Wskazania
Jako składnik żywienia pozajelitowego, zapewniający podaż składników niezbędnych do syntezy białka, zwłaszcza u pacjentów po ciężkich urazach i urazach mnogich, w ostrych i przewlekłych chorobach wymagających stosowania żywienia pozajelitowego, w przypadku dużych zabiegów operacyjnych przebiegających z dużym niedoborem białka (przed, w czasie i po operacji). W żywieniu pozajelitowym roztwory aminokwasów należy zazwyczaj łączyć z roztworami węglowodanów w celu pokrycia zapotrzebowania energetycznego.
Dawkowanie
Jeżeli nie zalecono inaczej, przy prawidłowej przemianie materii, należy stosować poniższe wytyczne. Aminomel 10E. Maks. prędkość wlewu: w ml/kg mc./h do 1 ml; w g/kg mc./godz. do 0,1 g; krople/min. (przy wadze 70 kg) ok. 20 kropli. Zalecana dawka dobowa: do pokrycia minimalnego zapotrzebowania na aminokwasy wynoszącego 0,8-1,0 g/kg mc.: 8-10 ml/kg mc. Maks. dawka dobowa: w katabolicznych stanach przemiany materii podaż aminokwasów należy zwiększyć do 2,0 g/kg mc., mając na względzie utrzymanie równowagi płynów i właściwą podaż energii, co odpowiada: 20 ml/kg mc. Nie zaleca się przekraczać maks. dobowej podaży płynów wynoszącej 40 ml/kg mc. u pacjentów dorosłych odżywianych pozajelitowo. Dzieci. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Czas stosowania: zależy od możliwości zmiany na kompletne żywienie dojelitowe lub dietę doustną. Aminomel 12,5E. Maks. prędkość wlewu: w ml/kg mc./godz. do 0,8 ml; w g/kg mc./godz. do 0,1 g; krople/min. (przy wadze 70 kg) ok 16 kropli. Zalecana dawka dobowa: do pokrycia minimalnego zapotrzebowania na aminokwasy wynoszącego 0,8-1,0 g/kg mc.: 6,4-8 ml/kg mc. Maks. dawka dobowa: w katabolicznych stanach przemiany materii podaż aminokwasów należy zwiększyć do 2,0 g/kg mc., mając na względzie utrzymanie równowagi płynów i właściwą podaż energii, co odpowiada: 16 ml/kg mc. Nie zaleca się przekraczać maks. dobowej podaży płynów wynoszącej 40 ml/kg mc. u pacjentów dorosłych odżywianych pozajelitowo. Dzieci. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Czas stosowania: zależy od możliwości zmiany na kompletne żywienie dojelitowe lub dietę doustną. Aminomel Nephro. Dawkowanie jest uzależnione od zapotrzebowania na aminokwasy oraz od stanu klinicznego pacjenta (stan odżywienia oraz zaawansowania choroby związany z procesami katabolizmu). Jeżeli nie zalecono inaczej, należy przestrzegać poniższych zasad podawania: u pacjentów poddawanych hemodializie: maks. szybkość inf.: do 2 ml/kg mc./godz. (do 40 kropli/min. u dorosłych); maks. dawka dobowa: 17 ml/kg mc./dobę (odpowiada około 1 g aminokwasów/kg mc./dobę, czyli około 1000 ml/dobę u dorosłych); u pacjentów poddawanych hemofiltracji: 1-1,5 g białka/kg mc./dobę (od 0,15 g azotu/kg mc./dobę do 0,2 g azotu /kg mc./dobę). Czas trwania leczenia: zależy od możliwości zamiany całkowitego żywienia pozajelitowego na dietę doustną. Dzieci i młodzież. Nie przeprowadzono badań klinicznych z udziałem populacji pediatrycznej. U dzieci i młodzieży zaleca się stosowanie roztw. aminokwasów wskazanych w populacji pediatrycznej. Osoby w podeszłym wieku. Zasadniczo, u pacjentów w podeszłym wieku dawkę należy dobierać ostrożnie, biorąc pod uwagę zwiększoną częstość występowania osłabionej czynności wątroby, nerek lub serca oraz współistniejące choroby lub farmakoterapię.
Uwagi
Aminomel 10; -12,5 E. Każdą niezużytą część roztw. należy zniszczyć i nie stosować do dalszych domieszek. Jeśli konieczne jest długotrwałe żywienie pozajelitowe należy rozważyć jednoczesne podanie emulsji tłuszczowych w celu uniknięcia niedoboru niezbędnych kwasów tłuszczowych. Produkt leczniczy przeznaczony jest do podawania w ciągłej dożylnej inf. kroplowej przez cewnik w żyle głównej. W przypadku rozważania podania obwodowego musi być uwzględniona osmolarność danego roztw. do inf. Szybkość inf. musi być dostosowana z uwzględnieniem podawanej dawki, dobowej objętości podaży oraz czasu trwania inf. Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wizualnie na obecność cząstek i zmianę barwy. Aminomel Nephro. Inf. dożylna. Każdą niezużytą część roztw. produktu leczniczego należy zniszczyć i nie należy jej dalej stosować. Dawkowanie dostosowuje się do zapotrzebowania pacjenta na aminokwasy, w zależności od jego stanu klinicznego (stan odżywienia i stopień ciężkości chorób związanych z przemianami katabolicznymi) i indywidualnej tolerancji. Z zasady, w celu pokrycia zapotrzebowania energetycznego w żywieniu pozajelitowym, roztw. aminokwasów należy podawać w skojarzeniu z roztw. do inf. zawierającymi węglowodany. Jeśli jednocześnie są stosowane roztwory glukozy o dużym stężeniu, aby zapobiegać zwiększeniu stężenia glukozy we krwi może być wymagane podanie insuliny. W zależności od indywidualnej sytuacji, w celu pokrycia zapotrzebowania żywieniowego i zapobiegania niedoborom i powikłaniom, do schematu żywienia pozajelitowego można dodawać witaminy, pierwiastki śladowe i inne składniki (w tym glukozę oraz lipidy). Jeśli rozważa się podawanie przez żyłę obwodową, należy wziąć pod uwagę osmolarność danej inf. W pierwszej godz. należy stopniowo zwiększać szybkość inf. Zbyt duża szybkość inf. może spowodować objawy nietolerancji, np. nudności, dreszcze, wymioty oraz znaczącą klinicznie utratę aminokwasów przez nerki. Szybkość inf. należy dostosować biorąc pod uwagę podawaną dawkę, dobową objętość podaży oraz czas trwania inf. Produkty lecznicze do podawania pozajelitowego należy przed podaniem ocenić wizualnie, czy nie występują w nich cząstki lub zmiany barwy. W przypadku wszystkich roztw. podawanych pozajelitowo zaleca się stosowanie filtra końcowego.
