Wskazania
Produkt wskazany jest do początkowego i podtrzymującego leczenia cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki u dorosłych pacjentów z zespołem nabytego niedoboru odporności (AIDS). Produkt wskazany jest również w zapobieganiu chorobie CMV u niezakażonych wirusem cytomegalii dorosłych i dzieci (w wieku od urodzenia do 18 lat), którzy otrzymali przeszczepiany narząd miąższowy od dawcy zakażonego CMV.
Dawkowanie
Uwaga. Ścisłe stosowanie się do zaleceń dotyczących dawkowania jest konieczne, aby uniknąć przedawkowania leku. Walgancyklowir po podaniu doustnym jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru. Dawka doustna walgancyklowiru 900 mg podawana 2x/dobę jest równoważna dawce dożylnej 5 mg/kg mc. gancyklowiru podawanej 2x/dobę. Leczenie cytomegalowirusowego (CMV) zapalenia siatkówki. Dorośli. Leczenie początkowe cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. U pacjentów z czynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zalecana jest dawka walgancyklowiru 900 mg (2 tabl. produktu) podawana 2x/dobę przez okres 21 dni, w miarę możliwości podczas posiłków. Dłuższe leczenie początkowe może zwiększać ryzyko toksycznego działania na szpik kostny. Leczenie podtrzymujące cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki. Po leczeniu początkowym lub u pacjentów z nieczynnym cytomegalowirusowym zapaleniem siatkówki zaleca się podawanie 900 mg walgancyklowiru (2 tabl. produktu) raz/dobę, w miarę możliwości podczas posiłków. Jeśli u pacjenta nasili się zapalenie siatkówki, można powtórzyć leczenie początkowe; należy jednak brać pod uwagę możliwość oporności wirusa na lek. Dzieci i młodzież. Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność produktu w leczeniu cytomegalowirusowego zapalenia siatkówki nie zostało przebadane u dzieci i młodzieży w odpowiednich i dobrze kontrolowanych badaniach klinicznych. Zapobieganie chorobie CMV po przeszczepieniu narządu miąższowego. Dorośli. Zalecaną dawką dla biorców przeszczepu nerki jest 900 mg (2 tabl. produktu) raz/dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować 100 dni po transplantacji. Stosowanie zapobiegawcze można kontynuować do 200 dni po przeszczepieniu. Jeśli pacjent otrzymał przeszczep narządu miąższowego innego niż nerki, zalecaną dawką jest 900 mg (2 tabl. produktu) raz/dobę. Dawkowanie należy rozpocząć w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i kontynuować do 100 dnia po przeszczepieniu. Kiedy to tylko możliwe, tabl. należy przyjmować w czasie posiłku. Dzieci i młodzież. Dla dzieci (w wieku od urodzenia), którym przeszczepiono narząd miąższowy i u których występuje ryzyko rozwoju choroby CMV, zalecaną, podawaną raz/dobę dawkę walgancyklowiru oblicza się według poniższego wzoru, uwzględniającego pc. oraz ClCr wyliczony według wzoru Schwartza. Dawka dla dziecka [mg] = 7 x pc. (wg wzoru Mostellera) x ClCr (wg wzoru Schwartza). Jeśli ClCr wyliczony metodą Schwartza jest większy niż 150 ml/min/1,73 m2, należy do wzoru podstawić maks. wartość 150 ml/min/l,73 m2: pc. wg wzoru Mostellera: pc. [m2] = wzrost [cm] x masa [kg]/3600; ClCr wg wzoru Schwartza [ml/min/1,73 m2] = k x wzrost [cm] / stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl], gdzie k = 0,45 