Lek jest wskazany do stosowania u pacjentów w wieku od pierwszego rż. z przewlekłą pierwotną małopłytkowością immunologiczną (idiopatyczną), którzy wykazują niedostateczną odpowiedź na inne sposoby leczenia (np. terapię kortykosteroidami, immunoglobulinami).

Lek powinien być podawany raz/tydz. we wstrzyk. podskórnym. Dawka początkowa. Początkowa dawka leku wynosi 1 µg/kg mc., z uwzględnieniem aktualnej mc. pacjenta na początku leczenia. Obliczenie dawki. Objętość romiplostymu przeznaczoną do podania oblicza się na podstawie mc., wymaganej dawki oraz stężenia produktu. Zasady obliczenia indywidualnej dawki i objętości romiplostymu, którą należy podać pacjentowi. Dawka indywidualna dla pacjenta (µg) = mc. (kg) x dawka w µg/kg mc. Przy obliczaniu dawki początkowej należy zawsze uwzględnić aktualną mc. pacjenta na początku leczenia: u osób dorosłych dalsze dostosowanie dawki ustala się wyłącznie na podstawie zmiany liczby płytek krwi; u dzieci i młodzieży dalsze dostosowanie dawki ustala się na podstawie zmiany liczby płytek krwi oraz zmiany mc. Zaleca się systematyczne pomiary mc co 12 tyg. Dawka indywidualna dla pacjenta wynosząca ≥23 µg: rozpuścić liofilizowany produkt, zgodnie z instrukcją. Stężenie otrzymanego roztw. wynosi 500 µg/ml. Objętość do podania (ml) = dawka indywidualna (µg)/500 µg/ml (zaokrąglić wartość do najbliższej jednej setnej mililitra). Dawka indywidualna dla pacjenta wynosząca <23 µg: aby zapewnić podanie dokładnej dawki, konieczne jest rozcieńczenie produktu. Rozpuścić liofilizowany produkt, a następnie rozcieńczyć roztw. zgodnie z instrukcją. Stężenie otrzymanego roztw. wynosi 125 µg/ml. Objętość do podania (ml) = dawka indywidualna (µg)/125 mcg/ml (zaokrąglić wartość do najbliższej jednej setnej mililitra). Przykład: dawka początkowa dla pacjenta o mc. 10 kg wynosi 1 µg/kg mc. romiplostymu. Dawka indywidualna dla pacjenta (µg) = 10 kg x 1 µg/kg mc. = 10 µg. Ponieważ dawka wynosi <23 µg, konieczne jest rozcieńczenie produktu, tak aby zapewnić podanie dokładnej dawki. Rozpuścić liofilizowany produkt, a następnie rozcieńczyć roztw. zgodnie z instrukcją. Stężenie otrzymanego roztw. wynosi 125 µg/ml. Objętość do podania (ml) = 10 µg/125 µg/ml = 0,08 ml. Dostosowanie dawki. Do obliczenia dawki należy wziąć pod uwagę aktualną masę ciała pacjenta na początku leczenia. Cotygodniową dawkę romiplostymu należy następnie dostosowywać przez zwiększanie jej o 1 mcg/kg mc. do czasu, gdy u pacjenta osiągnie się liczbę płytek krwi wynoszącą ≥50 x 10⁹/l. Liczba płytek krwi powinna być oznaczana co tydz., do czasu uzyskania stałej liczby płytek krwi (liczba płytek ≥50 x 10⁹/l utrzymująca się przez okres co najmniej 4 tyg. bez dostosowywania dawki). Następnie oznaczenie liczby płytek krwi należy przeprowadzać raz w m-cu i odpowiednio dostosowywać dawkę w celu utrzymania liczby płytek krwi w zalecanym zakresie. Maks. dawka podawana raz/tydz. nie powinna być większa niż 10 µg/kg mc. Zasady dostosowania dawki na podstawie liczby