Produkt jest wskazany w leczeniu dziedzicznej lub typu dzikiego amyloidozy transtyretynowej u dorosłych pacjentów z kardiomiopatią (ATTR-CM).

Leczenie powinno być rozpoczynane pod nadzorem lekarza posiadającego wiedzę i doświadczenie w leczeniu pacjentów z amyloidozą lub kardiomiopatią. W przypadku podejrzenia u pacjentów ze szczególnym wywiadem lub objawami niewydolności serca, albo kardiomiopatii przed rozpoczęciem leczenia tafamidisem lekarz posiadający wiedzę i doświadczenie w leczeniu amyloidozy lub kardiomiopatii musi rozpoznać czynnik etiologiczny, aby potwierdzić ATTR-CM i wykluczyć amyloidozę AL. Prawidłową ocenę umożliwią mu odpowiednie badania, na przykład: scyntygrafia kości, badania krwi/moczu i/lub badanie histopatologiczne materiału pobranego od pacjenta metodą biopsji, oraz genotypowanie transtyretyny (TTR) w celu scharakteryzowania jako dziedziczna lub typ dziki. Zalecana dawka to 1 kaps. produktu podawana doustnie raz/dobę. Produkt odpowiada 80 mg megluminianu tafamidisu. Tafamidis i megluminian tafamidisu nie są wymienne w przeliczeniu na mg. Leczenie produktem należy rozpoczynać jak najwcześniej w przebiegu choroby, gdy korzyści kliniczne podczas progresji choroby mogą być bardziej widoczne. Jeżeli natomiast uszkodzenie serca spowodowane odkładaniem się amyloidu jest bardziej zaawansowane, np. kwalifikuje się do klasy III wg skali NYHA decyzję o rozpoczęciu lub kontynuowaniu leczenia powinien podjąć lekarz, posiadający wiedzę i doświadczenie w leczeniu amyloidozy lub kardiomiopatii, wg własnego uznania. Dane kliniczne dotyczące pacjentów z niewydolnością serca zakwalifikowaną do klasy IV wg skali NYHA są ograniczone. Jeśli po podaniu produktu wystąpią wymioty, w których stwierdzono obecność nienaruszonej kaps. produktu, należy zastosować, o ile to możliwe, dodatkową dawkę produktu. Jeśli nie stwierdzono obecności kaps., nie ma konieczności stosowania dodatkowej dawki. Kolejną dawkę produktu należy przyjąć następnego dnia o wyznaczonej porze. Pacjenci w podeszłym wieku. Nie ma konieczności dostosowywania dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku (≥65 lat). Zaburzenia czynności wątroby i nerek. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek ani łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Dostępne są ograniczone dane dotyczące pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (Cl_Cr ≤30 ml/min). Nie badano stosowania tafamidisu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego zaleca się zachowanie ostrożności u tych pacjentów. Dzieci i młodzież. Stosowanie tafamidisu u dzieci i młodzieży nie jest właściwe.

Kaps. miękkie należy połykać w całości, nie należy ich kruszyć ani dzielić. Produkt może być przyjmowany z posiłkiem lub bez posiłku.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

Kobiety w wieku rozrodczym podczas stosowania tafamidisu powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji i kontynuować ich stosowanie przez 1 m-c po zakończeniu leczenia tafamidisem. Tafamidis należy dodać do standardowego leczenia pacjentów z amyloidozą transtyretynową. Lekarze powinni monitorować pacjentów i stale prowadzić ocenę, czy potrzebne jest zastosowanie innej terapii, w tym przeszczepienia narządu, w ramach standardowego leczenia. Z powodu braku dostępnych danych dotyczących stosowania tafamidisu u pacjentów po przeszczepieniu narządu, stosowanie tafamidisu należy przerwać w tej grupie pacjentów. Mogą wystąpić podwyższone wartości prób wątrobowych oraz zmniejszenie poziomu tyroksyny. Produkt leczniczy zawiera nie więcej niż 44 mg sorbitolu w każdej kaps. Sorbitol jest źródłem fruktozy. Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie jednocześnie podawanych produktów zawierających sorbitol (lub fruktozę) i spożycie sorbitolu (lub fruktozy) w produktach żywnościowych. Zawartość sorbitolu w produktach leczniczych podawanych doustnie może wpływać na biodostępność innych stosowanych jednocześnie produktów leczniczych do podawania doustnego. Na podstawie profilu farmakodynamicznego i farmakokinetycznego uważa się, że tafamidis nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