Przeciwwskazania
Przeciwwskazania bezwzględne: nadwrażliwość na którykolwiek składnik preparatu; niestabilny stan krążeniowy z zagrożeniem życia (wstrząs); niedotlenienie komórkowe; obrzęk płuc. Przeciwwskazania względne: przewodnienie; nieprawidłowy metabolizm aminokwasów; hiponatremia; kwasica; hiperkalemia. Indywidualny dobór dawki wymagany jest w przypadku niewydolności wątroby i nerek. Preparat nie jest przeznaczony do żywienia pozajelitowego dzieci poniżej 2 roku życia, ponieważ jego skład aminokwasów nie spełnia wymagań stawianych preparatom dla małych dzieci.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
W trakcie leczenia należy kontrolować gospodarkę wodno-elektrolitową i równowagę kwasowo-zasadową. W przypadku niewydolności wątroby, nerek, nadnerczy, serca lub płuc wymagany jest indywidualny dobór dawki. Należy regularnie monitorować pacjentów, u których występuje: nieprawidłowy metabolizm aminokwasów; niewydolność wątroby, z powodu ryzyka wystąpienia lub pogorszenia wcześniejszych zaburzeń neurologicznych z hiperamonemią; niewydolność nerek, szczególnie w przypadku jednoczesnego występowania hiperkalemii, czynnik ryzyka wystąpienia lub pogorszenia kwasicy metabolicznej lub hiperazotemii w następstwie nieprawidłowego klirensu kreatyniny. Należy pamiętać, że roztwór ten jest tylko jednym ze składników żywienia pozajelitowego. Jeśli nie zalecono inaczej, dla ustalenia w pełni zbilansowanej diety należy równocześnie zapewniać dodatkową podaż składników energetycznych (uwzględniając indywidualne zapotrzebowanie na niezbędne kwasy tłuszczowe), elektrolitów, witamin i mikroelementów. Przy jednoczesnym stosowaniu roztworów o wysokich stężeniach glukozy może być niezbędne podanie insuliny w celu zapobieżenia zbyt wysokim stężeniom glukozy we krwi. Stosować ostrożnie w przypadku podwyższonej osmolarności surowicy. U dzieci zaleca się stosowanie roztworów przeznaczonych do stosowania pediatrycznego. Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu.
Interakcje
Jak dotąd nie są znane żadne interakcje z innymi lekami. Roztworów aminokwasów nie należy podawać łącznie z innymi lekami z uwagi na zwiększone ryzyko zakażeń oraz możliwość wystąpienia niezgodności.
Ciąża i laktacja
Bezpieczeństwo stosowania nie zostało ustalone w kontrolowanych badaniach u kobiet w ciąży ani u zwierząt spodziewających się potomstwa. Przy zaleceniu podawania kobietom w ciąży należy zawsze rozważyć potencjalne korzyści i ryzyko dla płodu związane z zastosowaniem preparatu.
Działania niepożądane
Nie stwierdzono działań niepożądanych przy właściwym stosowaniu. Wszelkie działania niepożądane należy niezwłocznie zgłosić lekarzowi prowadzącemu. Stosowanie w przypadkach innych niż podane we wskazaniach może prowadzić do zaburzenia równowagi aminokwasów.
Przedawkowanie
Zbyt szybki wlew może powodować objawy nietolerancji, takie jak nudności, dreszcze i wymioty oraz istotne klinicznie straty aminokwasów przez nerki. Przedawkowanie prowadzić może do zatrucia aminokwasami, przewodnienia i zaburzeń równowagi elektrolitowej. Sposób postępowania w przypadku zatrucia: zmniejszenie szybkości wlewu i w razie potrzeby przerwanie wlewu, przywrócenie równowagi elektrolitowej.
Działanie
Aminokwasy są substratami syntezy białek. Czyste roztwory aminokwasów stosowane są w żywieniu pozajelitowym łącznie ze składnikami będącymi źródłem energii, elektrolitami i odpowiednią podażą płynów, co ma na celu utrzymanie lub poprawę stanu odżywienia organizmu lub ograniczenie strat substancji odżywczych.
Skład
Roztwór do infuzji - roztwór L-aminokwasów (100 g/l lub 125 g/l) z elektrolitami.
Alkohol
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Wykaz B
