antybiotyki makrolidowe hamują aktywność tego enzymu, jednoczesne stosowanie cyzaprydu może spowodować wydłużenie odstępu QT, zaburzenia komorowe serca i zaburzenia rytmu typu torsade de pointes. W porównaniu z placebo, azytromycyna stosowana w dawce dobowej 1200 mg jednocześnie z dydanozyną prawdopodobnie nie miała wpływu na farmakokinetykę dydanozyny u 6 badanych osób. Jednoczesne stosowanie azytromycyny i ryfabutyny nie wpływało na stężenia obydwu leków w surowicy. U pacjentów otrzymujących jednocześnie azytromycynę i ryfabutynę obserwowano neutropenię. Chociaż neutropenia wiązała się ze stosowaniem ryfabutyny, nie ustalono związku przyczynowego z leczeniem skojarzonym z azytromycyną. Brak danych dotyczących interakcji z astemizolem, triazolamem, midazolamem lub alfentanylem. Podczas jednoczesnego stosowania wymienionych leków z azytromycyną należy zachować ostrożność, gdyż opisywano nasilenie działania w przypadku skojarzonego leczenia z erytromycyną, należącą do grupy antybiotyków makrolidowych. Jednoczesne podanie azytromycyny w pojedynczej dawce 1200 mg nie miało istotnego statystycznie wpływu na farmakokinetykę indynawiru stosowanego w dawce 800 mg 3x/dobę przez 5 dni. Jednoczesne stosowanie azytromycyny w dawce 1200 mg i nelfinawiru w stanie stacjonarnym (750 mg 3x/dobę) powodowało zmniejszenie wartości AUC nelfinawiru średnio o 16% i zwiększenie wartości AUC oraz Cmax azytromycyny o, odpowiednio, 113% i 136%. Dostosowanie dawki nie jest konieczne, ale pacjentów należy obserwować pod kątem wystąpienia znanych działań niepożądanych azytromycyny.
Ciąża i laktacja
Brak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w ciąży. Badania dotyczące reprodukcji u zwierząt wykazały, że azytromycyna przenika przez łożysko. W badaniach reprodukcji u szczurów nie obserwowano działania teratogennego. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania azytromycyny w okresie ciąży. Z tego względu azytromycyny nie należy stosować w okresie ciąży z wyjątkiem przypadków zagrożenia życia, gdy niemożliwe jest inne, odpowiednie leczenie. Azytromycyna przenika do mleka kobiecego. Ponieważ nie wiadomo, czy azytromycyna może mieć niepożądane działanie na karmione piersią niemowlę, podczas leczenia azytromycyną nie należy karmić piersią. U niemowlęcia mogą wystąpić, między innymi, biegunka, zakażenie grzybicze błony śluzowej, a także uczulenie. Mleko matki odciągane podczas leczenia i w okresie do 2 dni po zakończeniu terapii należy wylać. Po tym czasie można wznowić karmienie piersią.
Działania niepożądane
Zaburzenia serca: (rzadko) kołatanie serca, zaburzenia rytmu (w tym tachykardia komorowa). Istnieje potencjalne ryzyko wydłużenia odstępu QT i zaburzeń rytmu typu torsade de pointes u predysponowanych pacjentów. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (rzadko) w badaniach klinicznych obserwowano małopłytkowość, niedokrwistość hemolityczną i przemijające epizody łagodnej neutropenii, ale nie potwierdzono związku przyczynowego z leczeniem azytromycyną. Zaburzenia układu nerwowego: (niezbyt często) zawroty głowy, drgawki, bóle głowy, senność, zaburzenia węchu i/lub smaku; (rzadko) parestezje, omdlenie, bezsenność, nadmierna ruchliwość. Zaburzenia ucha i błędnika: (rzadko) w badaniach klinicznych, w których azytromycynę stosowano długotrwale i w dużych dawkach, opisywano osłabienie słuchu, w tym głuchotę i/lub szumy uszne. W większości opisanych przypadków, które można było dalej obserwować, objawy okazały się przemijające. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) nudności, wymioty, biegunka, objawy ze strony przewodu pokarmowego (ból, kurcze); (niezbyt często) bardzo luźne stolce (prowadzące do odwodnienia), wzdęcie, niestrawność; (rzadko) zaparcie, odbarwienie języka, zapalenie trzustki. Opisywano odbarwienie zębów i rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (rzadko) śródmiąższowe zapalenie nerek, ostra niewydolność nerek. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (niezbyt często) reakcje alergiczne, w tym wysypka skórna i świąd; (rzadko) reakcje alergiczne, w tym obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka, nadwrażliwość na światło; ciężkie reakcje skórne, w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevens-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie naskórka. Zaburzenia mieśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (niezbyt często) bóle stawów. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) jadłowstręt. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (niezbyt często) zapalenie pochwy; (rzadko) kandydoza. Zaburzenia naczyniowe: (rzadko) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (rzadko) astenia, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie. Zaburzenia układu immunologicznego: (rzadko) anafilaksja, w tym obrzęk (w rzadkich przypadkach zakończony zgonem). Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (rzadko) opisywano zaburzenia czynności wątroby, w tym zapalenie wątroby i żółtaczkę cholestatyczną, a także rzadkie przypadki martwicy wątroby i niewydolności wątroby, które rzadko prowadziły do zgonu. Zaburzenia psychiczne: (rzadko) zachowanie agresywne, pobudzenie, lęk, nerwowość, depersonalizacja, u pacjentów w podeszłym wieku może wystąpić majaczenie.
Przedawkowanie
Objawy, które występowały po przyjęciu preparatu w dawkach większych niż zalecane odpowiadały znanym działaniom niepożądanym opisywanym po podaniu zwykle stosowanych dawek. Charakterystyczne objawy przedawkowania antybiotyków makrolidowych, to: przemijająca utrata słuchu, ciężkie nudności, wymioty i biegunka. W przypadku przedawkowania zaleca się płukanie żołądka i ogólne leczenie podtrzymujące.
Działanie
Azytromycyna jest antybiotykiem azalidowym, należącym do grupy antybiotyków makrolidowych. Azytromycyna blokuje przemieszczanie się łańcuchów peptydowych z jednej strony rybosomu na drugą poprzez przyłączenie do podjednostki 50S rybosomu. W konsekwencji zahamowaniu ulega zależna od RNA synteza białka u wrażliwych organizmów. Oporność na azytromycynę może być dziedziczna lub nabyta. Istnieją 3 główne mechanizmy oporności bakterii: zmiana w miejscu docelowym, zmiana w transporcie antybiotyku i modyfikacja samego antybiotyku. Całkowita oporność na erytromycynę, azytromycynę, inne antybiotyki makrolidowe i linkozamidy występuje wśród szczepów Streptococcus pneumoniae, paciorkowców β-hemolizujących grupy A, Enterococcus faecalis i Staphylococcus aureus, w tym metycylinoopornego S. aureus (MRSA).
Skład
5 ml przygotowanej zawiesiny zawiera 102,4 lub 204,8 mg azytromycyny jednowodnej, co odpowiada 100 mg lub 200 mg azytromycyny.
Laktacja
Światło
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria B
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria B
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria B
Wykaz B
Kasze i makarony
A