płytek krwi: liczba płytek krwi (x 10⁹/l) <50: należy zwiększyć cotyg. dawkę o 1 µg/kg mc.; liczba płytek krwi (x 10⁹/l) >150 w ciągu dwóch kolejnych tyg.: należy zmniejszyć cotyg. dawkę o 1 µg/kg mc.; liczba płytek krwi (x 10⁹/l) >250: nie należy podawać produktu, kontynuować oznaczanie liczby płytek krwi raz w tyg. Po zmniejszeniu liczby płytek krwi do wartości <150 x 10⁹/l, wznowić podawanie raz w tyg. w dawce zmniejszonej o 1 µg/kg mc. Z uwagi na zmienność osobniczą w reakcji płytek krwi na leczenie, u niektórych pacjentów po zmniejszeniu dawki produktu lub przerwaniu leczenia może dojść do nagłego spadku liczby płytek krwi poniżej wartości 50 x 10⁹/l. W takich przypadkach, o ile jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć przyjęcie większych wartości granicznych dla liczby płytek krwi, przy których zmniejsza się dawkę (200 x 10⁹/l) lub przerywa leczenie (400 x 10⁹/l) według oceny lekarza. Utrata odpowiedzi lub niepowodzenie w utrzymaniu odpowiedzi płytkowej za pomocą zalecanych dawek romiplostymu powinno skłaniać do poszukiwania przyczyn. Przerwanie stosowania produktu leczniczego. Leczenie romiplostymem należy przerwać, jeśli po 4. tyg. jego podawania w największej tyg. dawce 10 µg/kg mc. liczba płytek krwi nie zwiększy się do dostatecznie wysokiego poziomu, który pozwala uniknąć klinicznie istotnego krwawienia. Okresowo należy wykonywać ocenę stanu klinicznego pacjentów, a o kontynuacji leczenia powinien decydować indywidualnie w każdym przypadku lekarz prowadzący. U pacjentów, u których nie wykonano splenektomii powinno to obejmować ocenę w kontekście splenektomii. Istnieje prawdopodobieństwo, że po przerwaniu leczenia nastąpi nawrót małopłytkowości. Pacjenci w podeszłym wieku (≥65 lat). Nie zaobserwowano żadnych ogólnych różnic w bezpieczeństwie czy też skuteczności stosowania produktu u pacjentów w wieku <65 oraz ≥65 lat. Chociaż w oparciu o dostępne dane nie ma konieczności dostosowywania sposobu dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku, zaleca się zachowanie ostrożności z tego powodu, że do badań klinicznych włączono dotychczas niewielu pacjentów z tej grupy wiekowej. Dzieci i młodzież. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności romiplostymu u dzieci w wieku poniżej pierwszego rż. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Romiplostymu nie należy stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby w stopniu od umiarkowanego do ciężkiego (wynik ≥7 w skali Child-Pugh), chyba, że przewidywane korzyści przewyższają możliwe ryzyko wystąpienia zakrzepicy żyły wrotnej u pacjentów z trombocytopenią w przebiegu niewydolności wątroby leczonych agonistami trombopoetyny (TPO). Jeśli zastosowanie romiplostymu jest konieczne, należy ściśle kontrolować liczbę płytek krwi, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek. W tych populacjach pacjentów nie przeprowadzono żadnych oficjalnych badań klinicznych. Należy zachować ostrożność stosując lek u tych pacjentów.