dla pacjentów w wieku <2 lat, 0,55 dla chłopców w wieku 2-13 lat i dziewczynek w wieku 2-16 lat oraz 0,7 dla chłopców w wieku 13-16 lat. Pacjenci powyżej 16 lat - patrz dawkowanie u dorosłych. Dla wybranych subpopulacji należy rozważyć odpowiednie zmniejszenie wartości k (np. u dzieci z małą masą urodzeniową). Wartości k podano na podstawie oznaczania stężenia kreatyniny w surowicy metodą Jaffe'go i może być konieczna ich korekta, jeśli zastosowano metodę enzymatyczną. U dzieci po przeszczepieniu nerki zalecaną, podawaną raz/dobę dawkę (7 x pc. x ClCrS) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 200 dni po przeszczepieniu. U dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego innego niż nerka, zalecaną, podawaną raz/dobę dawkę (7 x pc. x ClCr) należy zastosować w ciągu 10 dni po przeszczepieniu i stosować do 100 dni po przeszczepieniu. Każdą wyliczoną dawkę należy zaokrąglić w górę do najbliższej wielokrotności 25 mg. Jeśli wyliczona dawka przekracza 900 mg, należy podać dawkę maks. 900 mg. Zalecaną postacią farmaceutyczną jest zawiesina doustna, gdyż umożliwia podawanie leku w dawce wyliczonej wg powyżej podanego wzoru. Jednak można stosować również walgancyklowir w postaci tabl. powl., jeżeli wyliczona dawka różni się nie więcej niż o 10% od dawki możliwej do podania za pomocą tabl. oraz jeśli pacjent może połknąć tabl. Na przykład, jeśli wyliczona dawka mieści się w przedziale między 405-495 mg, można podać 1 tabl. 450 mg. Zalecane jest regularne kontrolowanie stężenia kreatyniny w surowicy, branie pod uwagę zmian we wzroście oraz mc. i dostosowywanie zgodnie z tym dawki przez okres stosowania zapobiegawczego produktu. Należy dokładnie kontrolować stężenie kreatyniny w surowicy lub ClCr. Konieczne jest dostosowanie dawki w zależności od ClCr. ClCr [ml/min] można wyliczyć szacunkowo na podstawie jej stężenia w surowicy, za pomocą następujących wzorów: u mężczyzn: (140 - wiek [lata]) * (m. [kg]) / (72) x (0,011 x stężenie kreatyniny w surowicy [µmol/l]); u kobiet: 0,85 x wartość ClCr u mężczyzn. Dawka początkowa walgancyklowiru: ClCr >60 ml/min: 900 mg 2x/dobę; ClCr 40-59 ml/min: 450 mg 2x/dobę; ClCr 25-39 ml/min: 450 mg raz/dobę; ClCr 10-24 ml/min: 450 mg co 2 doby; ClCr <10 ml/min: niezalecana. Dawka podtrzymująca lub zapobiegawcza walgancyklowiru: ClCr >60 ml/min: 900 mg raz/dobę; ClCr 40-59 ml/min: 450 mg raz/dobę; ClCr 25-39 ml/min: 450 mg co 2 doby; ClCr 10-24 ml/min: 450 2x/dobę; ClCr <10 ml/min: niezalecana. Dla pacjentów dializowanych (ClCr <10 ml/min) nie można podać zaleceń dotyczących właściwego dawkowania. Dlatego też pacjentom tym nie należy podawać walgancyklowiru w postaci tabl. powl. Nie badano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności walgancyklowiru w postaci tabletek w grupie pacjentów z niewydolnością wątroby. Dawkowanie u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego jest dobierane indywidualnie, w zależności od czynności nerek, wzrostu i mc. pacjenta. Nie oceniano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności u osób w podeszłym wieku. Jeśli podczas leczenia walgancyklowirem nastąpi znaczne zmniejszenie liczby krwinek, należy rozważyć podawanie czynników krwiotwórczych i/lub przerwanie podawania leku.