W badaniu klinicznym u zdrowych ochotników megluminian tafamidisu 20 mg nie indukował i nie hamował enzymu CYP3A4 cytochromu P450. W warunkach in vitro tafamidis w dawce 61 mg/dobę działa hamująco wobec transportera błonowego BCRP (białko oporności raka piersi) przy wartości IC50 = 1,16 µM, i przy istotnych klinicznie stężeniach może powodować interakcje międzylekowe z substratami tego transportera (np. metotreksatem, rosuwastatyną, imatynibem). W badaniu klinicznym z udziałem zdrowych ochotników, którym podawano tafamidis w dawkach wielokrotnych wynoszących 61 mg na dobę, ekspozycja na rosuwastatynę, substrat BCRP, zwiększyła się ok. 2-krotnie. Podobnie hamująco tafamidis działa na transportery wychwytu OAT1 i OAT3 (transportery anionów organicznych) przy wartościach IC50 równych, odpowiednio, 2,9 µM oraz 2,36 µM, i przy istotnych klinicznie stężeniach może powodować interakcje międzylekowe z substratami tych transporterów (np. NLPZ, bumetanidem, furosemidem, lamiwudyną, metotreksatem, oseltamiwirem, tenofowirem, gancyklowirem, adefowirem, cydofowirem, zydowudyną, zalcytabiną). Na podstawie danych z badań in vitro stwierdzono, że maks. przewidywane zmiany wartości AUC substratów OAT1 i OAT3 są mniejsze niż 1,25 dla tafamidisu w dawce 61 mg, dlatego nie oczekuje się, aby hamowanie transporterów OAT1 lub OAT3 przez tafamidis powodowało znaczące klinicznie interakcje. Nie przeprowadzono badań interakcji międzylekowych oceniających wpływ innych produktów leczniczych na tafamidis. Tafamidis może zmniejszać stężenie tyroksyny całkowitej w surowicy, nie zmieniając jednocześnie wartości stężenia wolnej tyroksyny (T4) ani hormonu tyreotropowego (TSH). Zaobserwowana zmiana w wartościach stężenia tyroksyny całkowitej może być wynikiem zmniejszonego wiązania tyroksyny lub jej wypierania z TTR z powodu wysokiego powinowactwa wiązania tafamidisu do receptora tyroksyny TTR. Nie zaobserwowano skorelowanych wyników klinicznych dotyczących zaburzeń czynności tarczycy.

Z powodu długiego T_0,5 produktu, kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować antykoncepcję podczas leczenia tafamidisem oraz przez miesiąc od zakończenia leczenia. Nie ma danych dotyczących stosowania tafamidisu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Nie zaleca się stosowania tafamidisu w okresie ciąży ani u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących antykoncepcji. Dostępne dane uzyskane w badaniach na zwierzętach wykazały, że tafamidis przenika do mleka. Nie można wykluczyć ryzyka dla noworodków/niemowląt. Tafamidisu nie należy stosować w okresie karmienia piersią. W badaniach nieklinicznych nie zaobserwowano zaburzeń płodności.

Dane dotyczące bezpieczeństwa odzwierciedlają ekspozycję 176 pacjentów z ATTR-CM na megluminian tafamidisu w dawce 80 mg (4 x 20 mg) podawanej codziennie w 30-miesięcznym badaniu klinicznym z grupą kontrolną otrzymującą placebo, z udziałem pacjentów ze zdiagnozowaną ATTR-CM. Częstość występowania zdarzeń niepożądanych u pacjentów leczonych megluminianem tafamidisu w dawce 80 mg była ogólnie podobna i porównywalna z częstością występowania w grupie otrzymującej placebo. Następujące działania niepożądane zostały zgłoszone częściej u pacjentów leczonych megluminianem tafaimidisu w dawce 80 mg w porównaniu do placebo: wzdęcia [8 pacjentów (4,5%) w porównaniu do 3 pacjentów (1,7%)] oraz podwyższone wartości prób wątrobowych [6 pacjentów (3,4%) w porównaniu do 2 pacjentów (1,1%)]. Nie stwierdzono związku przyczynowo - skutkowego. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania tafamidisu w dawce 61 mg pochodzą z długoterminowego, otwartego badania kontynuacyjnego. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) biegunka. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) wysypka, świąd.

Doświadczenie kliniczne dotyczące przedawkowania jest niewielkie. Podczas badań klinicznych 2 pacjentów, u których rozpoznano ATTR-CM przypadkowo połknęło pojedynczą dawkę 160 mg megluminianu tafamidisu i nie zaobserwowano u nich żadnych powiązanych działań niepożądanych. Największa dawka megluminianu tafamidisu podawana zdrowym ochotnikom w badaniu klinicznym wynosiła 480 mg w pojedynczej dawce. Przy tej dawce zgłoszono 1 działanie niepożądane związane z leczeniem - jęczmień o przebiegu łagodnym. W przypadku przedawkowania należy zastosować standardowe leczenie podtrzymujące w zależności od potrzeb pacjenta.

Tafamidis jest selektywnym stabilizatorem TTR. Tafamidis wiąże się z TTR w miejscach wiązania tyroksyny, stabilizując jej tetramer i spowalniając dysocjację do monomerów, będącą etapem limitującym szybkość procesu amyloidogenezy.

1 kaps. miękka zawiera 61 mg zmikronizowanego tafamidisu.

Amyloidoza [skrobiawica] E85

N07XX08 - Tafamidis

Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Produkt leczniczy podlega dodatkowemu monitorowaniu

Pacjentów i pracowników opieki zdrowotnej szczególnie zachęca się do zgłaszania wszelkich działań niepożądanych leków oznaczonych symbolem czarnego trójkąta tak, by możliwa była efektywna analiza wszystkich nowych informacji.