Leczenie powinno być prowadzone pod nadzorem lekarza mającego doświadczenie w leczeniu chorób hematologicznych. Do podania podskórnego. Po rozpuszczeniu proszku w postaci roztw. do wstrzyk. należy podawać podskórnie. Wstrzykiwana objętość może być bardzo mała. W trakcie przygotowania produktu należy zachować ostrożność przy obliczaniu dawki i rekonstytucji produktu w odpowiedniej ilości jałowej wody do wstrzyk. Jeśli obliczona indywidualna dawka jest mniejsza niż 23 mcg, konieczne jest rozcieńczenie produktu z użyciem niezawierającego środków konserwujących, jałowego roztworu chlorku sodu (9 mg/ml; 0,9%) do wstrzyk., tak aby zapewnić podanie dokładnej dawki. Należy zwrócić szczególną uwagę na to, aby z fiolki pobrać właściwą objętość roztworu produktu leczniczego do podania podskórnego - należy używać strzykawki z podziałką 0,01 ml. Niedozwolone jest samodzielne stosowanie produktu leczniczego przez dzieci i młodzież. Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz ChPL.

Nadwrażliwość na substancję czynną, na którąkolwiek substancję pomocniczą lub na białka pochodzące z E. coli.

Istnieje prawdopodobieństwo nawrotu małopłytkowości po odstawieniu leku. Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia krwawień w razie przerwania stosowania leku w trakcie przyjmowania środków przeciwzakrzepowych lub przeciwpłytkowych. Po odstawieniu leku, w celu uniknięcia wystąpienia krwawienia, pacjenci powinni być dokładnie monitorowani i leczeni w kierunku ITP zgodnie z aktualnie obowiązującymi zaleceniami terapeutycznymi. Uważa się, że zwiększenie ilości włókien retykulinowych w szpiku kostnym jest wynikiem stymulacji receptora TPO, prowadzącej do zwiększenia liczby megakariocytów w szpiku kostnym, które następnie mogą wydzielać cytokiny. Zaleca się, aby przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia preparatem wykonywać badania obejmujące rozmaz i pełną morfologię krwi w celu wykrycia nieprawidłowości morfologicznych dotyczących komórek. W razie zauważenia utraty skuteczności leczenia oraz stwierdzenia nieprawidłowych wyników rozmazu krwi obwodowej, należy przerwać podawanie leku. Należy wykonać badanie fizykalne, a także rozważyć przeprowadzenie biopsji szpiku kostnego z zastosowaniem odpowiedniego barwienia do oznaczenia retykuliny. Przy liczbie płytek krwi przekraczającej normę istnieje teoretyczne ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowych/zakrzepowo-zatorowych. Nie ustalono stosunku ryzyko-korzyść w związku ze stosowaniem leku u pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi (MDS) i chorobami innymi niż ITP. Utrata odpowiedzi na preparat powinna skłaniać do poszukiwania jej przyczyn, w tym immunogeniczności i zwiększenie ilości włókien retikulinowych w szpiku kostnym. Produkt wywiera umiarkowany wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. W badaniach klinicznych, u niektórych pacjentów występowały łagodne do umiarkowanych przejściowe zawroty głowy.

Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji. Potencjalne interakcje romiplostymu z innymi, jednocześnie podawanymi produktami leczniczymi spowodowane wiązaniem z białkami pozostają nieznane. Produkty lecznicze stosowane w badaniach klinicznych w leczeniu pierwotnej małopłytkowości immunologicznej w skojarzeniu z romiplostymem obejmowały: kortykosteroidy, danazol i/lub azatioprynę, dożylne immunoglobuliny (IVIG) oraz immunoglobuliny anty-D. W trakcie leczenia romiplostymem w skojarzeniu z innymi produktami leczniczymi stosowanymi w pierwotnej małopłytkowości immunologicznej należy kontrolować liczbę płytek krwi, aby nie dopuścić do jej wykroczenia poza zalecany zakres wartości. W trakcie leczenia skojarzonego z romiplostymem można zmniejszyć lub przerwać stosowanie kortykosteroidów, danazolu oraz azatiopryny. Aby uniknąć zmniejszenia liczby płytek krwi poniżej zalecanej normy, ich liczba powinna być kontrolowana podczas zmniejszania dawek lub po zaprzestaniu podawania innych leków stosowanych w leczeniu pierwotnej małopłytkowości immunologicznej.