Uwagi
Produkt podaje się doustnie i w miarę możliwości należy go przyjmować podczas posiłków. U dzieci, które nie mogą połknąć tabl. powl., można podać produkt walgancyklowir w postaci prosz. do sporządz. zaw. doustnej. Tabl. nie należy przełamywać lub kruszyć. Uważa się, że walgancyklowir może być teratogenny i rakotwórczy dla ludzi, dlatego należy szczególnie ostrożnie obchodzić się z uszkodzonymi tabl. Należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry i błon śluzowych z uszkodzonymi lub pokruszonymi tabl. Jeśli taki kontakt nastąpi, należy umyć dokładnie miejsce kontaktu wodą i mydłem, przemyć dokładnie oczy jałową wodą lub w razie jej braku, zwykłą wodą.
Przeciwwskazania
Stosowanie produktu jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na walgancyklowir, gancyklowir lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ponieważ budowa chemiczna walgancyklowiru (substancji czynnej produktu) jest podobna do acyklowiru i walacyklowiru, może wystąpić nadwrażliwość krzyżowa na te substancje. Dlatego też stosowanie produktu jest przeciwwskazane u pacjentów z nadwrażliwością na acyklowir i walacyklowir. Podawanie produktu jest przeciwwskazane w okresie karmienia piersią.
Ostrzeżenia specjalne / Środki ostrożności
Przed rozpoczęciem leczenia walgancyklowirem konieczne jest poinformowanie pacjenta o możliwym działaniu szkodliwym na płód. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wykazywał działanie mutagenne, teratogenne, aspermatogenne, rakotwórcze oraz zmniejszał płodność samic. Należy zatem wziąć pod uwagę, że walgancyklowir może być teratogenny i karcinogenny dla człowieka i może powodować wady wrodzone i nowotwory. Uważa się także, że walgancyklowir może przemijająco lub trwale hamować spermatogenezę. Kobietom w wieku rozrodczym należy doradzić stosowanie w okresie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Mężczyznom należy doradzić, aby w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu, stosowali mechaniczne środki antykoncepcyjne, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Walgancyklowir może wykazywać odległe działania rakotwórcze i toksyczne na rozrodczość. U pacjentów stosujących produkt walgancyklowir (i gancyklowir) obserwowano ciężką leukopenię, neutropenię, niedokrwistość, trombocytopenię, pancytopenie, zahamowanie czynności szpiku i niedokrwistość aplastyczną. Nie należy rozpoczynać leczenia, jeśli bezwzględna liczba neutrofili jest mniejsza niż 500 komórek/µl lub liczba płytek krwi jest mniejsza niż 25000/µl, lub stężenie hemoglobiny jest mniejsze niż 8 g/dl. Jeśli stosowanie zapobiegawcze przedłuża się powyżej 100 dni, należy wziąć pod uwagę ryzyko rozwoju leukopenii i neutropenii. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z uprzednio występującym niedoborem krwinek lub przebytym w przeszłości polekowym niedoborem krwinek oraz u pacjentów poddawanych radioterapii. W czasie leczenia zaleca się ścisłą i regularną kontrolę wzoru odsetkowego krwinek i liczby płytek. Dokładniejsza kontrola parametrów hematologicznych może być wskazana u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek i dzieci, nie rzadziej niż przy każdej wizycie w ośrodku transplantacyjnym. Jeśli rozwinie się ciężka leukopenia, neutropenia, niedokrwistość i/lub małopłytkowość, zaleca się zastosowanie czynników krwiotwórczych i/lub przerwanie podawania leku. Biodostępność gancyklowiru po podaniu pojedynczej dawki 900 mg walgancyklowiru wynosi ok. 60%, a około 6% po podaniu doustnym 1000 mg gancyklowiru (w postaci kaps.). Nadmierny całkowity wpływ gancyklowiru na organizm może wiązać się z zagrażającymi życiu reakcjami niepożądanymi. Dlatego też zaleca się ścisłe przestrzeganie ustalonego dawkowania w czasie rozpoczynania kuracji, w czasie zmiany leczenia początkowego na podtrzymujące oraz w czasie ewentualnej zmiany leczenia doustnego gancyklowirem na walgancyklowir, ponieważ gancyklowiru w kaps. nie można zastępować tabl. produktu w stosunku 1:1. Należy ostrzec pacjentów, którzy poprzednio leczeni byli gancyklowirem, przed niebezpieczeństwem przedawkowania, jeśli przyjmą więcej niż zalecono tabl. produktu. U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek dawkowanie należy zmodyfikować w zależności od ClCr. Produktu nie należy stosować u pacjentów poddawanych hemodializie. Notowano występowanie drgawek u pacjentów, którym podawano równocześnie imipenem z cylastatyną i gancyklowir. Nie należy stosować produktu jednocześnie z imipenem i cylastatyną, chyba że spodziewane korzyści przewyższają ryzyko. Pacjentów, u których walgancyklowir stosowany jest równocześnie z dydanozyną, lekami o znanym działaniu mielosupresyjnym (np. zydowudyną) lub substancjami zaburzającymi czynność nerek, należy uważnie kontrolować, czy nie mają objawów dodatkowego działania toksycznego. Kontrolowane badanie kliniczne z walgancyklowirem stosowanym w zapobieganiu chorobie wywołanej wirusem CMV u pacjentów po przeszczepach nie zawiera danych o pacjentach po przeszczepieniu płuc lub jelit. Dlatego doświadczenie u pacjentów z tego typu przeszczepem jest ograniczone. Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W czasie leczenia walgancyklowirem i/lub gancyklowirem mogą wystąpić drgawki, nadmierne uspokojenie, zawroty głowy, ataksja i/lub stany splątania. Jeśli wystąpią takie objawy, mogą one zaburzać zdolność wykonywania zadań wymagających uwagi, takich jak prowadzenie pojazdów i obsługiwanie maszyn.
Interakcje
Nie przeprowadzono badań in vivo dotyczących interakcji leków z walgancykiowirem. Ponieważ walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru, oczekuje się, że interakcje walgancyklowiru z innymi lekami będą podobne do obserwowanych w przypadku gancyklowiru. Zgłaszano występowanie drgawek u pacjentów, u których równocześnie z gancyklowirem podawano imipenem z cylastatyną. Leków tych nie należy stosować równocześnie, chyba że potencjalne korzyści przeważają ryzyko. Równoczesne stosowanie probenecydu i doustnej postaci gancyklowiru prowadziło do istotnego statystycznie zmniejszenia wartości klirensu nerkowego gancyklowiru (o 20%), a tym samym - do istotnego statystycznie zwiększenia całkowitego wpływu leku na organizm (o 40%). Zmiany te wynikają z interakcji, w której dwie substancje współzawodniczą w procesie wydzielania kanalikowego w nerkach. Dlatego należy uważnie obserwować, czy u pacjentów otrzymujących równocześnie probenecyd i produkt nie występują objawy toksyczności gancyklowiru. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji farmakokinetycznych po równoczesnym podaniu trimetoprimu i doustnej postaci gancyklowiru. Pomimo to istnieje możliwość nasilenia się toksyczności, ponieważ obie substancje hamują czynność szpiku kostnego. Dlatego równocześnie stosować te substancje można tylko wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Ze względu na to, że zarówno mykofenolan mofetylu (MMF), jak i gancyklowir mogą spowodować wystąpienie neutropenii i leukopenii, należy kontrolować, czy u pacjenta nie występują nasilone objawy toksyczności. Nie obserwowano klinicznie istotnych interakcji po równoczesnym podaniu stawudyny i doustnej postaci gancyklowiru. Zastosowanie zydowudyny razem z