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania romiplostymu u kobiet w ciąży. Badania na zwierzętach wykazały, że romiplostym przechodził przez łożysko oraz zwiększał liczbę płytek krwi w krwi płodowej. W badaniach na zwierzętach występowały również poimplantacyjna utrata płodu oraz niewielki wzrost śmiertelności okołoporodowej młodych. Nie zaleca się stosowania romiplostymu w okresie ciąży oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji. Nie wiadomo, czy romiplostym i/lub metabolity przenikają do mleka kobiecego. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków i niemowląt. Decyzję o tym czy przerwać karmienie piersią lub przerwać (wstrzymać) podawanie romiplostymu należy podjąć po wzięciu pod uwagę korzyści płynących dla dziecka z karmienia piersią oraz korzyści dla kobiety z leczenia romiplostymem. Brak danych dotyczących płodności.

Na podstawie analizy danych pochodzących od wszystkich dorosłych pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną otrzymujących romiplostym w 4 kontrolowanych i 5 niekontrolowanych badaniach klinicznych stwierdzono, że całkowity odsetek pacjentów z działaniami niepożądanymi leczonych romiplostymem wyniósł 91,5% (248/271). Średni czas ekspozycji na romiplostym w populacji objętej badaniami wyniósł 50 tyg. Najcięższymi działaniami niepożądanymi, które mogą wystąpić w trakcie leczenia produktem są: nawrót małopłytkowości i krwawienia po przerwaniu leczenia, zwiększenie liczby włókien retykulinowych, powikłania zakrzepowe i zakrzepowo-zatorowe, błędy medyczne i progresja istniejących MDS do AML. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi były reakcje nadwrażliwości (w tym wysypka, pokrzywka i obrzęk naczynioruchowy) i ból głowy. Zakażenia i zarażenia pasożytnicze: (bardzo często) zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie błon śluzowych nosa; (często) zapalenie żołądka i jelit, zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie zatok; (niezbyt często) grypa, zakażenie umiejscowione, zapalenie jamy nosowo-gardłowej. Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym torbiele i polipy): (niezbyt często) szpiczak mnogi, zwłóknienie szpiku. Zaburzenia krwi i układu chłonnego: (często) zaburzenia dotyczące szpiku kostnego, małopłytkowość, niedokrwistość; (niezbyt często) niedokrwistość aplastyczna, niewydolność szpiku kostnego, leukocytoza, splenomegalia, nadpłytkowość, zwiększenie liczby płytek krwi, nieprawidłowa liczba płytek krwi. Zaburzenia układu immunologicznego: (bardzo często) nadwrażliwość; (często) obrzęk naczynioruchowy. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: (niezbyt często) nietolerancja alkoholu, brak łaknienia, zmniejszony apetyt, odwodnienie, dna. Zaburzenia psychiczne: (często) bezsenność; (niezbyt często) depresja, nieprawidłowe marzenia senne. Zaburzenia układu nerwowego: (bardzo często) ból głowy; (często) zawroty głowy, migrena, parestezje; (niezbyt często) klonus, zaburzenia smaku, niedoczulica, zmniejszone odczuwanie bodźców smakowych, neuropatia obwodowa, zakrzepica zatoki poprzecznej. Zaburzenia oka: (niezbyt często) krwotok spojówkowy, zaburzenia akomodacji, ślepota, zaburzenia dotyczące oka, świąd oka, nasilenie łzawienia, obrzęk tarczy nerwu wzrokowego, zaburzenia widzenia. Zaburzenia ucha i błędnika: (niezbyt często) zawroty głowy. Zaburzenia serca: (często) kołatanie serca; (niezbyt często) zawał mięśnia sercowego, zwiększona częstość akcji serca. Zaburzenia naczyniowe: (często) nagłe zaczerwienienie (uderzenia gorąca); (niezbyt często) zakrzepica żył głębokich, niedociśnienie tętnicze, zatorowość naczyń obwodowych, niedokrwienie naczyń obwodowych, zapalenie żył, zakrzepowe zapalenie żył powierzchownych, zakrzepica, erytromelalgia. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia: (bardzo często) ból jamy ustnej i gardła; (często) zatorowość płucna; (niezbyt często) kaszel, wyciek wodnisty z nosa, suchość błony śluzowej gardła, duszność, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból podczas oddychania. Zaburzenia żołądka i jelit: (często) ból w nadbrzuszu; (często) nudności, biegunka, ból brzucha, zaparcia, niestrawność; (niezbyt często) wymioty, krwotok z odbytnicy, przykry zapach z ust, dysfagia, refluks żołądkowo-przełykowy, obecność świeżej krwi w kale, krwotok z jamy ustnej, uczucie dyskomfortu w żołądku, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, przebarwienia zębów. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: (niezbyt często) zakrzepica żyły wrotnej, zwiększenie aktywności aminotransferaz. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: (często) świąd, wybroczyny, wysypka; (niezbyt często) łysienie, reakcja nadwrażliwości na światło, trądzik, kontaktowe zapalenie skóry, sucha skóra, egzema, rumień, wysypka złuszczająca, nieprawidłowy porost włosów, świerzbiączka, plamica, wysypka grudkowata, wysypka swędząca, guzki skórne, nieprawidłowy zapach skóry, pokrzywka. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: (często) bóle stawów, bóle mięśni, skurcze mięśni bóle kończyn, bóle pleców, bóle kości; (niezbyt często) sztywność mięśni, osłabienie mięśni, ból barku,drżenie mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych: (niezbyt często) obecność białka w moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: (niezbyt często) krwawienie z pochwy. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: (często) uczucie zmęczenia, obrzęk obwodowy, objawy grypopodobne, ból, osłabienie, gorączka, dreszcze, reakcja w miejscu podania, obrzęki obwodowe; (niezbyt często) krwotok w miejscu podania, ból w klatce piersiowej, drażliwość, złe samopoczucie, obrzęk twarzy, uczucie gorąca, uczucie podenerwowania. Badania diagnostyczne: (niezbyt często) zwiększenie ciśnienia krwi, zwiększenie aktywności dehydrogenazy mleczanowej we krwi, zwiększenie temperatury ciała, zmniejszenie mc., zwiększenie mc. Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach: (często) stłuczenie. Dodatkowe działania niepożądane odnotowane w badaniach z udziałem dzieci i młodzieży, szczegóły patrz ChPL. Dzieci i młodzież. W badaniach klinicznych z udziałem dzieci i młodzieży, 282 pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną leczono romiplostymem, w ramach 2 badań kontrolowanych oraz 3 badań bez grupy kontrolnej. Mediana czasu trwania ekspozycji wynosiła 65,4 tyg. Ogólny profil bezpieczeństwa był zbliżony do profilu obserwowanego u osób dorosłych. Informacje na temat działań niepożądanych u dzieci i młodzieży pochodzą z każdego zestawienia danych dotyczących bezpieczeństwa z uwzględnieniem randomizacji (2 kontrolowane badania kliniczne) oraz z całościowego zestawienia danych dotyczących bezpieczeństwa (2 kontrolowane badania kliniczne i 3 badania kliniczne bez grupy kontrolnej) w przypadku dzieci i młodzieży z pierwotną małopłytkowością immunologiczną. Częstość występowania była o co najmniej 5% większa w grupie leczonej romiplostymem w porównaniu z grupą otrzymującą placebo, a wśród pacjentów leczonych romiplostymem wynosiła co najmniej 5%. Do najczęściej występujących działań niepożądanych u dzieci i młodzieży w wieku od 1. rż., chorujących na pierwotną małopłytkowość immunologiczną należały: zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie błony śluzowej nosa, kaszel, ból jamy ustnej i gardła, ból w nadbrzuszu, biegunka, wysypka, gorączka, wylew podskórny (zgłaszane bardzo często, u ≥1/10 pacjentów), a także zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie żołądka i jelit, zapalenie zatok, plamica oraz obrzęk związany z pokrzywką i obrzęk obwodowy (zgłaszane często, u ≥1/100 do <1/10 pacjentów). W badaniach z udziałem dzieci i młodzieży ból jamy ustnej i gardła, ból w nadbrzuszu, zapalenie błony śluzowej nosa, zapalenie gardła, zapalenie