doustnie podawanym gancyklowirem prowadziło do niewielkiego (17%), lecz istotnego statystycznie zwiększenia AUC zydowudyny. Równoczesne podawanie zydowudyny przyczyniało się również do statystycznie nieistotnej tendencji do zmniejszania się stężeń gancyklowiru. Jednak, ponieważ zarówno zydowudyna, jak i gancyklowir, mogą powodować neutropenię i niedokrwistość, niektórzy pacjenci mogą nie tolerować skojarzonego leczenia pełnymi dawkami. Stosowanie gancyklowiru (zarówno w postaci dożylnej, jak i doustnej) razem z dydanozyna, powodowało zwiększenie stężeń dydanozyny w osoczu. Po doustnym zastosowaniu gancyklowiru w dawkach 3 i 6 g/dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 84-124%. Podobnie, po dożylnym podaniu dawek 5 i 10 mg/kg mc./dobę obserwowano zwiększenie wartości AUC dydanozyny o 38-67%. Nie odnotowano klinicznie istotnych zmian stężenia gancyklowiru. Należy uważnie obserwować, czy u pacjenta nie występują objawy toksycznego działania dydanozyny. Jest mało prawdopodobne, aby gancyklowir i inne leki przeciwwirusowe hamujące aktywność ludzkiego wirusa nabytego niedoboru odporności (HIV), HBV lub HCV, działały antagonistycznie lub synergicznie, w klinicznie istotnych stężeniach w osoczu. Ryzyko interakcji metabolicznych walgancyklowiru czy gancyklowiru jest niewielkie, ponieważ cytochrom P450 nie bierze udziału ani w metabolizmie walgancyklowiru, ani gancyklowiru. Ponadto, gancyklowir nie jest substratem glikoproteiny-P ani nie wpływa na UDP-glukuronylotransferazę (enzym UGT). Dlatego uważa się, że mało prawdopodobne są metaboliczne lub związane z transportem leku interakcje walgancyklowiru lub gancyklowiru z następującymi grupami leków przeciwwirusowych: o nienukleozydowe inhibitory odwrotnej transkryptazy (NNRTI), np. rylpiwiryna, etrawiryna, efawirenz; o inhibitory proteazy (PI), np. darunawir, boceprewir i telaprewir; inhibitory wejścia (inhibitory fuzji i antagoniści ko-receptora CCR5), np. enfuwirtyd i marawirok; inhibitory transferu łańcucha integrazy HIV (INSTI), np. raltegrawir. Ponieważ gancyklowir jest wydalany przez nerki w wyniku przesączania kłębuszkowego i aktywnego wydzielania kanalikowego, jednoczesne stosowanie walgancyklowiru z lekami przeciwwirusowymi, które również są wydalane w wyniku wydzielania kanalikowego, może wpłynąć na zmianę stężenia walgancyklowiru i/lub podawanego jednocześnie leku przeciwwirusowego. Może to dotyczyć nukleozydowych i nukleotydowych inhibitorów odwrotnej transkryptazy (NRTI) (w tym leków stosowanych w leczeniu WZW typu B), np. lamiwudyna, emtrycytabina, tenofowir, adefowir i entekawir. Klirens nerkowy gancyklowiru może być również zmniejszony w wyniku nefrotoksyczności spowodowanej przez takie leki, jak cydofowir, foskarnet, NRTI (np. tenofowir, adefowir). Wal gancyklowir można tylko wtedy stosować z którymkolwiek z tych leków, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko. Działanie toksyczne może się nasilić, jeśli walgancyklowir jest podawany równocześnie lub bezpośrednio przed przyjęciem czy po przyjęciu innych leków hamujących replikację w populacjach szybko dzielących się komórek, takich jak występujące w szpiku kostnym, jądrach, warstwie rozrodczej skóry i błonie śluzowej przewodu pokarmowego. Do leków tych należą dapson, pentamidyna, flucytozyna, winkrystyna, winblastyna, adriamycyna, amfoterycyna B, trimetoprim z sulfonamidem, analogi nukleozydów, hydroksymocznik i pegylowane interferony lub rybawiryna (z boceprewirem lub telaprewirem lub bez). Walgancyklowir można stosować razem z tymi lekami jedynie wtedy, gdy spodziewana korzyść przewyższa ryzyko.
Ciąża i laktacja
Jeśli pacjentka jest w wieku rozrodczym, należy ją poinformować o konieczności stosowania w okresie leczenia skutecznych metod antykoncepcji. Jeśli pacjentem jest mężczyzna, należy go poinformować, że w okresie leczenia i przez co najmniej 90 dni po jego zakończeniu konieczne jest stosowanie mechanicznych metod antykoncepcji, chyba że jest pewne, że partnerka nie zajdzie w ciążę. Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania walgancyklowiru u kobiet w ciąży. Jego czynny metabolit, gancyklowir, szybko przenika przez łożysko ludzkie. Biorąc pod uwagę mechanizm działania farmakologicznego i toksyczny wpływ gancyklowiru na reprodukcję obserwowany w doświadczeniach na zwierzętach, można spodziewać się działania teratogennego u ludzi. Produktu nie należy podawać kobietom w ciąży, chyba że korzyść terapeutyczna dla matki przewyższa ryzyko uszkodzenia płodu. Nie wiadomo czy gancyklowir przenika do mleka, jednak nie można wykluczyć możliwości wydzielania leku z mlekiem i wywoływania ciężkich reakcji niepożądanych u karmionego niemowlęcia. Dlatego konieczne nie należy kontynuować karmienia piersią. Nie są dostępne dane dotyczące wpływu walgancyklowiru na płodność u ludzi. Badania dotyczące wpływu walgancyklowiru na płodność nie były powtarzane, ponieważ walgancyklowir szybko i w znacznym stopniu ulega w organizmie przekształceniu w gancyklowir. W badaniach na zwierzętach gancyklowir wiąże się z zaburzeniem płodności.
Działania niepożądane
Walgancyklowir jest prolekiem gancyklowiru, który po podaniu doustnym jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru. Można się spodziewać, że podczas stosowania walgancyklowiru będą występować takie działania niepożądane, jakie są związane z przyjmowaniem gancyklowiru. Wszystkie działania niepożądane zaobserwowane w związku z podawaniem walgancyklowiru w badaniach klinicznych obserwowano uprzednio podczas podawania gancyklowiru. Najczęściej występującymi działaniami niepożądanymi, obserwowanymi podczas stosowania walgancyklowiru u dorosłych, są neutropenia, niedokrwistość oraz biegunka. Podawanie walgancyklowiru związane jest z większym ryzykiem występowania biegunki niż podanie dożylne gancyklowiru. Dodatkowo stosowanie walgancyklowiru jest związane z większym ryzykiem wystąpienia neutropenii i leukopenii niż podanie doustne gancyklowiru. Ciężka neutropenia (<500 neutrofili/µl) jest obserwowana częściej u pacjentów chorych na AIDS z zapaleniem siatkówki wywołanym przez wirus CMV, leczonych walgancyklowirem, niż u otrzymujących walgancyklowir pacjentów po przeszczepieniu narządu miąższowego. Częstość występowania działań niepożądanych obserwowanych w badaniach klinicznych dotyczących walgancyklowiru i gancyklowiru w postaci doustnej lub gancyklowiru w postaci dożylnej przedstawiono poniżej. Wymienione działania niepożądane obserwowano w badaniach klinicznych u pacjentów zakażonych AIDS w leczeniu początkowym lub podtrzymującym zapalenia siatkówki wywołanego wirusem CMV lub u pacjentów po przeszczepieniu wątroby, nerek lub serca w zapobieganiu chorobie wywołanej przez wirus CMV. Określenie "ciężki" umieszczane w nawiasach oznacza, że dane działanie niepożądane obserwowano ze wskazaną częstością zarówno w nasileniu lekkim lub umiarkowanym, jak i ciężkim lub zagrażającym życiu. Ogólny profil bezpieczeństwa walgancyklowir nie zmienił się podczas wydłużonego do 200 dni stosowania zapobiegawczego u dorosłych biorców nerki z wysokim ryzykiem rozwoju choroby CMV (D+/B-). Częstość leukopenii była nieco wyższa w ramieniu 200-dniowym, podczas gdy częstość neutropenii, niedokrwistości i trombocytopenii była podobna w obydwu ramionach badania. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (często) kandydoza jamy ustnej, posocznica (bakteriemia lub wiremia), zapalenie tkanki łącznej, zakażenie dróg moczowych. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (bardzo często) (Ciężka) neutropenia, niedokrwistość; (często) ciężka niedokrwistość, (ciężka) trombocytopenia, (ciężka) leukopenia, (ciężka) pancytopenia; (niezbyt często) niewydolność szpiku kostnego; (nieznana) niedokrwistość aplastyczna. Zaburzenia układu immunologicznego: (niezbyt często) reakcje anafilaktyczne. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (bardzo często) zmniejszenie łaknienia, jadłowstręt. Zaburzenia psychiczne: (często) depresja, niepokój, splątanie, zaburzenia myślenia; (niezbyt często) pobudzenie, zaburzenia psychotyczne, omamy. Zaburzenia układu nerwowego: (często) ból głowy, bezsenność, zaburzenia odczuwania smaku, osłabienie czucia, parestezje, neuropatia obwodowa, zawroty głowy, drgawki; (niezbyt często) drżenie. Zaburzenia oka: (często) obrzęk plamki żółtej, odklejenie siatkówki, zmętnienia w ciele szklistym, ból oka; (niezbyt często) zaburzenia widzenia, zapalenie spojówek. Zaburzenia ucha i błędnika: (często) ból ucha; (niezbyt często) głuchota. Zaburzenia serca: (niezbyt często) arytmia. Zaburzenia naczyniowe: (niezbyt często) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) duszność; (często) kaszel. Zaburzenia żołądka i jelit: (bardzo często) biegunka; (często) nudności, wymioty, ból brzucha, ból w nadbrzuszu, niestrawność, zaparcia, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, utrudnione połykanie; (niezbyt często) rozdęcie brzucha, owrzodzenie jamy ustnej, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (często) (ciężkie) zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie we krwi aktywności fosfatazy alkalicznej i/lub AspAT; (niezbyt często) zwiększenie aktywności AlAT. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) zapalenie skóry, nocne poty, świąd; (niezbyt często) łysienie, pokrzywka, sucha skóra. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle pleców, bóle mięśni, bóle stawów, skurcze mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (często) zmniejszenie klirensu treatyniny, zaburzenie czynności nerek; (niezbyt często) krwiomocz, niewydolność nerek. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) bezpłodność u mężczyzn. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) zmęczenie, gorączka, dreszcze, ból, ból w klatce piersiowej, złe samopoczucie, osłabienie. Badania diagnostyczne: (często) zmniejszenie mc., zwiększenie tężenia kreatyniny we krwi. Ciężka trombocytopenia może być związana z krwawieniem zagrażającym życiu. Odwarstwienie siatkówki było zgłaszane jedynie u pacjentów z AIDS, u których cytomegalowirusowe zapalenie siatkówki leczono walgancyklowirera. Badania nad walgancyklowirem przeprowadzano w grupie 179 dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego, z ryzykiem rozwoju choroby CMV (w wieku od 3 tyg. do 16 lat), oraz u 133 noworodków z objawową wrodzoną chorobą CMV (w wieku 2-31 dni); okres narażenia na działanie gancyklowiru mieścił się w przedziale 2-200 dni. Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w trakcie badań klinicznych u dzieci była biegunka, nudności, neutropenia, leukopenia i niedokrwistość. Ogólny profil bezpieczeństwa po przeszczepieniu narządu miąższowego u dzieci był podobny jak u dorosłych. Jednak niektóre działania niepożądane, takie jak: zakażenia górnych dróg oddechowych, gorączka, ból brzucha i bezmocz, które mogą być charakterystyczne dla populacji dzieci i młodzieży, zgłaszano częściej u dzieci niż u dorosłych. Neutropenię również zgłaszano nieco częściej w 2 badaniach klinicznych u dzieci po przeszczepieniu narządu miąższowego, niż u dorosłych, jednak u dzieci i młodzieży nie było związku między występowaniem neutropenii a częstością zdarzeń niepożądanych związanych z zakażaniami. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: niedokrwistość, neutropenia. Zaburzenia naczyniowe: nadciśnienie. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: zakażenia górnych dróg oddechowych. Zaburzenia żołądka i jelit: biegunka, nudności, wymioty, zaparcia. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: gorączka, odrzucanie przeszczepu. U dzieci po przeszczepieniu nerki, wydłużenie stosowania zapobiegawczego do 200 dni nie było związane z ogólnym zwiększeniem się częstości zdarzeń niepożądanych. Częstość ciężkiej neutropenii (<500 neutrofili/µl) była większa u dzieci po przeszczepieniu nerki leczonych do 200. dnia niż u dzieci leczonych do 100. dnia oraz w porównaniu do dorosłych biorców nerki leczonych do 100. dnia lub do 200. dnia. Dostępne są jedynie ograniczone dane dotyczące noworodków i niemowląt z objawowym wrodzonym zakażeniem CMV leczonych walgancyklowirem, jednak bezpieczeństwo stosowania wydaje się być spójne ze znanym profilem bezpieczeństwa walgancyklowim i gancyklowiru.