spojówek, infekcje uszu, zapalenie zatok oraz obrzęk obwodowy stanowiły dodatkowe działania niepożądane w porównaniu z działaniami niepożądanymi odnotowanymi u osób dorosłych. Niektóre z działań niepożądanych obserwowanych u osób dorosłych występowały częściej u dzieci i młodzieży, np. kaszel, biegunka, wysypka, gorączka i wylew podskórny (zgłaszane bardzo często, u ≥1/10 pacjentów) oraz plamica i pokrzywka (zgłaszane często, u ≥1/100 do <1/10 pacjentów). Omówienie wybranych działań niepożądanych. Ponadto działania przedstawione poniżej zostały uznane za związane z leczeniem romiplostymem. Epizody krwawienia. W całym programie badań klinicznych związanych z pierwotną małopłytkowością immunologiczną u osób dorosłych obserwowano odwrotną zależność pomiędzy epizodami krwawienia i liczbą płytek krwi. Wszystkie klinicznie istotne ( ≥3. stopnia) epizody krwawienia wystąpiły przy liczbie płytek krwi wynoszącej <30 x 10⁹/l. Wszystkie epizody krwawienia ≥2. stopnia wystąpiły przy liczbie płytek krwi wynoszącej <50 x 10⁹/l. Nie zaobserwowano żadnych statystycznie istotnych różnic w całkowitej częstości występowania krwawień między pacjentami leczonymi produktem leczniczym a przyjmującymi placebo. W dwóch badaniach kontrolowanych placebo z udziałem osób dorosłych u 9 pacjentów zgłoszono epizod krwawienia uznany za ciężki (5 pacjentów [6,0%] przyjmujących romiplostym, 4 pacjentów [9,8%] otrzymujących placebo; iloraz szans [romiplostym/placebo] = 0,59; 95% CI = 0,15; 2,31). Zdarzenia w postaci krwawień o stopniu nasilenia 2. lub więcej zgłosiło 15% pacjentów otrzymujących romiplostym oraz 34% pacjentów otrzymujących placebo (iloraz szans [romiplostym/placebo] = 0,35; 95% CI = 0,14; 0,85). W badaniu fazy III z udziałem dzieci i młodzieży średnia (SD) liczba złożonych epizodów krwawienia wyniosła 1,9 (4,2) w grupie przyjmującej romiplostym i 4,0 (6,9) w grupie otrzymującej placebo. Trombocytoza. Na podstawie analizy danych pochodzących od wszystkich dorosłych pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną otrzymujących romiplostym w 4 kontrolowanych i 5 niekontrolowanych badaniach klinicznych, zaraportowano 3 przypadki trombocytozy, n=271. U żadnego z 3 pacjentów nie zanotowano klinicznych następstw w związku ze zwiększeniem liczby płytek krwi. U dzieci i młodzieży trombocytoza występowała niezbyt często (u ≥1/1000 do <1/100 pacjentów), a liczba przypadków wyniosła 1 (0,4%). Częstość występowania wyniosła 0,4% (1) dla trombocytozy stopnia ≥3. lub ciężkiej trombocytozy. Małopłytkowość po przerwaniu stosowania produktu leczniczego. Na postawie analizy danych pochodzących od wszystkich dorosłych pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną, otrzymujących romiplostym w 4 kontrolowanych i 5 niekontrolowanych badaniach klinicznych zaraportowano 4 przypadki małopłytkowości po przerwaniu leczenia, n=271. Progresja istniejących zespołów mielodysplastycznych (MDS). W randomizowanym badaniu kontrolowanym placebo, u dorosłych pacjentów z zespołami mielodysplastycznymi (MDS) przedwcześnie zakończono leczenie romiplostymem, ponieważ stwierdzono zwiększenie liczby przypadków progresji MDS do ostrej białaczki szpikowej (AML) i przypadki przemijającego zwiększenia liczby komórek blastycznych u pacjentów leczonych romiplostymem w porównaniu z pacjentami otrzymującymi placebo. Wśród zgłoszeń dotyczących progresji MDS do AML zaobserwowano większe prawdopodobieństwo wystąpienia progresji u pacjentów z MDS zaklasyfikowanymi początkowo jako RAEB-1 niż u pacjentów z MDS o mniejszym ryzyku. Całkowity czas przeżycia był zbliżony do grupy placebo. Zwiększenie ilości włókien retykulinowych w szpiku kostnym. W badaniach klinicznych z udziałem osób dorosłych u 4 spośród 271 pacjentów przerwano podawanie romiplostymu z powodu złogów retykuliny w szpiku kostnym. U 6 innych pacjentów wykryto retykulinę w badaniu biopsyjnym szpiku kostnego. W obecnie trwającym badaniu klinicznym z udziałem dzieci i młodzieży wśród pacjentów, u których w czasie trwania badania pobrano drogą biopsji szpik kostny możliwy do oceny, zwiększenie ilości włókien retykulinowych stwierdzono u 5 spośród 27 pacjentów (18,5%) w kohorcie 1 oraz u 2 spośród 4 pacjentów (50,0%) w kohorcie 2. Jednak u żadnego z pacjentów nie wykazano zaburzeń szpiku kostnego niezgodnych z podstawowym rozpoznaniem pierwotnej małopłytkowości immunologicznej na początku lub w trakcie leczenia. Immunogenność. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów dorosłych z pierwotną małopłytkowością immunologiczną badano przeciwciała skierowane przeciwko romiplostymowi i TPO. U 5,7% (60/1046) oraz 3,2% (33/1046) pacjentów stwierdzono powstawanie przeciwciał wiążących, skierowanych odpowiednio przeciwko romiplostymowi i trombopoetynie, natomiast jedynie u 4 pacjentów stwierdzono obecność przeciwciał neutralizujących działanie romiplostymu, jednak przeciwciała te nie reagowały krzyżowo z endogenną trombopoetyną (TPO). Spośród 4 pacjentów u 2 pacjentów uzyskano wynik ujemny na obecność przeciwciał neutralizujących skierowanych przeciwko romiplostymowi w ostatnim punkcie czasowym pacjenta (wynik przemijający dodatni), a u 2 pacjentów wynik wciąż dodatni w ostatnim punkcie czasowym (trwałe przeciwciała). Częstość występowania wcześniej istniejących przeciwciał skierowanych przeciwko romiplostymowi i trombopoetynie wynosiła odpowiednio 3,3% (35/1046) i 3,0% (31/1046). W badaniach z udziałem dzieci i młodzieży częstość występowania przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko romiplostymowi wyniosła 9,6% (27/282). Na początku badania u 2 spośród 27 pacjentów odnotowano wcześniejszą obecność przeciwciał wiążących bez działania neutralizującego romiplostym. Ponadto u 2,8% (8/282) pacjentów stwierdzono rozwój przeciwciał skierowanych przeciwko romiplostymowi o działaniu neutralizującym. Łącznie u 3,9% (11/282) pacjentów zaobserwowano obecność przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko TPO w jakimkolwiek czasie trwania terapii romiplostymem. U 2 na 11 pacjentów odnotowano wcześniejszą obecność przeciwciał wiążących bez działania neutralizującego TPO. U jednego pacjenta (0,35%), który w momencie rozpoczęcia leczenia miał wynik ujemny, w czasie trwania badania uzyskano słaby wynik dodatni na obecność przeciwciał neutralizujących skierowanych przeciwko TPO (stale ujemny na obecność przeciwciał przeciwko romiplostymowi). Pacjent wykazywał przemijającą odpowiedź na przeciwciała skierowane przeciwko TPO o działaniu neutralizującym, z wynikiem ujemnym w ostatnim punkcie czasowym pacjenta badanym w czasie trwania badania. W badaniu postmarketingowym (zastosowano rejestr pacjentów) wzięło udział 19 pacjentów z populacji dzieci i młodzieży. Po leczeniu częstość występowania przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko romiplostymowi wyniosła 16% (3/19). Wśród tych pacjentów u 5,3% (1/19) stwierdzono obecność przeciwciał neutralizujących działanie romiplostymu. Nie wykryto obecności przeciwciał skierowanych przeciwko TPO. Do badania włączono łącznie 184 pacjentów dorosłych. Wśród tych osób, po leczeniu częstość występowania przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko romiplostymowi wyniosła 3,8% (7/184). U 0,5% (1/184) z nich stwierdzono obecność przeciwciał neutralizujących działanie romiplostymu. Łącznie u 2,2% (4/184) pacjentów dorosłych odnotowano rozwój przeciwciał wiążących skierowanych przeciwko TPO bez działania neutralizującego. Podobnie jak w przypadku wszystkich produktów leczniczych pochodzenia białkowego, możliwe jest wystąpienie immunogenności. W przypadku podejrzenia powstania przeciwciał neutralizujących należy skontaktować się z lokalnym przedstawicielem podmiotu odpowiedzialnego w celu uzyskania informacji dotyczących testów do oznaczania przeciwciał.

Nie zaobserwowano żadnych działań niepożądanych u szczurów po podaniu pojedynczej dawki 1000 mcg/kg mc. ani też u małp po wielokrotnym podaniu romiplostymu w dawce 500 mcg/kg mc. (po podaniu dawek odpowiednio 100 lub 50x większych niż maks. kliniczna dawka wynosząca 10 mcg/kg mc.). W przypadku przedawkowania liczba płytek krwi może zwiększyć się nadmiernie i spowodować powikłania zakrzepowe i zakrzepowo-zatorowe. Jeśli liczba płytek krwi zwiększy się nadmiernie, należy przerwać stosowanie produktu i kontrolować liczbę płytek krwi. Należy wznowić leczenie produktem zgodnie z zaleceniami dotyczącymi dawkowania i podawania.

Romiplostym jest białkiem fuzyjnym (przeciwciałem peptydowym) złożonym z peptydu przyłączonego do fragmentu Fc, które sygnalizuje i aktywuje za pomocą receptora trombopoetyny (znanego również jako cMpl) wewnątrzkomórkowe szlaki transkrypcji, zwiększając w ten sposób wytwarzanie płytek krwi. Cząsteczka przeciwciała składa się z domeny Fc ludzkiej immunoglobuliny klasy IgG1, której jednołańcuchowe podjednostki przyłączone są za pomocą wiązania kowalencyjnego do końca C łańcucha peptydowego, zawierającego 2 domeny wiążące receptory trombopoetyny. Sekwencja aminokwasowa romiplostymu nie jest homologiczna z sekwencją endogennej trombopoetyny. W badaniach przedklinicznych i klinicznych przeciwciała skierowane przeciwko romiplostymowi nie reagowały krzyżowo z endogenną trombopoetyną.

1 fiolka zawiera 250 µg lub 500 µg romiplostymu w postaci proszku do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub 1 zestaw zawiera 250 µg lub 500 µg romiplostymu w postaci proszku i rozpuszczalnik do sporządzania roztworu do wstrzykiwań.

Samoistna plamica małopłytkowa D69.3

B02BX04 - Romiplostym

Ciąża - trymestr 1 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Ciąża - trymestr 2 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Ciąża - trymestr 3 - Kategoria C

Badania na zwierzętach wykazały działanie teratogenne lub zabójcze dla płodu, ale nie przeprowadzono badań z grupą kontrolną kobiet, lub nie przeprowadzono odpowiednich badań ani na zwierzętach, ani u ludzi.

Wykaz B

Produkt leczniczy zawierający substancję czynną silnie działającą.