Przedawkowanie
Doświadczenie związane z przedawkowaniem walgancyklowiru. U 1 dorosłego pacjenta wystąpiło, zakończone zejściem śmiertelnym, zahamowanie czynności szpiku kostnego (aplazja szpiku) po kilku dniach podawania dawek co najmniej 10-krotnie wyższych niż zalecane u tego pacjenta stosownie do stopnia zaburzenia czynności nerek (zmniejszony ClCr). Przewiduje się, że przedawkowanie walgancyklowiru może także spowodować zwiększenie jego toksycznego działania na nerki. Hemodializa i nawadnianie mogą wpływać korzystnie na zmniejszenie stężenia leku w osoczu u pacjentów, którym podano zbyt wysoką dawkę walgancyklowiru. Doświadczenie związane z przedawkowaniem dożylnej postaci gancyklowiru. Notowano przedawkowanie gancyklowiru podawanego dożylnie podczas badań klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu. W niektórych przypadkach nie odnotowano wystąpienia zdarzeń niepożądanych. U większości pacjentów wystąpiło jedno lub kilka z poniższych zdarzeń niepożądanych: toksyczny wpływ na układ krwiotwórczy: pancytopenia, zahamowanie czynności szpiku kostnego, aplazja szpiku, leukopenia, neutropenia, granulocytopenia; toksyczny wpływ na wątrobę: zapalenie wątroby, zaburzenie czynności wątroby; toksyczny wpływ na nerki: nasilenie krwiomoczu u pacjentów z występującymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek, ostra niewydolność nerek, podwyższenie stężenia kreatyniny; toksyczny wpływ na układ pokarmowy: ból brzucha, biegunka, wymioty; toksyczny wpływ na układ nerwowy: uogólnione drżenia, drgawki.
Działanie
Walgancyklowir jest L-walilowym estrem gancyklowiru (prolekiem). Po podaniu doustnym, walgancyklowir jest szybko i w znacznym stopniu metabolizowany do gancyklowiru przez jelitowe i wątrobowe esterazy. Gancyklowir jest syntetycznym analogiem 2'-deoksyguanozyny i hamuje replikację herpeswirusów in vitro i in vivo. Wrażliwe na walgancyklowir wirusy wywołujące zakażenia u ludzi, to wirus cytomegalii (HCMV), wirus opryszczki pospolitej typu 1 i 2 (HSV-1 i HSV-2), ludzki wirus opryszczki typu 6, 7 i 8 (HHV-6, HHV-7 i HHV-8), wirus Epsteina-Barr (EBV), wirus ospy wietrznej i półpaśca (VZV) i wirus zapalenia wątroby typu B (HBV).
Skład
1 tabl. powl. zawiera 496,3 mg chlorowodorku walgancyklowiru, co odpowiada 450 mg walgancykiowiru.
Laktacja
Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C
Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C
Upośledza !
